Hanne Maudens is opnieuw meerkampster. Anderhalf jaar geleden nam ze afscheid van die sport ondanks een bijna zeker ticket voor de Spelen. Toch haalde ze Tokio, als 400-meterloopster, maar genieten van de Spelen lukte niet. Maudens zat mentaal heel diep, de terugkeer naar haar eerste liefde gaf haar opnieuw een doel. “Ik had donkere gedachten, maar die zijn nu gelukkig weer weg. In Parijs wil ik er staan als meerkampster.”
Hanne Maudens kondigde anderhalf jaar geleden aan dat ze de meerkamp verliet, onder meer door mentale problemen, en dat kreeg toen wel wat aandacht. Ze liet een bijna zeker ticket voor Tokio schieten – ter vergelijking: Maudens was toen op papier beter dan Noor Vidts.
“Ik koos voor de 400 en 800 meter, maar ik hoopte toch nog op de Spelen. Mijn nieuwe trainer Tim Moriau zei dat ik me daarvoor op de 4x400 aflossing moest richten, met de Cheetahs. Dat heb ik gedaan en eigenlijk ging alles goed.”
Dat kan je wel zeggen: na enkele maanden liep ze al de limiet voor het EK indoor. “Dat was echt zot om zo snel daarbij te zijn. Het ging goed en ik dacht: ik heb echt gevonden wat ik wil doen. Want ik moest niet meer nadenken, enkel kracht- en looptraining, that’s it. Daar had ik nood aan op dat moment.”
Babbels met Berings
Maar het bleef niet goed gaan: na het EK volgde een stage in Turkije en daar verdween al het positieve plots. “Er waren ook veel meerkampers, die trainden voor de Spelen. En ik trainde niet waar ik al die jaren voor had gewerkt. Ik had plots donkere gedachten en wist niet waar die vandaan kwamen.”
“Ik at ook ongezond, elke dag koekjes, omdat het me niets meer kon schelen. Gelukkig was Eline Berings daar ook, toen nog als atlete, en kon ik elke avond met haar praten. Daar was ik heel dankbaar voor, dat ik bij haar terecht kon.”
Ik at ook ongezond, elke dag koekjes, het kon me niets meer schelen.
“O nee, Tokio, ik zie dat niet zitten”
Toch had ze toen niet het gevoel dat ze terug wou naar de meerkamp. En dankzij een goeie tijd op het BK mocht ze als reserve van de 4x400 naar Tokio.
“Maar eigenlijk deed het me niks. Toen het BOIC belde en zei: “je mag mee”, dacht ik: o nee, ik ben erbij maar ik zie dat niet zitten.”
“En ik schaamde me voor die gedachte, want anderen wilden natuurlijk ook gaan. Maar ik dacht: kom, je bent er nu bij, ga ervoor.”
Abdi’s kapsel
Worstelend met die gevoelens komt Maudens eerst aan in het Belgische basiskamp in Mito. De Cheetahs waren al naar Tokio voor de individuele nummers, maar de meerkampers Van Der Plaetsen en Vidts waren er wel nog. “En ook de marathonlopers. Ik heb nog geholpen om Bashir Abdi’s haar te knippen voor de marathon”, lacht Maudens.
“Ik trainde ook wat mee met de meerkampers en dat gaf me wel een goed gevoel. Toen begon het toch te kriebelen om terug te keren. Maar ik werd ook met mijn neus op de feiten gedrukt: ik had hier moeten staan voor de meerkamp. Maar meerkamp blijven voortdoen, een jaar geleden ging dat gewoon niet mentaal. Dus ik kon me eigenlijk niks verwijten.”
Maudens kwam uiteindelijk niet in actie in Tokio. “Ik bleef wel trainen voor de 4x400, voor het geval ik moest invallen. Tegelijk gaf ik wel aan dat ik liever niet liep omdat ik mentaal niet klaar was.”
(Lees verder onder de post.)
Paarden en koffie
Na Tokio liet ze de sport even helemaal los. Er volgde een reis met paarden door de Pyreneeën en zelfs een korte interimjob in een koffiebar. Door even heel ver van die meerkamp te gaan, vond ze haar oude liefde uiteindelijk helemaal terug.
“En door te merken dat je niet kunt leven zonder doelen. Ik voelde me letterlijk en figuurlijk doelloos, dom en nutteloos. Die donkere gedachten zijn nu gelukkig weg. Ik werk er wel aan, ik blijf langsgaan bij Eline, bij een andere psycholoog ook. Ik moet nog veel verwerken, simpel is het niet, maar de motivatie is er.”
In Parijs als meerkampster
Intussen is ze wel haar topsportcontract en dus haar financiële ondersteuning kwijtgeraakt. “Dat begrijp ik wel, maar het is toch lastig. Aan de andere kant, als je zonder financiële steun en puur op jezelf kunt tonen dat je er weer staat, dat is nog het meeste waard. Ik doe het voor mezelf en niet voor mijn omgeving.”
“Ik laat me geen druk meer opleggen om bepaalde plaatsen te halen, ik maak die fout niet meer. Ik doe mijn ding, zo goed mogelijk, ik kan niet meer doen dan mijn best.”
Het grote doel is nu Parijs ’24. “Daar wil ik er sowieso staan als meerkampster. Ik hoop fysiek en mentaal nog te groeien. De goesting is terug, nu wil ik dit gevoel behouden, plezier blijven hebben, mijn records verbeteren en dan is de sky the limit.”