Italië kroont zich tot Europees kampioen na strafschoppen, Wembley in rouw

Na een lange wereldreis van 55 jaar zou het voetbal deze zomer eindelijk weer naar huis komen. De Engelse fans bouwden al wekenlang op naar de grote terugkeer. Dat er daarvoor nog een finale gespeeld hoefde te worden, leek niet meer dan een formaliteit te zijn, al hoopte Italië vurig het voetbal nog te verleiden tot een uitstapje naar het land van het calcio.

Die laatste plannen leken toch al snel opgeborgen te kunnen worden. Amper 1 minuut en 57 seconden had Engeland nodig om de vele gekke fans helemaal door het dak te laten gaan. Trippier, de rechtse wingback, verstuurde een voorzet op maat richting zijn collega aan de linkerkant en die kans liet Shaw niet liggen. Het snelste doelpunt ooit in een EK-finale was ook meteen Shaws eerste treffer ooit voor zijn nationale team.

De Italianen, tijdens het tornooi geroemd voor hun prachtige voetbal, hadden duidelijk tijd nodig om van die dreun te bekomen. Pas rond het halfuur kwamen ze weer bovendrijven en lieten ze weer flitsen van hun prachtige calcio zien. Chiesa overleefde enkele aanslagen van Rice, maar zag zijn grondscherend schot een metertje naast gaan na zo'n zeldzame aanvallende impuls.

Een verder onzichtbare Immobile raakte met zijn volley dan weer niet verder dan een Engels been en Insigne en Bonucci beperkten zich dan weer tot een ongeïnspireerd afstandsschot. De Engelsen leken alles onder controle te hebben en stonden bij de rust op amper 45 minuten van een eerste Europese titel en een ongezien volksfeest.

Na de koffie claimden de theedrinkers al meteen een strafschop. Sterling ging na een licht contact neer, maar werd vooral een slachtoffer van zijn eigen reputatie als fopduiker. Vol frustratie beging Sterling niet veel later een oerdomme overtreding, maar gelukkig voor heel Engeland stond het vizier van Insigne ook na de rust niet op scherp.

De troepen van bondscoach Mancini moesten komen en deden dat ook, zij het vol geduld. Ook in Italië blijkt geduld te lonen, want Insigne kon vanop de achterlijn in de korte hoek knallen en Chiesa mikte even later naar de verste paal, maar telkens stond of lag Jordan Pickford goed in de weg.

Lukt het niet op z’n Italiaans, dan maar op z’n Engels. Op een hoekschop kreeg Chiellini een halve catchgreep te verwerken en Verratti zag zijn schot via Pickford tegen de paal belanden. In de kluts twijfelde Bonucci geen seconde en in de herneming werd de 1-1 vol overtuiging tegen de netten geknald. Met de klap maakte het Engelse gejuich plaats voor ongeduldig gejoel op de tribunes en veel twijfel op het veld.

Dat was het moment om de Engelsen helemaal tegen het canvas te meppen. Berardi leek de handschoen op te nemen wanneer hij door de buitenspelval glipte, maar voor een zuivere linkspoot was er te weinig tijd om te besluiten voor een aanstormende Pickford. De Engelsen profiteerden en rechtten de rug, op z’n minst tot aan de verlengingen.

Engeland kwam niet enkel terug in de wedstrijd, het trok de lakens ook weer stevig naar zich toe. Raheem Sterling liet zich nog eens opmerken op links, maar moest zijn meerdere erkennen in de aanvliegende Chiellini. Even later kreeg ook Phillips de ruimte voor een borstcontrole en een volley, al ging die poging naast het doel van Donnarumma.

Italië leek onmondig af te tellen tot de strafschoppen tot ze plots zelf nog eens kort gas gaven. Pickford gooide zich blind voor de voorzet van Emerson en dat bleek voldoende om een ultieme doelpoging van Bernardeschi te voorkomen. Aan de overkant deed Donnarumma hetzelfde voor de neus van Maguire en zo maakte Wembley zich op voor een bloedstollende strafschoppenreeks.

Daarin leek Pickford de Engelsen de titel te gaan bezorgen door de strafschop van Belotti te stoppen. Tot Rashford en Sancho, op het nippertje ingebracht voor de penalty’s, op hun beurt tegen de paal en Donnarumma trapten. De misser van strafschopmeester Jorginho leek de Engelsen een levenslijn te geven, maar toen de amper 19-jarige Saka ook zijn meerdere moest erkennen in Donnarumma, was het Engelse sprookje voorbij.

Nee, het voetbal keert nog niet terug naar huis. Het maakt nog een uitstapje naar Italië, dat de afgelopen weken symbool stond voor passie, vuur en het mooie calcio van weleer.