2020 bestond voor Remco Evenepoel uit veel pieken en 1 groot dal: zijn val in de Ronde van Lombardije. Nu pas is de breuk voldoende genezen om weer te trainen. In Sporza Thuismatch blikt Evenepoel nog een keer terug.
Remco Evenepoel was bezig aan een indrukwekkend 2020, maar zijn seizoen werd abrupt afgebroken met een huiveringwekkende crash in de Ronde van Lombardije. "Het scheelde echt niet veel, want ik heb de klap met mijn scheenbeen opgevangen", vertelt Evenepoel over zijn val.
"Het was echt gek: je voelt het, maar je beseft het niet goed. Ik heb me nog proberen vast te pakken aan de muur. Je weet dat je op een brug aan het rijden bent, maar je weet niet hoe diep het is." En Evenepoel beseft dat hij veel geluk heeft gehad.
"Ik ben 10 à 12 meter diep gevallen, maar een paar meter verder was het 30 of 40 meter diep. Er waren ook rotsblokken rondom, eigenlijk ben ik nog op de beste manier op de beste plaats gevallen, als je het zo mag zeggen."
En dan landde Evenepoel nog op een speciale plaats. "Ik weet niet of je het goed kunt zien aan mijn rechterschouder, maar ik ben op een fazant gevallen. Die was al dood, denk ik. In mijn schouder zat echt een gaatje van zijn bek."
"Het is niet dat ik niet kan dalen"
Na de val werd er veel gepraat over de stuurvaardigheid van Remco Evenepoel. "Ik was de renner vooraan met de minste ervaring", weet hij zelf ook. "Elke coureur van de kopgroep had al een foutje gemaakt. Nibali ging ook bijna tegen het muurtje."
"Wat ik mezelf verwijt, is dat ik in die afdaling geen gat moest laten vallen en ik zag op mijn computertje dat we bijna aan die brug kwamen en ik ben beginnen te remmen. Uit angst. "Dat is hier het gevaarlijkste punt van het parcours, ik zal geen risico nemen", dacht ik."
""Als ze voor mij vallen, dan val ik ook", redeneerde ik. Dat is een fout geweest en dat heb ik ook besproken met de psycholoog. Dat heb ik geleerd: mijn probleem was dat ik geen vertrouwen had in de mannen voor mij."
"Ik ben dan in paniek geraakt en de focus lag niet op de koers maar op het fout lopen. En dan loopt het ook fout. Het is niet dat ik niet kan dalen. Het eerste deel van de afdaling heb ik op kop gereden en er vielen ook gaatjes. Ik kan dalen, maar ik moet meer vertrouwen hebben in het wiel van iemand."
Ik heb nooit excuses gekregen van Lappartient en dat is iets… De dag dat ik het kan gebruiken, dan zal hij het wel weten.
"Net na de val heb ik veel steun gehad van de 2 ploegleiders", gaat Evenepoel voort. "Ik heb de hand van Geert (Van Bondt, red) nooit losgelaten en "Brama" (Davide Bramati, red) heeft me verlost van al mijn lasten: radio, helm en alle voeding die nog in mijn zak zat."
En net dat veroorzaakte nog heisa: wat had Bramati weggenomen? "Elke renner weet dat er in de finale een bidon met suikers en beetje cafeïne is. Ik denk dat elke renner die een finale moet rijden zoiets op zak heeft zitten."
De Internationale Wielerunie (UCI) onderzocht de zaak. Evenepoel: "Ik heb samen met mijn ouders een mail gestuurd naar voorzitter Lappartient. Om te zeggen: "Moet dat nu?" Ik lig hier in mijn ziekenhuisbed en dan komen ze met zo’n stom verhaal af, om mij in een slecht daglicht te stellen."
"Ik heb nooit excuses gekregen en dat is iets… de dag dat ik het kan gebruiken, dan zal hij het wel weten. Jammer dat de renners en de UCI geen bondgenoten zijn. Ook nu met die nieuwe veiligheidsregels. Maar het is nu verleden tijd."
"Er zijn momenten dat je denkt dat je er alleen voor staat"
Zoals elke sporter heeft Remco Evenepoel (21) het moeilijk gehad tijdens zijn revalidatie. "Je voelt je niet eenzaam, want je familie is rond je. Maar er zijn toch momenten dat je denkt dat je er alleen voor staat, niet op privévlak, maar wel sportief."
"Dat is uiteindelijk niet zo: je hebt dokters, ploegmaats, de psycholoog van de ploeg. Met Fabio (Jakobsen, red) stuur ik regelmatig een berichtje en dan trekken we elkaar er weer door. De psycholoog heeft me ook enorm geholpen."
"Ik ben ook veel beginnen te lezen in mindsetboeken om me sterker te maken. Je begint ook dingen te waarderen die je anders als jonge gast niet waardeert."
"Als ik zie hoe ik voor de blessure leefde als renner: ook als ik thuiskwam, was ik met de koers bezig. Daar ben ik volledig van afgestapt. Op stage en bij wedstrijden is het focus op de koers, maar thuis is het afgelopen en doe ik andere dingen om de storm in je hoofd te doen gaan liggen."
Als het nu niet goed was geweest, dan dachten de dokters aan een operatie, wat natuurlijk de slechtste optie zou geweest zijn.
Tot overmaat van ramp schatte Evenepoel de pijn tijdens de revalidatie niet goed in, waardoor hij in december weer een pauze moest inlassen. "Er zijn toen communicatiefouten geweest van mij naar de dokter", zegt hij daarover in onze vodcast, "maar nu hebben we alles tot in de puntjes besproken om niet dezelfde fouten te maken."
Is hij onzeker geweest over een goeie afloop? "Tuurlijk, vooral als we zagen dat het bot niet echt wou dicht groeien 2 maanden geleden. Na mijn rustperiode zag je op de scan dat er nog mini-openingen zijn, maar de buitenkant is dicht."
"Als het nu niet goed was geweest, dan dachten de dokters aan een operatie, wat natuurlijk de slechtste optie zou geweest zijn. Zeker voor die plaats, maar gelukkig is het nu positief geëvolueerd. Enkel de binnenkant van het bot moet nog versterkt worden."
"Giro? Ik was er klaar voor en mijn vorm begon te stijgen"
Door zijn akelige val zag Remco Evenepoel vorig jaar ook de Giro in rook opgaan. "Dat was het pijnlijkste dat ik moest missen, ik keek er zo naar uit om mijn debuut in een grote ronde te maken. Ik was er echt klaar voor en mijn vorm begon te stijgen."
"De eerste dagen had ik het moeilijk om te kijken, maar daarna heb ik me erbij kunnen neerleggen. Waarom niet kijken en de jongens ondersteunen? En ik heb een supergoeie ploeg van ons gezien."
"De roze trui was samen met de Ronde van Lombardije het grote doel en ze zijn allebei letterlijk in het ravijn gevallen. Ik had die lange tijdrit en die zware rit naar Piancavallo verkend. Daar is veel tijd in gekropen, lang op voorhand. Het zat in mijn hoofd om daar voor de eerste keer de boel te laten ontploffen."
Met Tao Geoghegan Hart kreeg de Giro wel een heel onverwachte winnaar. "Ik heb respect voor wat die mannen gedaan hebben. Je begint wel achteraf te denken, maar je weet nooit of ik een slechte dag had gehad. Maar met die 3 tijdritten kon ik de Giro al indelen: dat is het voordeel van een goeie tijdrit, je kunt gewoon volgen."
"Het was wel jammer om bijvoorbeeld die rit over de Stelvio te zien wanneer je ziet dat Dennis alles kapot rijdt. Mijn hartslag ging naar omhoog toen ik dat zag. Ik zag mezelf in zijn wiel zitten op weg om de Giro te winnen, maar de meeste dromen zijn bedrog zeker?"
