Mathieu Van Der Poel wint 62 jaar na opa in Sanremo: "Dit was mijn beste niveau"

Mathieu van der Poel wilde vooraf graag solo aankomen en deed dat ook. "Ik kon me geen beter scenario voorstellen", klonk het meteen na de finish.

"Op de Cipressa ging het niet zo hard, omdat de wind op kop zat. Mijn benen voelden toen nog heel goed, ik wilde een aanval plaatsen op het einde van de Poggio en gelukkig vond ik nog een gaatje tussen Pogacar en de muur."

"De manier waarop ik win, is voor mezelf ook buiten elke verwachting. Ik ben heel blij", glunderde hij.

Hij wint 62 jaar na zijn grootvader, Raymond Poulidor, die in 1961 zijn enige monument op zak stak. "Dit net zoals hem kunnen, doet me zeker iets. Maar het is ook speciaal omdat het een monument is, elke rijder wil dit winnen."

"Al vanaf het WK veldrijden was ik op deze wedstrijd gefocust. In de Tirreno was ik niet zo goed, ik wist dat ik koersdagen nodig had om mijn beste niveau te bereiken. En vandaag was mijn beste niveau." 

(lees voort onder tweet)

Na het podium deed MVDP nog eens zijn verhaal in geuren en kleuren bij onze reporter. "Wat een nummer? Dit is wel een mooie manier, ja. Het is speciaal."

"Ik maak vooraf nooit echt een plan", bespreekt Van der Poel het tactische luik. "De Cipressa was minder hard en ik voelde me er heel goed. Ook op de Poggio."

"Tadej Pogacar viel sterk aan, maar ik had nog overschot voor een versnelling. Ik nam er ook een risicootje mee, want als ze me nog hadden teruggepakt net voor de finish, dan was het moeilijker. Maar ik verlies liever zo dan dat ik het niet probeer."

"In de afdaling heb ik weinig risico's genomen", aldus Van der Poel. "Ik had 3 keer verkend. Tegen de grond gaan, dat had ik mezelf nooit vergeven. En eventueel had ik nog kunnen sprinten."

Dit is zijn tweede Monument na de Ronde. "Klopt, en een koers die ik graag wilde winnen. Ik had het niet verwacht, neen."

"Ik heb enorm afgezien in de Tirreno, maar het heeft geholpen. En ik besef meer en meer dat ik van zulke zeges moet genieten."

De vreugde in het kamp van Alpecin-Deceuninck was groot. Het Belgische team reed een knappe koers, Søren Kragh Andersen won de spurt om de vijfde plaats van de achtervolgers.

Jasper Philipsen (15e) gaf zichzelf 1 procent kans, maar op de Poggio ging het te hard: "Ik draaide samen met Mathieu redelijk goed de Poggio op. In een van de eerste bochten passeerde hij mij en toen wist ik dat hij in orde was."

"Trentin liet een gat vallen in het vlakkere gedeelte en daar zat ik net achter. Søren en Mathieu waren wel mee, dus dat was voor ons een ideale situatie."

"Mathieu heeft het fantastisch gedaan, ik denk niet dat het veel mooier kan. Ons plan was om te zien met hoeveel we op de Poggio zouden geraken. We moesten ervoor zorgen om met zoveel mogelijk jongens in de finale te zitten en dat is goed gelukt."

"Voor mezelf onthoud ik dat ik goeie benen had en dat ik heel ver mee kan. Daar ben ik tevreden mee. Ik ben klaar voor de komende weken, ik zit stilaan aan mijn beste benen. Ik kijk al uit naar Gent-Wevelgem."

Ook Quinten Hermans zat in het winnende kamp. De overwinning van Van der Poel kwam er niet vanzelf: "Ik denk dat de ploeg fantastisch heeft samengewerkt. Het was onze taak om die jongens (Van Der Poel, Kragh Andersen en Philipsen, red) vooraan af te zetten aan de Cipressa en de Poggio en dat is goed gelukt, zodat zij er nog met relatief frisse benen aan konden beginnen.”

“Het hangt hier altijd van procentjes af, alles moet op zijn plaats vallen. Niemand kan voorspellen dat je boven op de Poggio alleen kunt gaan. Het was onze taak om hem zo fris mogelijk daar te krijgen. Meer kun je niet doen.”

Van der Poel had inderdaad nog een geweldige aanval in huis op het eind van de Poggio en kwam solo binnen. “De manier waarop je wint, maakt eigenlijk niet uit, zo lang je maar als eerste over de finish komt."

“Milaan-Sanremo is de moeilijkste koers om te winnen. Het is niet vanzelfsprekend om hier solo aan te komen. Mathieu is ongelooflijk sterk en hij blinkt in zijn vel. Het is fantastisch om te zien.”