Sportief een sleutelmatch, politiek nog veel meer bewogen. De confrontatie tussen de Verenigde Staten en Iran op het WK wordt er een onder hoogspanning. Met een inzet veel groter dan alleen drie punten. Een blik op de openlijke oorlog tussen de rivalen - waarvan eentje ook tegen zichzelf vecht.
"Meneer Berhalter, waarom heeft u de Amerikaanse regering niet gevraagd om een oorlogsschip te verplaatsen in de buurt van Iran?"
U dacht dat Roberto Martinez de bondscoach was die in Qatar de lastigste vragen kreeg? Guess again.
Bovenstaand voorbeeld was maar één van de netelige kwesties die Gregg Berhalter, bondscoach van de VS, gisteren op de officiële persconferentie moest zien te omzeilen.
De Amerikaan kreeg ook nog vragen over de inflatie en visumvoorwaarden voorgelegd. Vragenstellers van dienst? Iraanse journalisten op zoek naar giftige quotes.
Die wezen kapitein Tyler Adams overigens eerst terecht voor de verkeerde uitspraak van Iran en wilden dan wel eens weten waarom hij de kleuren verdedigt van een land dat zwarten discrimineert.
Lekker sfeertje in de perszaal.
Wederzijdse afgunst
Op Twitter is de ontmoeting tussen de VS en Iran nu al tot de "Politico" omgedoopt.
Weinig interlands zó (diplomatiek) beladen als deze. Een ticket voor de 1/8e finale ligt voor het grijpen, maar de inzet is nog veel hoger dan dat.
Beide landen zijn al decennialang in een open conflict met elkaar verwikkeld. Sinds een staatsgreep van de CIA haten ze in Iran alles wat Amerikaans is. Omgekeerd geldt hetzelfde.
Sportduels zijn vaak een uitgelezen manier om die wederzijdse afgunst nog eens te uiten.
In 1998 stonden de rivalen voor het eerst in hun geschiedenis tegenover elkaar op een WK. Media en politici gooiden in aanloop naar de "Hate Game" maandenlang olie op het vuur, maar de bewuste partij draaide zowaar uit op een vredesstatement.
Iraanse spelers overhandigden witte rozen aan de Amerikanen. En in plaats van aparte ploegfoto's poseerden de twee elftallen samen.
Een historisch beeld in de WK-geschiedenis.
24 jaar - en veel politieke conflicten later - treffen de twee elkaar dus weer onder hoogspanning.
Een tweet van de Amerikaanse voetbalbond volstond om de gemoederen op scherp te zetten.
Op de visual van de groepsstand waren de religieuze symbolen van de Iraanse vlag weggehaald - als steun voor de onderdrukte vrouwen in het land.
Een absolute schande, vonden ze bij Iran. Juristen haalden zelfs het FIFA-wetboek boven en schermden met een potentiële uitsluiting van het WK.
Zoveel effect had het spierballengerol uiteraard niet.
Verraders van het volk
Vermoedelijk was het zelfs een afleidingsmanoeuvre.
Voor veel Iraniërs zijn vanavond immers niet de Verenigde Staten de grote boeman, maar wel de eigen ploeg. Alle redenen zijn voor de machtshebbers goed om de aandacht daarvan af te leiden.
In de Islamitische Republiek is het al drie maanden onrustig na de trieste dood van een jonge vrouw door de zedenpolitie. Het bracht een ongeziene protestgolf op gang, die vaak gewelddadig neergeslagen wordt.
Wat de rol van de Iraanse nationale ploeg is?
Wel, in de openingsmatch tegen Engeland werd de selectie wereldwijd geprezen omdat ze als teken van verzet het volkslied niet meezongen.
Alleen: tegen Wales fluisterden de spelers wél opnieuw de hymne mee. Volgens The Guardian zwichtten de Iraniërs na bedreigingen door overheidsofficials. De arrestatie van de bekende voetballer Voria Ghafuri - die de protesten steunde - was eveneens een verdoken waarschuwing.
Toch oordeelde een merendeel van de achterban dat de ommekeer laf was. Een klap in het gezicht voor de moedigen die strijden voor vrijheid.
"Het Iraanse volk is geen fan meer van dit team", klonk het bij ex-international Shiva Amini. "Dit is een ploeg van het regime. Toen ze hun zege op het WK vierden, werd in Iran een bloedbad gepleegd. Onze mensen zullen dus op geen enkele manier gelukkig zijn. De revolutie is écht belangrijk."
Zonder het toe te geven beseffen de spelers dat wellicht ook. Maar de gedachte dat velen straks moeten terugkeren naar Iran - of er familie hebben - muilkorft hen.
Enkel vedette Sardar Azmoun steunde openlijk de opstand, maar zelfs de sterspeler moest achteraf inbinden. Uit schrik om niet mee naar het WK in Qatar te mogen.
Maar hoeveel Iraniërs zullen vieren als hij ze straks naar een historische volgende ronde trapt?
