"Voor de Yellow Tigers wenkt de hemel, voor de Red Dragons de woestijn"

Wie wedstrijden van de Yellow Tigers tijdens de Volley Nations League (een competitie met de beste landen van de wereld) heeft bekeken, zal ongetwijfeld genoten hebben van het enthousiasme en de vechtlust van de Belgische ploeg.

Acht zeges, liefst 6 keer na een vijfsetter, de Yellow Tigers zijn een ploeg geworden die knokt tot de laatste bal tegen de vloer gaat. Op de wereldranglijst stijgt België van de 14de naar de 10de plaats, historisch hoog dus.

Een paar jaar geleden zei coach Gert Vande Broek al dat hij met het verjongde team toewerkte naar het WK 2022. Dat de Yellow Tigers op dat WK alvast van de partij zullen zijn, staat nu al vast.

Vanaf 18 augustus spelen de Yellow Tigers in Belgrado de groepsfase van het Europees kampioenschap. De tegenstanders in de poule zijn pittig, maar top 4 is realistisch en dan is in de 1/8e finale nog een haalbare tegenstander mogelijk. Top 8 mag dus zeker de ambitie zijn.

Een prima mentaliteit, een voortreffelijk groepssfeer, goede opslag en receptie en slim aanvalsspel, dat zijn de sterke punten van het team. In vergelijking met de absolute wereldtop missen we nog wat speelsters die met hun fysieke mogelijkheden het verschil kunnen maken.

Als de komende jaren nog enkele jonge talenten (met voldoende lengte) kunnen doorgroeien, dan oogt de toekomst écht rooskleurig.

Het afgelopen weekend was voor de Red Dragons – ik wik mijn woorden – dramatisch. Niet alleen werd een kans gemist om de poort naar de Volley Nations League (belangrijk voor punten op de wereldranglijst) open te duwen, maar vooral de manier waarop twee keer met 3-0 werd verloren, roept veel vragen op.

Toegegeven, er zijn een hoop verzachtende omstandigheden: blessures, een coronabesmetting waardoor het trainingsschema overhoop lag, spelers die niet beschikbaar waren, enzovoort. Wat in De Lange Munte in Kortrijk te zien was, deed bij wijlen pijn aan de ogen.

Nochtans was iedereen er vooraf van overtuigd dat de Red Dragons dit toernooi konden winnen, anders doe je als federatie niet de moeite om het in eigen land te organiseren. Maar de Red Dragons gaven niet thuis. Geen grinta, spelers die absoluut niet het vereiste niveau haalden, geen vechtlust…

Het vertrouwen heeft afgelopen weekend ongetwijfeld een stevige dreun gekregen. Logisch dat er vragen opborrelen als “Zit er genoeg talent in de groep?”, “Is Fernando Munoz de juiste coach?”, “Willen de spelers er volledig voor gaan?”, en ga zo maar door.

Het EK dat voor de Red Dragons begin september in Krakau start, is van levensbelang voor het overleven van het project. Tot enkele dagen geleden dacht iedereen dat een ticket voor de 1/8e finale best haalbaar was, maar na het vertoon van afgelopen weekend groeit zelfs daarover twijfel.

Laat me het duidelijk stellen: als de Red Dragons de groepsfase op het EK niet overleven, dan dreigt de nationale mannenploeg een paar jaar door de woestijn te moeten. De duik op de wereldranglijst neemt dan stevige proporties aan, het WK 2022 is dan onhaalbaar, de subsidies van de overheid zullen bijgevolg worden teruggeschroefd…

Maar we zijn altijd positief ingesteld, ook nu dus. De Dragons kunnen vanaf midden juli het EK grondig voorbereiden. Cruciale spelers zullen fit zijn, misschien kunnen een paar jonge talenten (want jong talent is er!) op training de ‘anciens’ pushen zodat iedereen een hoger niveau haalt.

Maar ik denk dat er eerst eens stevig gepraat moet worden, want afgelopen weekend heeft bij alle betrokkenen sporen nagelaten. Bij de start van de voorbereidingscampagne richting EK doen alsof er in Kortrijk niks gebeurd is, zou een cruciale vergissing zijn.

Iedereen moet individueel voor de spiegel en daarna open kaart spelen tegenover mekaar, hoe hard de boodschappen ook mogen zijn. Dit lijkt de enige manier om met een propere lei richting EK te gaan.

Marc Willems