Zwaarder worden uitdagingen niet. Twee Belgen zijn begonnen aan de Barkley Marathons, alom bekend als "de meest uitdagende ultraloop ter wereld". Vorig jaar ging de deelname (en opgave) van Karel Sabbe viraal, omdat hij was beginnen te hallucineren en hulp vroeg aan een vuilnisbak. Bij zijn derde poging wil hij wél de 16e finisher in de geschiedenis van de wedstrijd worden.
5 lussen van 32 kilometer in zestig uur tijd. En dat op een parcours dat nooit vlak is, vol bomen staat en ook de nodige modderpaden heeft. Hulpmiddelen? Alleen een kaart en een kompas.
Dat is de immense uitdaging die onze landgenoten Karel Sabbe en Thomas Van Woensel wacht. Om 14.54 uur stipt begonnen zij in het Amerikaanse Tennessee aan de 35e editie van de mythische Barkley Marathons.
Zeker voor Karel Sabbe, die voor de derde keer start, is het ondertussen vertrouwd terrein.
Vorig jaar was de West-Vlaming namelijk de laatste loper die kans maakte om het hele parcours af te leggen. Daarmee zou hij nog maar de 16e finisher in de geschiedenis geweest zijn.
Jammer genoeg moest ook Sabbe zijn meerdere erkennen in de Barkley Marathons.
Opgave door hallucinaties en na arrestatie
Het verhaal achter die opgave was overigens ronduit waanzinnig.
Voor Sabbe liep het toen helemaal fout tijdens de vierde lus. In het donker en niet geholpen door de enorme vermoeidheid, raakte Sabbe immers verdwaald in de bossen van Tennessee.
Hij moest na meer dan 32 uur zwoegen noodgedwongen opgeven. De Belg werd uit de race gehaald door een lokale sheriff. Buurtbewoners hadden eerder ongerust de politie gebeld over de toestand van een vreemd figuur.
Volgens Amerikaanse bronnen werd Sabbe door hen omschreven als "een verdachte vrouw verkleed als indiaan".
Ik ging hulp vragen aan een vrouw, maar die veranderde in een vuilnisbak
De Belg gaf na de race aan dat hij volledig gedesoriënteerd was en te kampen kreeg met hallucinaties: "Ik was volledig het noorden kwijt, letterlijk en figuurlijk."
Sabbe besefte na uren ronddwalen dat zijn race erop zat en wandelde daarom richting het dichtstbijzijnde dorp op zoek naar hulp.
"Ik ging hulp vragen aan een vrouw, maar die veranderde in een vuilnisbak", herinnerde de ultraloper zich nog.
Dat de Belg de finish niet haalde, is zeker geen schande. Sinds de oprichting van de Barkley Marathons in 1986 hebben 15 (!) mensen de wedstrijd tot een goed einde kunnen brengen.
Maar wat maakt het event zo zwaar?
60 uur, 160 km en 18.000 hoogtemeters
De Barkley Marathons vindt plaats in het Frozen Head State Park in Tennessee, Verenigde Staten.
Om de Barkley Marathons uit te lopen moeten de deelnemers maar liefst 5 lussen van 20 mijl (32 kilometer) afleggen in 60 uur. In totaal 160 kilometer dus (of 100 mijl).
Over elke lus mag je maximaal 12 uur doen. Heb je tijd over, dan mag je tussen twee lussen slapen.
32 kilometer in 12 uur en dat vijf keer: voor goedgetrainde ultralopers lijkt dat misschien nog een haalbare kaart. Toch is er meer: de officiële afstand is 32 kilometer, maar er wordt geen rekening gehouden met de hoogtemeters.
En dat zijn er heel wat. De hoogtemeters op het parcours worden geschat op ongeveer 18.000m. Om u een idee te geven: dat is iets meer dan twee keer de Mount Everest.
De werkelijke afstand van een lus (met hoogtemeters) wordt daardoor eerder op 42 kilometer geschat.
Wie verzint er nou zoiets?
Moordenaar van Martin Luther King als inspiratie
Organisator Gary Cantrall haalde de inspiratie voor de Barkley Marathons uit onverwachte hoek. Het event is namelijk geïnspireerd door ene James Earl Ray.
Die naam komt u misschien bekend voor. Hij vermoordde in 1968 Martin Luther King Jr., het boegbeeld van de Afro-Amerikaanse burgerbeweging.
Ray werd opgesloten in de Brushy State Penitentiary, een gevangenis in het hart van Tennesee. Het wordt omringd door een groot bos, namelijk het Frozen Head State Park. U ziet misschien de link al.
Ray wist in 1977 te ontsnappen. Hij was bijna 60 uur op de vlucht en wist in die tijdspanne 19 kilometer af te leggen door het ruige landschap.
Cantrall, zelf een ultraloper, vond dat maar een magere prestatie. 10 jaar na de ontsnappingspoging van Ray, bedacht hij de ultramarathon.
Blazen op een schelphoorn en aangestoken sigaret
Wanneer de Barkley Marathons precies start, is een raadsel. Het is "ergens tussen middernacht en het middaguur".
De excentrieke organisator Gary Cantrall bepaalt zelf het startuur en hij houdt er vreemde gewoontes op na.
Een uur voor de start blaast de Amerikaan op een schelphoorn. Lopers mogen pas starten nadat Cantrall zijn sigaret heeft aangestoken.
Al even bizar: wie voor het eerst deelneemt, moet een nummerplaat meebrengen van zijn of haar land of staat. Zo niet, is de inleg een pakje Camelsigaretten.
Rugnummer 1 is dan weer voor de persoon die het minste kans heeft om de eerste ronde te overleven. Die wordt het “maagdelijke offer” genoemd.
Spreadsheet
De race heeft uiteraard geen livebeelden en is bovendien heel moeilijk te volgen. Fans van de ultramarathon richten zich tot sociale media (en een spreadsheet, zie onder) om aan updates te komen.
Wij kijken nú al uit naar de verhalen van Sabbe en Van Woensel.
