2 maanden na "vieze" crash wordt Meylemans weer op slee gedwongen, omdat ze geen WK-wildcard krijgt: "Absurd"

Tegenslag, na tegenslag, na tegenslag. Dat is het jaar 2022 in een notendop voor skeletonster Kim Meylemans. 

Nadat een coronabesmetting en hamstringblessure haar Olympische Winterspelen hadden vergald, zag ze in november ook de start van haar Wereldbekerseizoen in rook opgaan na een zware crash tijdens de voorbereiding in Whistler (Canada).

Het verdict was zwaar: een gebroken linkerenkel, een hersenschudding en een stukje afgebroken van haar rechterenkel. Vorige week kon ze voor het eerst voorzichtige stapjes zetten. "Met dank aan enkele heel dure machines", vertelt ze.

"De kinesisten hebben enkele machines, zoals een "bone growth stimulator", ter beschikking gesteld voor mijn revalidatie", vertelt Meylemans aan Sporza. "Daar hang ik dan voortdurend aan, als ik niet aan het trainen ben."

En dat helpt, want ook de dokters waren verbaasd over haar herstel. Links hadden de ligamenten een stuk van haar bot getrokken en rechts brak ze het einde van haar scheenbeen, en toch kreeg Meylemans 6 weken na haar crash groen licht om haar enkels weer te belasten.

Gisteren kon ze zelfs voor het eerst een lichte jogsessie afwerken, al is dat niet zonder pijn. "Alles is heel stijf", zegt ze. "Het is een uitdaging, maar het gaat heel goed."

Meylemans is dan ook blij dat ze zich niet heeft laten opereren in Canada. "Gelukkig maar, het is zo ook goed gekomen. Dat was een goede beslissing. Met een operatie had ik langer gesukkeld."

Genoeg tegenslagen voor één jaar? Toch niet, vond het IBSF, de Internationale Bobslee- en Skeletonfederatie. 

Meylemans mikte op het WK (26-27 januari) in Zwitserland om opnieuw in vorm te zijn, maar een wildcard voor het WK is haar niet gegund. "Ze hanteren een 3-2-1-regel: 3 wedstrijden op 2 verschillenden banen in één seizoen om aan het WK te mogen deelnemen."

"Dat is voor mij onhaalbaar voor eind januari, dus hadden we een wildcard aangevraagd. We hadden geargumenteerd dat het WK bijna een maand vroeger ligt dan normaal, waardoor er minder tijd was, maar onze aanvraag werd meteen afgeketst."

De reden? De federatie is "bang" dat ze zo een precedent creëren. "Ze willen vermijden dat atleten met fake blessures zo ook op het WK proberen te raken", aldus Meylemans. 

Nochtans dienen die 3 "verplichte" wedstrijden alleen om aan te tonen dat je veilig naar beneden kan raken. "Ik sta voor mijn 100e internationale wedstrijd. Ik draai al 12 jaar mee in de top 45, ik heb dus al bewezen dat ik op WK-niveau ben. Dat is net het frustrerende."

"Je werkt zo hard aan je revalidatie en dan krijg je dat te horen. Dat is heel zuur. Ik verlies al mijn kansen door een federatie die me eigenlijk zou moeten beschermen."

Opgeven is geen optie voor Meylemans, dus zit er niets anders op dan alsnog 3 voorbereidingswedstrijden af te werken voor het WK. 

"Het is een beetje zot", geeft ze zelf toe. "Op 2 november heb ik mijn enkel gebroken en op 6 januari moet ik alweer op een bobsleebaan liggen. Dat is absurd."

"Maar ik kies ervoor om een statement te maken. Ze willen mijn leven moeilijk maken, maar dan ga ik er mijn zegje over doen. Dit moet veranderen."

"Mijn eerste wedstrijd in Winterberg zal gewoon een training zijn. Op de laatste twee Wereldbekers hoop ik toch al op 85 procent te zijn."

"Normaal was het plan om tegen eind januari te kunnen beginnen met sprinten. Dat hebben we nu al wat verplaatst, maar je kan het ook niet te veel pushen."

Niet te onderschatten: de crash in Canada was niet alleen fysiek, maar ook mentaal een zware klap voor Meylemans. "Het was een vieze crash", zegt ze zelf.

"Ik heb het wel even moeilijk gehad. Ik heb wel getwijfeld of ik ooit nog een afdaling zou doen. Zeker die eerste week was ik bang."

"Ik ben met mijn hoofd eerst tegen de muur gevlogen. Het is een wonder dat ik alleen maar een hersenschudding had. Dan denk je toch even na: je enkel kan wel snel genezen, maar je hebt maar één hoofd."

"Met de hulp van psychologen en traumatherapie hebben we daaraan gewerkt. Ik heb niet het gevoel dat ik nu nog veel schrik heb. Die eerste run zal uiteraard niet geweldig voelen, maar de goesting begint wel terug te komen."

"Het vuur is nog niet gedoofd", besluit een strijdvaardige Meylemans.