10e, 1e, 2e, 1e, 1e, 22e en 3e: na 7 koersdagen zet Mathieu van der Poel (29) een punt achter zijn voorjaar. De wereldkampioen koos dit jaar op de weg voor een aparte strategie na een vrij royale crosswinter. Wat heeft Van der Poel nu geleerd uit de voorbije maanden en wat zeggen de conclusies over zijn aanpak richting de nabije toekomst? Een situatieschets.
1) Een stevige veldritwinter is geen sta-in-de-weg voor het klassieke voorjaar
Op 16 september begon Mathieu van der Poel na zijn zege in de Super 8 Classic aan zijn winterslaap. Exact 3 maanden later, op 16 december, sneed Van der Poel zijn veldritwinter aan in Herentals.
Van der Poel dook een weekje vroeger dan oorspronkelijk gepland het veld in en stippelde met zijn entourage een lijvige, maar gebalanceerde crosskalender uit. De Nederlander zou uiteindelijk in Tabor afkloppen met 13 op 14 op zijn rapport.
Terwijl zijn concurrenten zich in alle rust klaarstoomden voor het wegseizoen, snoeiden ook zijn grootste belagers in het veld in hun programma. Wout van Aert draaide na 9 crossen af, Tom Pidcock na 8 passages in het veld.
Hun mindset en workload was compleet anders dan die van Van der Poel, maar de slokop heeft de voorbije weken bewezen dat een langdurig modderbad geen impact hoeft te hebben op het vervolg van het voorjaar.
Met die ene belangrijke nuance weliswaar in het achterhoofd (ook voor wat nog volgt): we spreken met Mathieu van der Poel over een buitengewoon atleet.
2) Het WK veldrijden begin februari hypothekeert de heilige week niet
De climax van de veldritwinter volgde (pas) op 4 februari in Tabor. Van Aert en Pidcock stuurden hun kat omdat die datum niet meer paste in hun opbouw richting het voorjaar en te dicht aanleunde bij de grotere doelen op de weg.
Van der Poel, met het regenboogrecord als wortel voor zijn ogen, tekende wel present en leerde iedereen in Tsjechië nog eens een lesje.
Bovendien zou hij, achteraf bekeken, zelf nog eens de bevestiging krijgen van zijn cursus: het WK veldrijden hoeft - met een uitgekiende planning - geen slagboom te zijn voor het voorjaar op de weg.
3) Het belang van voorbereidingskoersen wordt in vraag gesteld
Na een probleemloze (cross)winter ruilde Van der Poel de Vlaamse velden in voor de Spaanse zon. Hij pikte de draad weer op in zijn uitvalsbasis aan de Costa Blanca en vijlde zijn conditie bij met een stage in het hoogtehotel in Denia.
Geen klassieke en eentonige hoogtestage in de bergen en er werd ook geen rugnummer aangevraagd voor een voorbereidingskoers richting zijn eerste van 7 koersdagen dit voorjaar.
Van der Poel had vorig jaar geleerd dat zijn rush naar de Strade Bianche te gehaast was geweest en wist dat hij "ook zonder wedstrijden goed kan koersen". "En als ik één monument kan winnen zonder ritme, is het Milaan-Sanremo", vertelde hij net voor La Primavera.
Zonder antipasti kon hij op 16 maart Tadej Pogacar bijbenen op de Poggio, maar de wereldkampioen cijferde zich daarna weg voor ploegmaat Jasper Philipsen.
Van der Poel flitste niet zoals een jaar eerder aan de Italiaanse riviera, maar had dat ook ingecalculeerd. Hij wist toen al dat zijn piek enkele weken later tot uiting zou moeten komen.
4) Te roekeloos koersen kan ook worden afgestraft
In de E3 Saxo Classic schudde hij een eerste solo uit zijn dijen, in Gent-Wevelgem liep hij in de val van Lidl-Trek.
Of de code nu gekraakt was of niet, Van der Poel was tussen Ieper en Wevelgem wellicht iets te onstuimig en botste er ook gewoon op een uitmuntende Mads Pedersen.
Een nederlaag waar Van der Poel zich duidelijk in kon vinden en die hem anderzijds ook leerde dat hij in de daaropvolgende weken niet al te overmoedig zou mogen worden.
5) De brug maken naar de heuvelklassiekers blijft een complexe oefening
MVDP trok dit voorjaar geregeld terug naar Spanje om de batterijen op te laden richting de volgende gang van het voorjaarsmenu, maar na Roubaix was het vet duidelijk van de soep. De mentale en fysieke scherpte verdween beetje bij beetje.
In de Amstel Gold Race reed Van der Poel niet meer met het mes tussen de tanden, in Luik-Bastenaken-Luik eindigde hij 3e. Bijzonder straf, zonder meer, maar dat resultaat mag de koers van Van der Poel anderzijds niet verbloemen.
Een hoofdrol vertolkte hij eigenlijk niet, maar met zijn inzicht en doorzettingsvermogen sleepte hij toch nog een podiumplek uit het vuur. Van der Poel aanvaardde opnieuw zijn lot. "De decompressie na de Ronde en Roubaix was toch iets groter dan ik gedacht had."
"Ik snap nu wel waarom iedereen zegt dat de combinatie van deze koersen met de kasseiklassiekers lastig is. Zelfs met mijn beste benen van in Roubaix zou ik Pogacar niet hebben kunnen volgen op La Redoute. Daar moet ik realistisch over zijn. Dit is stof tot nadenken voor de toekomst."
Ik snap nu wel waarom iedereen zegt dat de combinatie van deze koersen met de kasseiklassiekers lastig is. Zelfs met mijn beste benen van in Roubaix zou ik Tadej Pogacar niet hebben kunnen volgen op La Redoute.
Legt het godenkind zich dan neer bij de wetten van de fysica en is Luik een mission impossible? Een vormpiek duurt niet oneindig, de spanningsboog verslapt vroeg of laat.
"Wie 3e wordt, kan hier ook winnen", vertelde ploegleider Christoph Roodhooft over zijn 29-jarig goudhaantje. "Al wordt het natuurlijk heel moeilijk als iemand als Pogacar deelneemt."
Vader Adrie zag het geenszins somber in. "Ik vind dit een opsteker, hoor. Mathieu moet hier positief op terugblikken."
"Neen" staat wellicht niet in het woordenboek van een kanjer als Van der Poel, die evenwel een evenwicht zal moeten vinden tussen zijn hart en zijn hoofd bij de lastige denkoefening.
Ben je bereid om in te leveren bij de koersen waarin je excelleert om je kansen te verhogen in een monument dat je lichaam en geest extra op de proef stelt? Het antwoord is een mix van ambitie, opofferingsgezindheid en het belang van je erelijst.
Van der Poel zou op termijn kunnen opteren voor een andere aanpak - lees: skip een crosswinter - en zou zijn handelsmerk - lees: explosiviteit - kunnen laten afbotten om met gewichtsverlies een grotere vermogensmotor uit te bouwen. Maar is het sop de kool wel waard?
6) Copy-paste richting Parijs?
En wat nu? Van der Poel was nog maar net over de finish in Luik gebold of de blik was al op de toekomst gericht. Hoe ziet de puzzel richting de zomer en vooral de Spelen in Parijs er nu uit?
Op zaterdag 29 juni gaat de Tour de France van start en op zondag 21 juli kennen we de eindwinnaar. De olympische MTB-titel wordt op maandag 29 juli uitgedeeld, de wegrit in Parijs staat op zaterdag 3 augustus op het programma.
Van der Poel vindt in de Franse hoofstad een olympische omloop die op zijn lijf geschreven is, maar hoe verzoent hij die gouden droom met zijn liefde voor de MTB? Gaat hij voor de combinatie of bergt hij zijn MTB-plannen op tot bijvoorbeeld LA 2028? Een en/of-verhaal?
Het MTB-vraagstuk zal ook bepalen in hoeverre Van der Poel de komende maanden dus zal deelnemen aan MTB-races en of hij ook in Firenze aan de start staat van de Tour de France.
"We zullen binnenkort rustig samenzitten om dit te bespreken", vertelde Van der Poel zondag in Luik. De voorbije maanden kunnen misschien gehanteerd worden als inspiratiebron.
Van der Poel flirtte in Roubaix naar eigen zeggen met het wondergevoel dat hij vorige zomer ook had ervaren op het WK in Glasgow. Hij weet dus duivels goed hoe hij zijn allerbeste benen kan bestellen op het moment van de waarheid.
Van der Poel gebruikte in 2023 de Tour als opstapje naar dat WK. In Frankrijk blonk hij niet uit, 2 weken later was hij in Schotland buiten categorie. Aangezien de wegrit in Parijs 13 dagen na de Tour volgt, kan dat goeie voorbeeld dus als handvat dienen.
Dit voorjaar heeft anderzijds ook aangetoond dat Van der Poel als geen ander kan pieken enkel en alleen met training in de benen. De Tour is dus geen must en kan het olympische dilemma oplossen. MTB'en én de wegrit in Parijs zonder de Tour? Het valt niet uit te sluiten.
Het vraagstuk is er met andere woorden niet makkelijker op geworden, maar aan verdedigbare opties is er geen gebrek.
Al is er nu eerst en vooral tijd voor rust. Want iedereen weet: Parijs is nog ver.
