Schreven we eerder deze week nog dat de liefde tussen de Strade Bianche en de wielerfans op een lager pitje stond, dan ging de hartslag zaterdag toch weer duidelijk de hoogte in. Met dank aan een dappere Tom Pidcock, een vallende Tadej Pogacar en een slagveld in Toscane.
Er werd rond 14 uur nog gegrapt. "Hopelijk begint de tv-uitzending niet te laat en missen we de aanval van Tadej Pogacar niet."
Nou: bij de eerste rechtstreekse beelden, zo'n kwartiertje later, was het toch even schrikken. Van een (omvangrijk) peloton was eigenlijk geen sprake meer.
Het groepje rond Tadej Pogacar bestond nog uit een dertigtal renners, meer lijken dan frisse hoentjes.
"Het was een hele snelle koers, ook dankzij de sterke kopgroep", analyseerde Tadej Pogacar, winnaar van de snelste Strade Bianche in de geschiedenis met een gemiddelde van 40,705 km/u.
Pogacar beschikte op dat moment, op de beruchte Monte Sante Marie op 80 kilometer van de aankomst, nog over 3 luitenanten. Florian Vermeersch, Isaac Del Toro en Tim Wellens rolden de rode loper uit.
"We hebben ons werk gedaan en hebben de koers hard gemaakt", vertelde de Belgische nieuwkomer in de ploeg. "Als je kijkt naar het resultaat en het podium, is dat bijna te mooi voor woorden."
"Florian was supersterk", was Wellens vol lof. "Ik denk dat hij bijna in zijn eentje het gat op de vluchters gedicht heeft."
Valpartijen en verwondingen bij de vleet
Dat het pakket ginds al uit elkaar geranseld was, had te maken met de benen en een natuurlijke selectie. Maar ook met 2 andere bepalende factoren: pech en valpartijen.
Het medische bulletin oogt indrukwekkend in Toscane: voorspelde hoofdrolspelers als Romain Grégoire, David Gaudu, Mathias Vacek (hechtingen), Christian Scaroni (kneuzing aan schouder) en Diego Ulissi (meerdere kneuzingen) likten nog voor de Monte Sante Marie hun wonden en verdwenen uit koers.
Ook in een latere fase zouden de wedstrijddokters nog de handen vol hebben. Zo verdween ex-winnaar Michal Kwiatkowski uit de koers na een blauwdruk van de val van Pogacar op exact dezelfde plaats.
Pidcock doet het licht uit bij de rest
Soit, terug naar de Monte Sante Marie waar de koers helemaal in vuur en vlam stond. Met lefgozer Tom Pidcock als aanstoker.
"Ik voelde me zo comfortabel op het grind. Iedereen kwam me zeggen hoe hard het ging, maar ik voelde me oké. Ik dacht: als ik aanval, is de verrassing weg. Dat werkte", legde de Brit uit.
Pidcock lokte zo Pogacar uit zijn tent, die meteen counterde. Verrassend, gaf Wellens toe: "Wij wilden wachten tot na Sante Marie om Tadej te lanceren."
Maar weg waren ze, ondanks een moedige poging van enkele Belgen om te volgen.
Gianni Vermeersch: "Mooi dat Pidcock initiatief durfde te nemen. Heel veel renners zouden wachten op Pogacar. Maar toen Pidcock versnelde, ging het licht even uit."
Lennert Van Eetvelt: "Ik heb veel respect voor Pidcock dat hij zelf aanging. De achtervolgers werkten goed samen, maar iedereen was leeg. Het waren stervende zwanen. Toen Tadej ging, was het licht uit."
"Elke koers met Pogacar is een beetje hetzelfde. Elke keer gaat het tempo meer en meer de lucht in. Op het moment dat onze benen zwaar worden, versnelt hij en heeft niemand een antwoord."
"Het laatste uur was kruipen naar de finish. Ik ben niet de enige die leegliep. Het was een beetje hetzelfde scenario als vorig jaar."
Respect na de val
Of toch niet helemaal. Pogacar moet niet alleen Pidcock in zijn wiel dulden, ook vroege vluchter Connor Swift klampt nog even aan. Tot de kopgroep op 50 kilometer van Siena uit elkaar spat.
Niet door een aanval, wel door een val. "Ik ken die wegen nochtans als mijn broekzak. Ik heb er al een keer of 20 gereden, maar soms schat je iets verkeerd in. Ik ging gewoon te snel. Shit happens", aldus de wereldkampioen.
Pogacar wisselde van fiets en kwam tot bij Pidcock. "Ik dacht dat alles verloren was, maar ik kon snel weer fietsen. Ik bleef kalm en keerde voorin terug na een stevige inspanning."
Klopt, maar Pidcock wachtte wel duidelijk. "Natuurlijk. Je respecteert je collega's. Van zo'n fout maak je geen gebruik. En het was nog ver, hé."
Big balls
De onverwachte tête-à-tête wordt abrupt beëindigd op de Colle Pinzuto op 18 kilometer van de finish.
Pogacar duwt door, Pidcock danst. Tot hij moet gaan zitten.
Pogacar: "Een crash vraagt veel van je lichaam, maar ik had nog voldoende in de tank om het af te maken."
Pidcock: "Niemand had Pogacar dit seizoen, of toch sinds de vorige Tour, kunnen volgen. Ik zet hier dan toch een goeie stap. Iedereen vraagt hoe je hem kan kloppen. Wel, ik heb een goeie poging gedaan."
Het deed denken aan de uitspraak van Tom Boonen jaren geleden in Parijs-Roubaix. "Soms heb je geen plan nodig, wel ballen", waren de gevleugelde woorden van Boonen destijds.
"Van die visie houd ik wel, ja", glimlachte Pidcock.
Boonen en Kopecky
Maar de man die het smakelijkst lachte, was Pogacar zelf. Al voelde hij wel pijn na zijn buikschuiver.
"Gelukkig lijkt alles mee te vallen en heb ik geen breuken opgelopen. Nu even rusten en dan komt alles in orde voor Milaan-Sanremo over 2 weken."
En ook na zo'n zware race bleef Pogacar nog alert. "Waarom zegt iedereen dat ik de eerste winnaar in de regenboogtrui ben? Zijn jullie Lotte Kopecky vorig jaar vergeten?", sprak de eerste man die als wereldkampioen won.
In de achtergrond gniffelde Tim Wellens mee. "Hij is een geweldige gast als vriend en als ploegmaat. Hij verdient zijn derde plaats echt."
En de ploeg, die verdiende een feestje. Of niet? Vermeersch: "Normaal gezien wordt er goed gevierd, maar ik vlieg zaterdagavond al huiswaarts. Misschien neem ik deze keer een latere vlucht."
