"Dankzij hen zijn we een estafetteland": Maarten Vangramberen geeft eresaluut aan de broers Borlée

Vanavond markeert het einde van een tijdperk. In het Koning Boudewijnstadion nemen Kevin en Jonathan Borlée tijdens de Memorial Van Damme afscheid van hun atletiekcarrière. Ze stonden 16 jaar lang in zo goed als elke finale, een niet te onderschatten prestatie vindt Maarten Vangramberen.

"Een carrière van 16 jaar is lang in de sport, maar zeker op een nummer als de 400 meter dat qua training en pijn wellicht het zwaarste nummer is in de atletiek. Dat betekent dat je je 16 jaar ongelooflijk goed verzorgd hebt, dat er nauwelijks uitspattingen zijn geweest en dat je altijd opnieuw naar prikkels zoekt om je te verbeteren en om dat hoge niveau te blijven halen."

"Want we moeten vooral onthouden - en dat zijn we de laatste jaren misschien wat vergeten - dat ze absolute wereldtoppers waren. Ook individueel, ik blijf het een onwaarschijnlijk verhaal vinden dat ze met hun tweeën in de finale stonden op de Olympische Spelen van 2012 in Londen. Ze werden daar 5e en 6e, maar met een klein beetje geluk hadden ze daar hun olympische medaille beet."

Naast die individuele prestaties hebben de broers Borlée ook heel wat betekend voor de Belgische atletiek.

"Ze hebben een soort van hyperprofessionaliteit in de Belgische atletiek gebracht", beseft Vangramberen. "Ze hadden daar het budget voor, maar het was ook hun verdienste om dat allemaal te regelen."

"In Moskou, bijvoorbeeld, trok hun hotel op niet veel. Dan hebben ze maar zelf voor iets gezorgd zodat ze beter konden eten en slapen. Ze zijn ook altijd professionele stappen blijven zetten, anders kan je nooit een carrière van 16 jaar volhouden."

Tijdens die 16 jaar hebben de broers Borlée wel moeten afrekenen met de criticasters. 

"Ze hebben getoond dat volhouden loont. Ze zijn vaak afgeschreven geweest met de gedachte dat hun toppunt voorbij was. Dat hebben ze vaak moeten horen, maar keer op keer hebben ze bewezen dat dat veel te voorbarig was."

Door de kwaliteit en de professionaliteit zorgden de Borlées ervoor dat ze met de Tornados in zo goed als elk kampioenschap de finale haalden en voor een medaille konden lopen.

"Dat was op den duur geen nieuws meer, dat de Tornados een medaille veroverden. Tot ze in 2023 de finale niet haalden, dan was dat plots wel groot nieuws. We zijn dat zo gewoon geworden, terwijl dat ongelooflijk is."

"Er zijn maar 2 landen die sinds 2008 in elke olympische finale stonden op de 4x400 meter. Dat zijn de Verenigde Staten en België, dat zegt alles. Het feit dat we zo constant en dominant zijn, is absoluut de verdienste van de Borlées."

"Wij zijn dankzij hen een estafetteland geworden, zeker op die 4x400 meter. Nu zijn er ook al mannen en vrouwen op de 4x100 meter. Die vrouwen waren er zelfs al bij op de Spelen van Parijs. Je zou dat nog kunnen terugbrengen tot 2008, maar dat is wel al heel lang geleden."

"Dat is misschien de allergrootste nalatenschap van de Borlées dat we daar zo gewoon aan geworden zijn dat iedereen die min of meer een goede 400 meter kon lopen er is van beginnen dromen om bij de estafetteteams te horen."

"Met Camille Laus, de vriendin van Kevin, en Hanne Claes zijn de Cheetahs ook opgericht in 2018, wat ook heel mooi project geworden is. Het feit dat we nu zowel bij de mannen als de vrouwen goede teams hebben die op bijna elk kampioenschap de finale halen, zal zeker de nalatenschap zijn van de Borlées." 

Kevin liep zijn laatste wedstrijd op de Olympische Spelen van Parijs. Dat was al zonder Jonathan, die de afgelopen 2 jaar sukkelde met blessures. Dat zorgde er wel al voor dat er een wissel op de toekomst kon plaatsvinden.

"Er zijn veel generaties opgegroeid die alleen maar zagen dat de Tornados finales liepen op elk kampioenschap, altijd waren die erbij. Jonathan en Kevin waren de bouwstenen van de Tornados, maar nu kunnen ze voortbouwen op opnieuw 2 ongelooflijk straffe atleten met Jonathan Sacoor, die heel constant is, en Alexander Doom, die Europees kampioen is geworden."

"Laat ons ook niet vergeten dat er nog altijd een Borlée rondloopt met Dylan, en die is er ook al lang bij en die is nog altijd zijn plaats waard. Dat zal nu niet plots anders zijn. Het zal vooral wennen zijn voor Dylan dat hij zijn broers niet bij hem heeft op elke training en bij elke wedstrijd, maar hij heeft wel die ervaring en hij weet wat hij moet doen om goed te zijn."

"En er komen nog altijd atleten bij die ook goed zijn, zoals Florent Mabille op de Spelen, die geïnspireerd werden door de Borlées waardoor ze nog altijd bij de Tornados willen zijn, dat blijft dus goed zitten."

Vangramberen heeft de hele carrière van de Borlées van dichtbij kunnen volgen. Wat was voor hem dan het hoogtepunt?

"Voor mij waren dat de Olympische Spelen van 2016 in Rio waar de Tornados nipt vierde werden. Dat was doodjammer voor hen, maar misschien wel het strafste wat ik ze ooit zag doen."

"Ze strandden op 3 honderdsten van het brons. Dat is waarschijnlijk het pijnlijkste wat ze ooit meemaakten, omdat ze nooit zo dicht bij een olympische medaille zijn geraakt. Dat is altijd hun grootste frustratie geweest. Ze zijn het blijven najagen, maar zijn nooit in geslaagd. Dat vind ik heel jammer voor hen."

"Maar ik vond het een prachtig moment, ze waren zo dicht. Ik had er toen hartpijn van. Ze liepen een onwaarschijnlijk goede race. En ook al pakten ze geen medaille, is dat me het meest bijgebleven."