Kirsten Flipkens heeft afscheid genomen van het enkelspel. Onze landgenote sneuvelde vandaag op Wimbledon in de tweede ronde en dat was meteen haar allerlaatste wedstrijd als enkelspeelster. Na haar laatste balletje was ze behoorlijk emotioneel. "Ik mag met opgeheven hoofd van de baan", vertelde ze aan Sporza-journalist Dirk Gerlo.
"Een droomafscheid", vat Kirsten Flipkens het samen. "Ik heb laten zien wat ik wou laten zien. Ik heb heel mooie punten gemaakt en ik heb er volop van genoten. In het begin stond het publiek helemaal achter Halep en op het einde heb ik ook veel mijn naam gehoord. Dus het was echt een droomafscheid van a tot z."
"Ik was ook de baan opgestapt met het idee: "het zou logisch zijn dat dit mijn laatste match wordt". Dus ik was ontspannen en als ik rustig ben, kan ik mijn talent laten spreken. Ik heb mijn trukendoos nog eens kunnen bovenhalen. Als je een kampioene zoals Halep nog eens het vuur aan de schenen kan leggen, dan weet je dat je met opgeheven hoofd van de baan mag."
Na de match kreeg Flipkens een staande ovatie. "Iedereen bleef maar klappen, ik kreeg ook lovende woorden van Halep, ... Ik had zelf niet verwacht dat ik een interview zou moeten of mogen geven na de match on court, dus het was het beste afscheid dat ik had kunnen dromen."
Hoe heeft ze het tijdens de match beleefd? Die laatste paar punten bijvoorbeeld? "Dat was emotioneel. Bij die matchbal was het heel moeilijk om mijn concentratie te blijven houden. En dat was het dan."
Haar ouders waren erbij, Kim Clijsters zat in de tribune. "Mijn ouders, mijn neefje, mijn beste vriend, Kim, ... De mensen die altijd dicht bij mij gestaan hebben, waren er. Dat is heel fijn om te zien. Het doet allemaal toch wel iets."
"Ik heb me altijd gegeven van de eerste tot de laatste bal"
Wanneer ze even terugblikt op haar carrière krijgt Flipkens het ook een hele tijd na haar match nog even moeilijk. Zeker wanneer Dirk Gerlo haar nog eens op het hart drukt dat ze 20 jaar lang een constante geweest is voor het Belgische tennis.
"Ik heb in 2002 mijn eerste stapjes bij de profs gezet en we zijn nu 20 jaar verder. Dat is emotioneel."
"Ik heb me altijd gegeven van de eerste bal tot de laatste. Ik heb veel blessures gehad, maar ik heb altijd gevochten. Ik had nooit gedacht dat ik op mijn 36e nog op dit niveau zou staan. Ik stop niet omdat ik niet meer meekan, dat heb ik vandaag nog eens bewezen."
"Hier had ik dubbel en dik voor getekend."
Ik heb in 2002 mijn eerste stapjes bij de profs gezet en we zijn nu 20 jaar verder. Dat is emotioneel.
Bij het ophalen van herinneringen denkt Dirk Gerlo - misschien wat verrassend - aan haar toernooiwinst in 2012 in Quebec. Ze kwam toen terug na een moeilijke periode waarin ze moest terugvechten na bloedklonters.
"Ik ging met weinig verwachtingen naar daar, maar als je je goed in je vel voelt, dan loont dat."
"Ik ben altijd iemand geweest die met zijn buikgevoel heeft gespeeld. Ik kreeg veel vragen over het feit dat ik niet met een coach reis. Ik denk dat dat de voorbije 10 jaar ook zo is geweest. Elke dag stond ik op en voelde ik aan mijn lichaam hoeveel ik aankon. Dat was ook mijn sterkte en daardoor heb ik zolang kunnen spelen."
En nu? "Uitbollen wil ik het niet noemen in het dubbelspel, maar ik wil het nog even afwachten. Ik heb een planning gemaakt tot de US Open. Maar als er plots een andere mooie aanbieding zou komen, zou ik dat eventueel ook overwegen."
