Jan Bakelants waagt zich aan grootste gravelkoers ter wereld: "Zonder pech kan ik ver geraken"

Komende zaterdag vindt in Emporia, in de Amerikaanse staat Kansas, op een kleine twee uur rijden van de gelijknamige stad, Unbound Gravel plaats. Kortweg Unbound, ofwel de grootste gravelkoers ter wereld.

Sommigen noemen de wedstrijd het officieuze WK, anderen de Tour de France van het gravelwereldje. Feit is dat zaterdag vele duizenden aan de start komen van wat ondertussen één van de klassiekers op de gravelkalender is geworden.

Eén van de Belgen aan het vertrek is ex-geletruidrager en tot vorig jaar profrenner, Jan "Jeanke" Bakelants.

"Toen ik gestopt ben met koersen, was het nooit de bedoeling om ook te stoppen met fietsen", legt Bakelants uit. "Ik ben niet iemand die thuis kan stilzetten en ben een beetje een globetrotter."

"Daarnaast hoef ik er niet meer zoveel voor te trainen als vroeger. Het kost me niet veel moeite, maar het brengt me wel plezier."

(lees voort onder de Instagram-post)

Het gravelrijden wint jaar na jaar aan populariteit. Samen met die populariteit is ook Unbound Gravel, dat al sinds 2006 georganiseerd wordt, gegroeid. Het is dan ook méér dan een wedstrijd.

In de dagen vooraf is er een expo en er worden trainingskampen georganiseerd zodat geïnteresseerden hun gravelskills kunnen verbeteren.

Ook Jan Bakelants heeft die gravelskills de voorbije maanden aangescherpt. "Als je 6 maanden in je zetel zou zitten en dan hieraan meedoen, dan wordt het een calvarietocht van begin tot einde."

"Ik heb geprobeerd om tussen al mijn bezigheden zo goed en zo kwaad mogelijk, en vooral zo efficiënt mogelijk, te trainen."

De Unbound is 200 mijl lang, ofwel zo'n 330 kilometer. "Als voorbereiding heb ik een tweetal lange tochten gedaan, eentje van 215 en eentje van 200 kilometer. Dat moet zeker volstaan als basis."

"Bij die laatste training heb ik ook een soort wedstrijdsimulatie gedaan, met eten en drinken erbij. Ik was gerustgesteld dat ik op het einde niet helemaal leeg was."

Bakelants reed tot nu toe twee gravelwedstrijden, allebei kwalificatiewedstrijden voor het echte WK, later dit jaar in Italië. Allebei met behoorlijk succes.

In het golvende Valkenburg eindigde het vaste lid van Wielerclub Wattage na 113 kilometer knap 6e. Enkele weken later een soortgelijk resultaat op iets zwaarder terrein in het Duitse Aken: 10e.

Telkens netjes tussen een aantal huidige profrenners of veldrijders. Door die resultaten is Bakelants al zeker geplaatst voor het WK later dit jaar.

"Ondanks dat ik niet veel getraind had, kon ik goed mee in die races. Eigenlijk was ik eerst niet van plan iets te rijden vóór deze Unbound, maar toen het dichterbij kwam, wou ik toch weten wat het was."

In Emporia wordt het zaterdag andere kost, niet alleen vanwege de lengte, maar ook door de hitte, die tot 30 graden zal oplopen.

De elite mannen, met daarbij dus Bakelants, vertrekken in alle vroegte om 5.50 uur lokale tijd. Twee minuten later is het de beurt aan de vrouwen en tien minuten later vertrekken de amateurs.

De ruige wegen van de Unbound Gravel voeren alle deelnemers door de Flint Hills, een regio in het oosten van Kansas, gekenmerkt met scherpe stenen en heuvelachtig terrein.

De wedstrijd over 200 mijl bevat ruim 3.000 hoogtemeters, iets wat op het eerste gezicht geschikt is voor een renner met een Ardennenprofiel als Bakelants.

"Ik hoop de top 10 te halen", spreekt Bakelants zijn ambitie uit. "Wellicht onderschat ik het daarmee schromelijk, maar ik moet mijzelf toch iets wijsmaken om mijn gebrek aan voorbereiding te camoufleren."

"Maar zelfs als je goeie benen hebt, kan het nog verkeerd gaan. Je moet zelf je band vervangen als je lek rijdt. Old school. Als je geoefend bent, kan dat vrij snel gaan. Helaas ben ik dat niet", lacht Bakelants.

"Zonder pech kan ik ver geraken. Maar als ik wel pech heb, kan het een calvarietocht worden."

In het hoofd lijkt het goed te zitten bij Bakelants. Hopelijk volgen zaterdag de benen.