Pogacar deelt Roglic tik uit in woelige kasseienrit, Clarke wint, Van Aert behoudt nipt geel

Na zonneschijn komt ook al eens regen. De droom van Jumbo-Visma veranderde vandaag razendsnel in een nachtmerrie. 

De tocht van de hemel naar de hel begon al op 95 kilometer van de aankomst met een val van Wout van Aert. 

De gele trui kroop kort daarna na een geweldige reflex bij een volgwagen door een klein gaatje, maar op de eerste kasseistroken hield Van Aert zich opvallend afzijdig.

Was er dan toch fysieke schade? Een veeg teken was het sowieso. 

Van Aert offerde zich alleszins op toen de chaos nog voor de zwaarste stroken compleet was. 

Een pechmoment van Jonas Vingegaard veroorzaakte ongeziene paniek in het gele kamp, Primoz Roglic was plots de enige kopman. 

Maar de Russische roulette was nog niet gedaan: Roglic kon met enkele anderen een strobaal - op het wegdek beland door een motorrijder - niet ontwijken en belandde nog meer in de achterhoede dan zijn Deense kompaan.

Zo werd Roglic - schouder uit de kom - plots de grootste verliezer van de dag, Van Aert deed zijn stinkende best om de schade voor Vingegaard te beperken. 

De rekening leek op te lopen toen zondagskind Tadej Pogacar met Jasper Stuyven zijn duivels ontbond op de zwaarste portie stenen, maar de Sloveens-Belgische alliantie geraakte niet meer voorin. 

Meer nog, dankzij het uitmuntende werk van Van Aert verloor Vingegaard slechts 13 seconden. 

Bovendien was er nog een pleister op de wonde: Van Aert redde zijn gele trui nadat de kopgroep iets te veel van zijn voorsprong had afgestaan en de maillot jaune werkelijk alles uit zijn brandstoftank had gehaald bij dit slagveld.

Die kopgroep van 5 (oorspronkelijk 6) was in de beginfase weggereden en zong het dankzij motor Magnus Cort uit tot het einde. 

Zijn ploegmakker Neilson Powless rook de ritzege, maar de Amerikaan ontplofte in de laatste hectometers na een snedige aanval net voor de vod. 

Ook Edvald Boasson Hagen kon zijn achtervolging niet volhouden, waardoor Taco van der Hoorn of Simon Clarke de lachende derde zou zijn. 

De 35-jarige Australiër, afgelopen winter nog zonder ploeg, flikte het met een ultieme jump. 

In zijn zevende Tour beleeft Simon Clarke de mooiste triomf in zijn carrière. Voor de zichtbaar geëmotioneerde Australiër ging een lang gekoesterde droom vandaag eindelijk in vervulling. “Ik kwam naar Europa toen ik 16 jaar was. Op de tweede rustdag vier ik mijn 36e verjaardag. Na 20 jaar in Europa komt mijn droom uit.”

Wat het extra mooi maakt voor de Australiër: afgelopen winter zat hij nog zonder ploeg. “Israel-Premier Tech heeft me toen opgepikt, zij wilden me nog een kans geven. Dat zorgde voor een reality check, sindsdien wil ik elke kans voluit benutten. Ik ben er dit jaar in elke koers al voluit voor gegaan.”

“Ik kan nog altijd niet geloven dat ik het op de streep nog net haalde. Met nog minder dan 50 meter te gaan zat Taco (van der Hoorn, red.) nog ver voor mij. Ik had krampen in beide benen, ik heb er alles aan gedaan om nog de grootste mogelijke jump te plaatsen en bad toen dat het genoeg zou zijn. Ik moet de beelden nog eens bekijken, want ik kan het nog steeds niet geloven.”

Clarke won ook al twee ritten in de Vuelta, op gelijkaardige wijze. “Je moet echt het juiste moment afwachten. Toen Powless aanviel, moest ik gewoon blijven zitten en hopen dat de andere sneller zouden panikeren dan ik. Ik gaf Boasson Hagen een beetje ruimte en hij hapte toe. Ik moest alles geven om hem te volgen en toen kwam Taco voorbij."

"Toen ik opkeek, zag ik dat er nog 350 meter te gaan was. Dat was nog een eind, want we waren al een hele tijd aan het sprinten. Ik ben in Taco zijn wiel gedoken en heb dan zo snel als ik kon gesprint naar de finish.”