Heel wat Belgische paralympiërs blikken in deze eindejaarsperiode met veel voldoening terug op een succesvol 2021. Kris Bosmans, zelf paralympisch medaillewinnaar in Rio, spreekt met para-amazone Manon Claeys over het jaar waarin ze twee keer brons pakte op de Paralympische Spelen in Tokio.
Tijdens het interview bij Ruben Van Gucht op het balkon van de ambassade in Tokio zei je dat je het nog niet goed besefte. Is dat besef er intussen al wel?
Manon Claeys: "Eigenlijk nog altijd niet (lacht). Ik weet niet of het was door de strikte coronamaatregelen in Tokio, waardoor er geen toeschouwers aanwezig mochten zijn. Ook niet mijn familie, vrienden en de helft van mijn team. Is het misschien daardoor?"
"Mijn medailles waren gereden en vier dagen later vertrokken we naar huis. Dan kom je aan op de luchthaven onder de coronavoorwaarden die er toen golden. Je wordt dan leuk ontvangen, maar verder hebben we niet zoveel gedaan. Misschien daarom dat ik het niet zo goed beleefd heb."
In Tokio was je een underdog, maar nu zal de lat hoger gelegd worden door de buitenwereld. Zal je nu geen extra druk voelen?
Manon Claeys: "Op zich kan ik goed met de druk om. Ik ben heel perfectionistisch en ik zet mijn doelen. Ik ben altijd down-to-earth. Toen ik naar Tokio ging, wist ik dat de kans groot was dat ik met een medaille naar huis zou komen, maar dat heb ik alleen aan mijn team gezegd, niet aan de buitenwereld."
"De volgende wedstrijd moet ik gewoon rijden en dan zijn die medailles weer vergeten. Ze zijn er wel en ze geven mij een goede boost voor mijn carrière en mijn bekendheid als amazone, maar ik ben wel bewust dat ze mij geen betere prestatie zullen bezorgen de volgende wedstrijden."
Als amazone ben je ook afhankelijk van je paard. Zit het op dat vlak nog goed voor de komende jaren?
Manon Claeys: "Enkele jaren geleden hebben mijn ouders in een heel goede stal paarden geïnvesteerd. Dat waren jonge paarden die nog niet klaar waren om op internationale niveau mee te strijden. Nu komen die paarden eraan."
"Een van de merries kan volgend jaar mee. Ze heeft al op nationale wedstrijden meegedaan met mooie resultaten. Richting Parijs zullen 4 à 5 paarden klaarstaan. Het is moeilijk te zeggen of ze beter zullen zijn. Ze moeten het nog altijd doen wat San Dior heeft gedaan."
"Het goede voor mij is dat ik niet afhang van een eigenaar die verwachtingen stelt van de paarden en mikt op de verkoop van de paarden. Deze paarden zijn eigendom van mijn ouders en mij. Ik heb dus een luxepositie dat deze paarden nooit verkocht zullen worden."
"Mijn ouders zijn heel blij dat ik dat kan doen wat ik graag doe. Dus als er een medaille aan vasthangt, is dat natuurlijk dubbel zo mooi."
Wat zijn je doelen voor de volgende jaren?
Manon Claeys: "Volgend jaar zullen de wereldkampioenschappen plaatsvinden in Denemarken. Ik weet nog niet welk paard er zal meegaan. Het hangt af van de prestatie van elk paard en of ze beter zullen zijn dan San Dior."
"Ik denk dat ik al mijn pijlen zal richten op San Dior. Het is toch het meest ervaren paard. Volgend jaar is de kans groot dat ik een topsportcontract krijg bij Sport Vlaanderen en de doelstelling is dus een medaille."
"Het geeft geen extra druk op mijn schouders. Ik rij altijd de piste binnen om het hoogst haalbare resultaat te verwezenlijken, voor mij maakt het niet uit of het met of zonder contract is. Als dat contract wegvalt, dan heb ik nog altijd twee handen om te gaan werken."
"De Paralympische Spelen in Parijs gaan we met het team en met de bondscoach kijken welk paard het best in vorm is en ik hoop dan opnieuw een podium te rijden. Natuurlijk wil je altijd mikken op het hoogst haalbare. Het is afhankelijk van welk paard er mee zal gaan en hoe de omstandigheden er dan zijn."
Ik wil een voorbeeld zijn voor mensen die in dezelfde situatie zitten of erger.
"Daarnaast is het voor mij ook belangrijk dat mensen met een beperking over die drempel raken om toch in de G-sport te stappen, want uiteindelijk is het voor mij altijd een drempel geweest."
"Ik heb mijn ongeluk in 2007 gehad en mijn eerste wedstrijd was in 2016. Het was voor mij moeilijk om me erbij neer te leggen dat mensen mij als een gehandicapt persoon zouden bekijken. Dat was voor mij een moeilijke periode."
"Het heeft mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik ben daar trots op. Ik wil een voorbeeld zijn voor mensen die in dezelfde situatie zitten of erger. Zodat ze toch de kracht vinden om over deze drempel te gaan."
