Afgelopen weekend speelde Denys Boentsjoekov een eerste keer mee bij de A-ploeg van Seraing. Niet zo bijzonder, maar het verhaal van de 19-jarige Oekraïner is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Hij kwam naar ons land als voetballer met een droom, maar door de oorlog kan hij nu niet meer terug. "Als ik nu terug ga naar Oekraïne, zullen ze me niet meer laten gaan", getuigt hij.
Denys Boentsjoekov wou profvoetballer worden. Als 16-jarige jongeling trok hij daarom naar Engeland. Daar kreeg hij zijn opleiding bij een lokale club, maar een contract zat er niet in.
Via een omweg kwam hij in België terecht. Hij ging vorige zomer testen bij Eupen, Visé en Union, maar werd niet opgepikt. Later dat jaar mocht hij nog meetrainen bij Standard, maar ook dat spoor liep dood. Teleurgesteld keerde hij terug naar Oekraïne, tot hij in februari naar Seraing mocht afzakken.
Daar zagen ze wel wat in hem. Maar terwijl hij zich probeerde te bewijzen op het veld, brak in zijn thuisland een oorlog uit. "Begin februari ben ik naar Seraing gekomen", vertelt hij nu over die periode. "Enkele weken later belde mijn vader mij op dat de oorlog was begonnen."
Zijn ouders wonen net buiten de hoofdstad Kiev, waar de Rusissche invasie in de eerste weken het hardst heeft geraakt.
"De eerste maanden waren zwaar voor mij, maar ik probeerde mij te focussen op het voetbal."
"Als ik nu terug ga naar Oekraïne, zullen ze me niet meer laten gaan. Want alle mannen van 18 tot 50 jaar mogen Oekraïne niet verlaten."
Een jaar geleden was ik nog nergens. Ik had zelfs geen club, dus nu spelen met professionele spelers is fantastisch. Dat was waarvan ik droomde.
Zijn makelaar begon aan het papierwerk om de voetballer dan officieel te laten erkennen als oorlogsvluchteling. Daardoor krijgt hij nu 1.100 euro steun en intussen hoeft Seraing hem geen contract aan te bieden.
Maar voor Boentsjoekov is dat bijzaak. Hij maakt hier zijn droom waar door vorige week tegen Genk zijn eerste minuten te spelen bij de A-ploeg. "Het is net genoeg om van te leven. Ik betaal daarmee de huur van mijn appartement en mijn eten."
Zaterdag speelde hij tegen jongens die 30.000 tot 50.000 euro per maand verdienen. "Een jaar geleden stond ik nog nergens, ik had zelfs geen club. Dus nu spelen met professionele spelers is fantastisch en dat was waarvan ik droomde."
"Het meest belangrijke is ervaring opdoen, trainen en spelen. Geld zal later wel komen", besluit hij.
