Italië is Europees kampioen. De Squadra Azzurra versloeg gisteren op Wembley uitdager Engeland na een spannende finale: 1-1 na 90 minuten en verlengingen. Penalty's beslisten: Italië miste er 2, Engeland 3. Hoe kijkt radiocommentator Peter Vandenbempt terug de ochtend nadien?
"Italië is een verdiende winnaar"
Italië is zeker een verdiende winnaar. Over het hele toernooi vind ik dat en zeker ook in de wedstrijd van gisteren. Als je ziet dat Italië toch moet terugkeren van een vroege achterstand na twee minuten tegen dat uitzinnige Wembley, tegen die uitgekookte Engelsen, die nauwelijks een kans hebben weggegeven.
Dan heeft Italië er wel een hele helft over gedaan om zijn voetbal terug te vinden, maar heeft het dat op een geweldige manier gedaan. En als je dan kijkt over het hele toernooi, dan is Italië een kampioen die van in het begin eigenlijk heeft willen voetballen. En die dat heel erg goed heeft gedaan wanneer het kon in de groepsfase, in een hele periode in de kwartfinale tegen de Belgen: positief denkend, vooruit denkend.
En als dat niet meer ging - zoals tegen de Belgen in de laatste 20 minuten, zoals tegen Spanje, waar ze eigenlijk de mindere ploeg waren, zoals ook in een periode in de eerste helft gisteren tegen Engeland - dan vielen ze terug op hun oude waarden. En bleken ze ook te kunnen verdedigen.
En als je kijkt naar de spelvreugde, naar de passie, naar de overgave, de solidariteit, de strijdlust: dat gecombineerd met heel veel talent, zeker op het middenveld, dan is Italië gewoon een wondermooie kampioen.
En dan kan je niet anders dan tevreden zijn dat na Europees kampioen Portugal 5 jaar geleden en wereldkampioen Frankrijk 3 jaar geleden met ploegen die kozen voor de behoudende, berekende, wat saaie, klinische, zakelijke aanpak, dat nu een passionele ploeg die echt aanvallend voetbal wil spelen, dat die Europees kampioen wordt. Daar kan ik mij alleen maar in vinden.
"Er was toch zo'n strijd Europa tegen Engeland"
Dit lijkt ook echt de kampioen van Europa. Heel veel landen gunnen het Italië en dat is dan vooral tegenover Engeland, denk ik. Want naarmate het toernooi vorderde bleek, en dat wisten we eigenlijk vooraf al, dat Engeland altijd maar die wedstrijden in eigen huis mag spelen, terwijl andere vele duizenden kilometers moesten reizen.
Toen bleek dat Boris Johnson het ook onmogelijk maakte voor buitenlandse fans om te komen, waardoor het echt wel een thuiswedstrijd werd.
Ze kregen dan ook die lichte penalty in de halve finale. Er was steeds meer sympathie voor de tegenstanders van Engeland: voor de Denen en nu ook voor de Italianen.
Dat had ook te maken met de manier waarop Engeland voetbalde. Als je dat legt naast wat de Denen hebben gebracht in de halve finale, na wat Italië heeft gebracht... Dan was er toch zo'n soort strijd, zou je kunnen zeggen.
Dat trok zich door op het politieke vlak, want dat was bij wijze van spreken ook zo in de wandelgangen: Europa tegen Engeland. En het Kanaal bleek heel erg diep te zijn.
In zekere zin hebben de Engelsen weer een trauma opgedaan
In de aanloop was er in de kranten een gigantische opbouw richting de finale in een vol Wembley. In die zin is er gisteravond een trauma opgelopen. Maar de boventoon wordt toch een beetje gevoerd door de hoop, zal ik maar zeggen.
Ze staan nu in de halve finale van het WK en de finale van het EK. Het is nog een vrij jonge ploeg voor alle duidelijkheid. Wat dat betreft, is er hoop en zitten ze op de goede weg. Ze presenteren zich al meteen als kandidaat-wereldkampioen voor over 1,5 jaar in Qatar.
Er is ook vooral dankbaarheid - dat primeert - voor de prachtige zomer die ze hebben gehad. Na 1,5 jaar in lockdown heeft het land toch een soort vreugde teruggevonden, is er een soort verbondenheid geweest en hebben ze een geweldig sprookje meegemaakt. Alleen is er natuurlijk die gigantische anticlimax op het einde ervan. En weer met de strafschoppen. Daar worden veel vragen over gesteld.
Natuurlijk over de keuzes die uitgerekend Gareth Southgate, de man die al 25 jaar een drama met zich meedraagt. Je zou kunnen zeggen dat hij voor de tweede keer zijn penalty heeft gemist: met de jonge jongens die hij heeft ingebracht. Helemaal koud eigenlijk.
Met Saka, die blijkbaar nog nooit een penalty had genomen in zijn professionele carrière. Die moest dat niet doen, maar wilde dat nu doen. Het is tegelijkertijd toch weer een soort tragisch verhaal. De pijn gaat nog altijd door: de vloek van de strafschop keert terug.
Ze hebben maar 2 keer op 9 of 10 strafschoppenseries kunnen winnen. Dus dat wordt nog wel een soort verwerken daarvan natuurlijk. Maar tegelijkertijd is er dat geweldige verhaal geweest van de fans. Al kan je je daar - moet ik zeggen - in deze coronatijd natuurlijk zeer veel vragen over stellen. Zoals het hier gisteren met een climax, maar ook de voorbije weken is gelopen.
"Ik vond dit een van de mooiere EK-edities"
Algemeen beschouwd vond ik het een van de mooiere EK-edities. Ik heb het ook hier en daar gelezen en vond het zelf ook een heel erg goed EK. Met veel goeie wedstrijden, al zitten er altijd slechte tussen. Er waren niet bepaald vernieuwende dingen te ontdekken, maar er is door veel ploegen positief gevoetbald.
Er was in het begin natuurlijk al het verhaal van Christian Eriksen. De goede afloop daarvan heeft het verdere verloop van dit EK bepaald. De Denen hebben er zich aan opgetrokken en zijn een fris geluid geweest. Ik had het al over Italië en er zijn een paar jonge ontdekkingen geweest, zoals dat wel vaker het geval is.
De doelman van Italië, Donnarumma, uitgeroepen tot beste speler van het toernooi; Damsgaard, die "profiteerde" van wat Christian Eriksen is overkomen; Chiellini ook als geweldige figuur: hij is toch het symbool van dat gepassioneerde Italië. Dat was allemaal geweldig.
Ik moet wel zeggen: wat zich gisteren heeft afgespeeld rond Wembley, deed me op bepaalde momenten weer denken aan de oude periodes van het hooliganisme bij de Engelsen met veel dronkenschap. Ik lees ergens dat er 200.000 mensen rond Wembley rondhingen en ik ben er zelf doorheen gelaveerd.
Je wandelde over de Wembley Way op een tapijt van gebroken of nog niet gebroken glas en glazen flessen. Er was boegeroep voor de volksliederen en zo. Dus wat dat betreft heeft dat verhaal van Engeland ook in een bepaald deel van de Engelse voetbalsupporter het slechtste bovengehaald.
En wat er ook was - helaas geen primeur: elke keer opnieuw als gekleurde spelers in de fout gaan, worden zij beschimpt op sociale media voor wat ze hebben gedaan. Maar er is intussen scherp op gereageerd.
