Mochten de pensioenfeestjes in het wielrennen gevierd worden naargelang het succes van de carrière, dan zou het peloton na dit weekend met een wekenlange kater rondrijden. Vandaag geldt de Ronde van Lombardije als afscheidskoers voor Alejandro Valverde (42) en Vincenzo Nibali (37). Om dit te vieren rakelen we nog eens enkele van hun grootste overwinningen op.
Supertalent Valverde klopt al snel de allergrootsten
Hoewel hij in zijn eerste profjaar nog eerder anoniem doorheen
het peloton reed, kwam het talent van Valverde nadien snel tot uiting.
In zijn eerste jaren reed “El Imbatido”, de onklopbare, vooral nog een Spaans programma. Daar deed hij zijn bijnaam - die hij vanuit de jeugd had meegenomen - alle eer aan.
In 2005 reed Valverde een eerste keer meer internationale wedstrijden. Zijn kennismaking met de heuvelklassiekers was eerder schuchter. Maar in de Ronde van Frankrijk was het wel meteen raak.
Op de eerste aankomst bergop richting het vliegveld van Courchevel klopte Valverde in een sprint de – op dat moment toch nog – ongenaakbaar geachte Lance Armstrong.
Een seizoen later stond Valverde opnieuw aan de start van de Ardense klassiekers. En ditmaal was enkel meedoen niet meer genoeg.
Na het voorgerechtje in de Waalse Pijl te verslinden, won Valverde enkele dagen later in Luik zijn eerste monument. Met een machtige sprint legde hij het kruin van het wielerpeloton er vlotjes op.
De gestage opmars van Nibali
Lang niet elk toptalent doet in zijn eerste jaren mee met de allergrootsten. De meesten moeten gestaag werken aan de weg naar de top. Zo ook Vincenzo Nibali.
Maar ondanks dat Valverde al in zijn tweede seizoen op het eindpodium van de Ronde van Spanje stond, zou het hem jaren duren voor hij het allerhoogste plekje kon inpalmen.
In 2009 behaalde de Spanjaard in Madrid eindelijk zijn eerste - en enige - eindwinst in een grote ronde. Amper een editie later mocht de vier jaar jongere Nibali op dezelfde plek zijn rekening openen. Voor hem zou het daar echter niet bij blijven.
Nibali maakt de trilogie compleet
Waar Valverde aan het eind van zijn carrière tevreden mag terugblikken op podiumplaatsen in alle grote rondes, doet Nibali nog een stuk beter.
In de jaren na zijn Vuelta-overwinning zou "de haai van Messina" blijven groeien in het rondewerk. Dat resulteerde in 2013 - eindelijk - in de eindoverwinning van "zijn" Ronde van Italië.
Amper een jaar later volgde dan het allerhoogste. Na de Ronde van Frankrijk drie weken lang te domineren, mocht Nibali pronken met de gele trui in Parijs.
Met die zege plaatste hij zich in een illuster lijstje van eindwinnaars in alle grote rondes. Anquetil, Merckx, Gimondi, Contador, Froome en dus Nibali. Een mooi gezelschap.
Nog (onverwacht) succes in het eendagswerk
Tot hun laatste seizoen zouden Nibali en Valverde verdienstelijk strijden om goede eindklasseringen in de grote rondes. Maar desondanks kwamen bij beide de grootste overwinningen van de laatste jaren in het eendagswerk.
Nibali won in 2016 nog wel een tweede maal de Ronde van Italië, maar zijn meest memorabele momenten sinds zijn Touroverwinning kwamen wellicht in de Italiaanse monumenten.
De Ronde van Lombardije zou hij tweemaal op zijn palmares schrijven. Vooral zijn eerste overwinning in "de Koers van de Vallende Bladeren" staat dankzij een waanzinnige afdaling in ons geheugen gegrift.
In 2018 volgde dan nog de grootste verrassing uit de carrière van Nibali. Weer mede dankzij zijn daaltalent, maar ditmaal ook met een gedurfde aanval bergop, snelde de Italiaan onverwacht naar de zege in Milaan-San Remo.
Giro, Lombardije en Milaan-San Remo op de erelijst. Er zijn al voor minder Italianen heilig verklaard...
Voor veelwinnaar Valverde was het eendagswerk altijd al de belangrijkste bron van overwinningen. Buiten het jaar van zijn schorsing deed hij elk jaar mee voor de zeges in zowat alle klassiekers die niet volledig vlak waren. Zelfs tot dit laatste seizoen.
Desondanks zijn de laatste grote zeges van Valverde wel van enkele jaren geleden. In 2017 mocht hij 11 jaar na zijn eerste dubbel een laatste keer de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik op zijn erelijst laten bijzetten.
Het allerhoogste zou echter nog eens anderhalf jaar later volgen. Na talloze ereplaatsen op zowat alle wereldkampioenschappen die hij had gereden, mocht de dan 38-jarige Valverde zich eindelijk in de regenboogtrui hijsen.
Zijn laatste grote zege. Maar wat voor een.
