Geen Ronde van Italië in mei dit jaar, maar om het goed te maken neemt Wielerman Renaat Schotte ons 3 weken lang mee naar de Laars voor zijn strafste verhalen uit de Giro. In aflevering 1 kon hij niet om het nummertje van Thomas De Gendt op de Stelvio heen.
De berg der bergen draagt verschillende namen, die variëren naargelang de kant waarlangs je omhoog rijdt. De Dreisprachenspitze ligt vlakbij en vormt de grens tussen drie taalgebieden: Duits, Italiaans en Reto-Romaans. In die laatste zeldzame taal spreken we over de Pass da Stielva. De Zuid-Tirolers noemen de berg Stilfser Joch. De Italiaanse benaming doet wereldwijd een belletje rinkelen: de Stelvio!
Op de top van die berg ligt één van mijn meest memorabele herinneringen ooit: de twintigste en voorlaatste etappe van de Ronde van Italië 2012.
Het begon al met de klim naar boven, daags voordien. De betreurde André Meganck had op de top van de Stelvio kamers geregeld. Vanuit Zwitserland kon je tot 2015 naar boven rijden via een onverharde weg, die bezaaid lag met grote keien. Met de wagen hobbelde je er letterlijk van steen naar steen.
André Meganck maakte de buitenwereld altijd graag wijs dat ik die avond doodsangsten doorstond. En het is waar: al klimmend scheer je er vrij rakelings langs de gapende afgrond. Ik zat rechts, terwijl chauffeur-meesterfixer André ‘veilig’ links tegen de bergwand zat te lachen. “Je bent toch niet bang hé, Renaat.” Op de achterbank zat José De Cauwer smakelijk mee te gniffelen. Volgens mij zat hij ook links in de wagen.
De frisse morgen bij het ontwaken, staat me ook nog altijd scherp voor de geest. Het ontbijt was amper binnen, toen ik bij onze korte wandeling richting commentaartribune alweer zwichtte voor de verleiding van een onweerstaanbare braadworst.
“Ik mag vooral geen honger krijgen op 2757 meter boven zeeniveau,” maakte ik mezelf wijs. André en José hebben me daar jarenlang mee gejend. Maar het was hen gegund. Toch was die extra bevoorrading meer dan welkom. Want José en ik zouden al onze energie nodig hebben voor wat kwam.
Ik mag vooral geen honger krijgen op 2757 meter boven zeeniveau.
39 mythische haarspeldbochten
Die dag zou Thomas De Gendt vriend en vijand verrassen met een raid waarop hij alleen het patent heeft. Het straffe is: De Gendt zou die Giro nooit gereden hebben ware er niet zijn huwelijk geweest in het openingsweekend van de Ronde van Frankrijk, waar de ploeg hem eigenlijk had willen uitspelen.
Tijdens die voorlaatste Girorit reed Thomas De Gendt dus eerder toevallig in de kop van de koers. Nu ja, toevallig? De streek is zonder geheimen voor Thomas door zijn talrijke hoogtestages daar en hij kent de berg als zijn broekzak.
De Gendt zette zijn actie in op de legendarische Mortirolo, op zo’n zestig kilometer van de finish. José en ik keken elkaar aan: “Heeft dit wel zin?”Even leken we gelijk te krijgen, want in de afdaling kwamen de achtervolgers met rozetruidrager Joaquim Rodriguez en de latere eindwinnaar Ryder Hesjedal terug tot op vijftig meter.
Maar in de vallei verrichtte ploegmakker Matteo Carrara berewerk voor De Gendt waardoor de leiders met een bonus van bijna drie minuten aan de Stelvio begonnen: 39 Mythische haarspeldbochten vanuit Bormio. De laatste tegenstanders van De Gendt waren Damiano Cunego en Mikel Nieve.
Lange reportage van Renaat over de Stelvio-rit van De Gendt
"De chrono van André staat gloeiend rood"
Op goed twaalf kilometer van de streep gebeurde het.“Thomas De Gendt, solo op kop, op de flanken van de Passo dello Stelvio,” galmt het in de commentaarcabine. Waarop José: “Dit is geen diesel he, wanneer hij vertrokken is.”
Op een kilometer of elf van de streep is de voorsprong meer dan vier minuten. José kijkt op de legendarische chronometer van André Meganck: “Quattro tredici!” Een voorsprong van vier minuten en dertien seconden! Het shirt van De Gendt is nu volledig opengeritst. “Om het zo koud mogelijk te hebben in het heetst van de strijd,” zal Thomas achteraf zeggen.
Onder de boog van de tien kilometer ligt De Gendt vijf minuten en vier seconden voor op de groep der favorieten.“Met wat zijn we hier bezig, Renaat?” “In het virtuele klassement, José, staat De Gendt nu op plek twee, vijftien seconden na leider Rodriguez.”
Met ’s anderendaags een tijdrit voor de boeg flitst een mogelijke Belgische eindzege opeens door ons hoofd. Zou het kunnen? Een opvolger voor Johan De Muynck, de laatste Belgische Girowinnaar in 1978…
We zijn intussen op een dikke vijf kilometer van de top. Maar De Gendt denkt geen moment aan het klassement, zo blijkt achteraf. In de laatste drie kilometer stokt het tempo wat bij de man uit Semmerzake. Rechtstaan op de trappers is geen optie meer voor zijn totaal verzuurde benen.
We gaan naar de laatste kilometer.
“Ultimo chilometro!”
“De chrono van André Meganck staat al gloeiend rood, Renaat.”
“Semmerzake mag ontploffen, José.”
“Beveren mag ontploffen, Renaat.”
“Oost-Vlaanderen mag ontploffen, José.”
“België mag niet ontploffen, Renaat.”
Gegrinnik in de cabine net voor De Gendt over de streep bolt: “Wielergeschiedenis op de flanken van de Stelvio.”“Dit is toch echt wel een stuntman, Renaat.” “Meer dan, José, hij is een wielergod.”
"De Stelvio is mijn berg en nu ook de mooiste berg"
Het mirakel wordt realiteit. Een Belg als winnaar van de koninginnenrit in de Ronde van Italië. 6 uur 54 minuten en 41 seconden heeft De Gendt die dag nodig om zich in de onsterfelijkheid te fietsen.
“Na de rit werd ik er een beetje emotioneel van, wat me nog nooit was overkomen,” zegt Thomas maanden later.
Het is intussen november 2012. Met De Gendt blik ik op het terras van mijn hotelkamer op Curaçao terug op zijn huzarenstukje. De Oost Vlaming neemt er deel aan de toen legendarische slotrace van het seizoen, de Amstel Curaçao Race.
Zijn kersverse vrouw Evelyn is er ook bij. Het tripje op de Antillen is een soort uitgestelde huwelijksreis. Het koppel slentert romantisch langs het strand, met de ondergaande zon op de achtergrond.
Nog één keer dwalen de gedachten van Thomas naar die onvergetelijke dag op de Stelvio: “De puzzel paste perfect. Ook omdat het mijn berg is, waar ik al zoveel jaren naartoe ga. En da’s nu ineens de mooiste berg. Het was bijna de mooiste dag van mijn leven, bijna…”
Renaat "Wielerman" Schotte
