Olympisch sprookje van Hanne Desmet: met twijfels naar Peking, met brons naar huis

Het shorttrack-verhaal van Hanne Desmet begint eigenlijk bij haar broer. Stijn zit nog op de schoolbanken wanneer hij door huidig bondscoach Pieter Gysel wordt ontdekt. Hij krijgt meteen een plekje in de nationale ploeg, die goud wint op de aflossing op de Jeugd Olympische Spelen in 2016.

Op zijn 15e verhuist Stijn naar Hasselt om elke dag te kunnen schaatsen, zijn 2 jaar oudere zus besluit hem te volgen, ook al is ze tot dan nog niet gebeten door de sport.

"Als kind dacht ze helemaal niet aan de Olympische Spelen", bekent mama Desmet. "Ik denk dat ze eerder zangeres wou worden. Iedereen was stomverbaasd toen ze zich aansloot bij het nationale team."

"Het was een project en ik heb besloten om mij daar maar bij aan te sluiten", vertelt Hanne zelf. Maar ze blijkt een natuurtalent te zijn en op het EK van 2019 verovert ze zowaar zilver op de 1.000 meter, achter de ongenaakbare Nederlandse Suzanne Schulting.

Nederland is al een paar jaar het mekka van de shorttracksport in Europa. Om hun carrière in een stroomversnelling te brengen, besluiten broer en zus Desmet om met hun hele hebben en houden naar Heerenveen te verhuizen.

"Sinds 4 jaar trainen we samen met de Nederlandse ploeg in Thialf, waar we niets tekort hebben", zegt Hanne.

De overstap naar Nederland blijkt een gouden zet voor de Belgische shorttrackers. In het zog van haar trainingsmaatje Suzanne Schulting, de beste shorttrackster ter wereld, pakt Hanne zowaar zilver op het WK in Dordrecht.

De droom van een olympische medaille lijkt plots werkelijkheid te worden, maar in de aanloop naar de Spelen moet ze meer bochten maken dan op een shorttrackpiste. Afgelopen zomer maakt ze een stevige crash op training.

Desmet loopt een zware hersenschudding op en haar evenwichtsorgaan is verstoord. "Ik had altijd hoofdpijn en mijn lichaam begaf het een beetje bij fysieke inspanningen", vertelt ze.

Ze kan toch een olympisch ticket afdwingen op de 3 individuele afstanden (500, 1.000 en 1.500 meter), maar voelt wel de gevolgen van haar val. "Ik denk dat ik na die val te snel weer ben beginnen te trainen. Ik ben ook te snel wedstrijden beginnen te schaatsen", geeft ze toe.

Met getemperde verwachtingen trekt Hanne naar haar eerste Olympische Winterspelen. Ze mikt vooral op de langere nummers - de 1.000 en 1.500 meter - en beschouwt de 500 meter als een ideale gelegenheid om al eens aan het ijs en de concurrentie te wennen.

Maar wat bedoeld is als een opwarmertje, levert een eerste olympische finale op voor de Belgische shorttrackster. "Ik verwachtte er helemaal niets van en plots sta je daar in de A-finale tegen de besten van de wereld." 

Met een 5e plek in de finale van de 500m heeft ze meteen bevestiging dat de snelheid goed zit (en dat haar hersenschudding verteerd is). "Op naar de afstanden die me wel liggen", klinkt ze enthousiast.

En ze stelt niet teleur. In de kwartfinales van de 1.000 meter moet ze hard werken en in de halve finales heeft ze maar 4 duizendsten van een seconde overschot, maar haar tweede finaleticket is wel binnen.

In de finale van de 1.000 meter doet Hanne verwoede pogingen om een plekje in de top 3 te bemachtigen, maar ze verspilt veel energie aan de buitenkant. "Het was de verkeerde tactiek", geeft ze zelf toe. 

Afwachten en kijken wat er mogelijk is in de laatste rondes, blijkt een betere keuze te zijn. De Italiaanse Ariannia Fontana en de Amerikaanse Kristen Santos schakelen elkaar uit, het brons is voor Desmet. Een prachtige beloning na een moeilijk jaar.

En zoals ze zelf zegt: "Dan moet mijn favoriete nummer (de 1.500m) nog komen."