Het hoofd van Van Aert wou, maar de benen niet: "Was even hopeloos gelost, dat overkomt me zelden"

Er gaat geen rit in de Tour de France voorbij of Wout van Aert toont zich. Zo ook tussen Vulcania en Issoire. Maar Van Aert zelf had gehoopt zich toch iets meer te kunnen tonen vandaag.

"Het was één grote explosie. Ik had gewoon de benen niet die ik wou", is hij zoals altijd doodeerlijk.

"Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, maar daardoor ben ik over mijn toeren gegaan. Op een gegeven moment was ik zelfs hopeloos gelost. Dat is mij nog niet vaak overkomen. Ik heb echt afgezien."

In de finale kwam Van Aert er toch nog door. Zo reed hij in een afdaling zelfs weg met Mathieu van der Poel. "Ik denk dat Mathieu voor Philipsen op kop aan het rijden was. Er viel een gat achter ons, we reden ook hard naar beneden", vertelt Van Aert.

"We zaten eigenlijk niet zó ver achter de kopgroep, maar op de klim wisten we dat we nooit de oversteek zouden kunnen maken. Het was een kans voor mij om met wat voorsprong aan de klim te beginnen, zodat ik boven toch nog iets voor de ploeg kon betekenen."