Van nul gestart, nu beter en hipper dan ooit: de steile opgang van de vrouwenploeg van Club Brugge

De symboliek is veelzeggend.

Er was een tijd dat de vrouwenploeg van Club Brugge zich in de oude kleedkamers náást Jan Breydel moest omkleden. Helemaal op zichzelf aangewezen.

Tegenwoordig wordt gebruik gemaakt van de moderne ruimtes ín het stadion. Alsof ze (opnieuw) in de armen zijn gesloten door de club.

Nog niet zo lang geleden, in 2015, besliste blauw-zwart namelijk om de stekker uit de eerste vrouwenploeg te trekken. De jaren voorheen waren ze zonder veel succes actief in de Women’s BeNe League.

Laatste, twaalfde, elfde… Niet aan de top zoals de mannen van Club, dus. Blauw-zwart ging daarom alleen verder met het tweede elftal en focuste zich op talent uit de eigen streek.

En kijk, zes jaar later staan de vrouwen van de landskampioen - bekend als Club YLA - onverhoopt aan de leiding in de Super League.

Beter én ook hipper dan ooit.

Vanwaar die radicale ommeslag?

In 2020 blaast Club Brugge de vrouwenploeg met een ambitieus project nieuw leven in. Na de toetreding tot de Super League pakt het uit met een complete make-over.

Het team krijgt een eigen logo, kledinglijn en zelfs een unieke naam.

Club YLA - vernoemd naar de legendarische vrouwelijke Club-supporter Yvonne Lahousse. De rebranding leverde recent nog de Women's Football Award op, uitgereikt door Europese topclubs. Internationale sponsors als Pepsi Max en Nākd kozen er zelfs bewust voor om zich aan de vrouwenploeg van blauw-zwart te binden.

Maar belangrijker: sportief volgde eveneens een boost.

Plots prijkt Club aan de top van het klassement, boven gevestigde waarden als RSC Anderlecht, Standard Luik en OH Leuven. Vorig jaar eindigde YLA 5e.

Club-icoon Leo Van der Elst was jarenlang trainer bij Club YLA en één van de grote voortrekkers. Hij verklaart het huidige succes: “Op het veld dragen we nu echt het DNA van Club Brugge uit”, weet Van der Elst, nu manager van de ploeg.

“No Sweat, No Glory. Op basis daarvan hebben we gescout en nieuwe vrouwen aangetrokken. Ondertussen groeiden er ook al heel wat jeugdspeelsters uit tot vaste waarden in de A-ploeg. Speelsters die toe waren aan een andere uitdaging mochten dan weer vertrekken."

Met Dennis Moerman stelde de ploeg ook een jonge en ijverige coach aan. “Hij is er dag en nacht mee bezig”, lacht Van der Elst. “Soms krijg je om 2 uur ’s nachts een mailtje van Dennis. Bovendien is hij tactisch heel sterk - hij weet hoe het vrouwenvoetbal in elkaar zit.”

De versterkingen zorgden voor een ontegensprekelijke kwaliteitsinjectie. Ludmila Matavkova was afgelopen zomer de eerste internationale transfer voor Club YLA. De 23-jarige Slovaakse spits kwam over van concurrent Charleroi en vond al vier keer de weg naar doel.

En met Marie Minnaert plukte Club vorig jaar misschien wel het grootste Belgische talent weg bij AA Gent. De 22-jarige Red Flame is de grote motor op het middenveld van blauw-zwart.

Net als de rest van de selectie kunnen ze zich in prima omstandigheden verder ontwikkelen - het is ooit anders geweest.

Febe Vanhaecke speelt al elf seizoenen bij Club en zag de aanpak flink veranderen. “Er wordt veel professioneler gewerkt”, vindt de verdedigster. 

"Vroeger trainden we 3 keer per week, nu dagelijks. Minimaal één training werken we af in het Basecamp van de mannen. Je voelt dat Club wil investeren in ons en meer achter YLA staat dan vroeger.”

Zo mochten de vrouwen in augustus de topper tegen Standard afwerken in het Jan Breydelstadion. Een primeur.

“Ik herinner me wedstrijden waarin er nog geen 50 mensen langs de lijn stonden”, grijnst Vanhaecke. “Nu spelen we soms voor een 500-tal fans. Toch al een enorm verschil.”

Ook Leo Van der Elst merkt dat de interesse toeneemt. “Ineens voor 1000 supporters spelen is nog een utopie, maar we proberen mensen warm te maken voor het vrouwenvoetbal. En de beste reclame zijn goeie resultaten."

“Al dromen we zeker nog niet van de titel”, tempert Vanhaecke de verwachtingen. “We doen het nu al veel beter dan verwacht.”

Ondanks de verdere professionalisering zijn er wel nog steeds grote stappen te zetten.

Zo zijn de vrouwen van Club allemaal amateurs die spelen voor onkostenvergoedingen. Andere clubs hebben wel een handvol semi-profs, Tessa Wullaert is bij Anderlecht de enige voltijdse profspeelster in België.

Ondertussen moet Vanhaecke haar voetbalactiviteiten combineren met een job bij Total. “Soms is dat moeilijk”, geeft ze toe. “Zeker nu we bijna iedere dag trainen. Als semi-prof zouden we meer met onze sport kunnen bezig zijn.”

Van der Elst is er zich van bewust dat dat de volgende stap moet zijn: “We beseffen dat we daar op korte of middellange termijn naartoe moeten. Het vrouwenvoetbal evolueert.” 

"We willen het budget jaar na jaar op een verstandige manier optrekken”, klinkt het bij commercieel directeur Bob Madou. "Dat is nu een paar honderdduizend euro, een groot verschil met de mannen. Maar door dit gestaag te laten groeien, kunnen we geleidelijk aan het vrouwenvoetbal een commerciële en mediatieke bestaansreden geven. En het zo op de kaart zetten.”

De vrouwen van Club YLA doen dat voorlopig belangeloos.