Alleen maar blije gezichten na afloop van de 1.000m tijdrit bij Griet Hoet en Anneleen Monsieur. De focus lag bij aanvang vooral op de 3.000m achtervolging, maar dat deert de blijdschap om het brons in de 1.000m tijdrit alvast niet.
Een bronzen medaille in de 1.000m tijdrit. Baanwielrenster Griet Hoet en stuurvrouw Anneleen Monsieur bezorgden ons land een eerste medaille op de Paralympische Spelen. Een schitterende prestatie van het duo, dat nog hoger mikt op de 3.000m achtervolging komende zaterdag.
"Het verschil met de vierde plek was klein, maar we wisten dat de derde plaats het hoogst haalbare was vandaag", legde bronzenmedaillewinnares Griet Hoet na afloop uit.
"Het Nederlandse en eerste Britse duo, die goud en zilver pakken, zijn echt gespecialiseerd in de kilometer. En wij eigenlijk niet. Dus we moesten de besten zijn van de achtervolgers. En dat is gelukt."
"Hopen zaterdag voor goud of zilver te rijden"
"Ik ben blij dat we al een medaille hebben, zo is de druk al voor zaterdag van de ketel", ging Hoet verder. "Dan rijden we met de drie kilometer individuele achtervolging ons beste nummer. Daar hopen we echt de grote finale voor goud of zilver te mogen rijden."
"Nu kunnen we daar met een geruster gevoel naartoe. Dit toont aan dat we klaar zijn voor zaterdag. Vandaag was een beetje een test voor ons. We zijn heel opgelucht dat het goed ging."
"Mijn benen liepen helemaal vol in de laatste ronde"
"We hebben anderhalf jaar echt keihard gewerkt", weet Hoet. "Corona heeft ons duidelijk deugd gedaan. Het heeft ook veel van onze familie gevraagd, geduld met ons vooral. De mama van Anneleen heeft vaak de kinderen moeten opvangen. Ik hoop dat iedereen superfier is dat we die bronzen medaille ook effectief hebben binnengehaald."
"Mijn enige opdracht is zo hard mogelijk trappen en zien dat ik goed mee in de bochten ga. Anneleen heeft veel meer werk. Zij moet zien dat we de juiste lijnen rijden. Ik moet gewoon maken dat ik de "stoker" ben."
"Maar ik ben echt doodgegaan in die laatste ronde. Mijn benen liepen helemaal vol. Ik kon me moeite op mijn zadel houden omdat mijn benen niet meer wilden. Maar we hebben het gehaald."
