De WK-teleurstelling van Matthias Casse heeft het debat weer doen oplaaien: is het judo te moeilijk geworden? De bestraffingen en regels zijn de laatste jaren exponentieel gestegen, maar zo heeft de sport ook moeten inboeten aan spektakelwaarde. In Sporza Daily gaan ex-judoka Jean-Marie Dedecker, scheidsrechter Franky De Moor en WK-deelnemer Mina Libeer in debat.
Het WK judo is uitgedraaid op een grote teleurstelling voor Matthias Casse.
De topfavoriet moest het strijdtoneel al na de derde ronde verlaten nadat hij in zijn kamp drie bestraffingen had gekregen. Een scheidsrechterlijke beslissing die achteraf voor heel wat discussie zorgde.
Tot twee keer toe raakte Casse zijn tegenstander onder de gordel. Een beweging die vroeger toegelaten was, maar sinds enkele jaren een shido (bestraffing, red.) oplevert.
Het judo heeft zichzelf veranderd en daar was Casse het slachtoffer van.
"Er is geen discussie dat het volgens het reglement een bestraffing was, maar ik vind wel dat de regels absurd en gek geworden zijn", vertelt ex-judoka Jean-Marie Dedecker in Sporza Daily.
"Het judo heeft zichzelf veranderd en daar was Casse gisteren het slachtoffer van", hekelt hij het feit dat het aantal bestraffingen de laatste jaren alleen maar gestegen zijn.
"Inderdaad, het judo heeft te veel bestraffingen gekregen", ziet ook ex-scheidsrechter Franky De Moor.
"Eigenlijk zouden ze negatief judo moeten bestraffen in plaats van pietluttigheden zoals de laatste bestraffing van Casse. Hij haalde ook helemaal geen voordeel uit zijn move."
Passief agressief
Het veranderen van de judowetten heeft ook voor een make-over van de sport zelf gezorgd.
"Het heeft geleid tot veel statischere kampen", legt Dedecker uit. "Het beste voorbeeld is de golden score. Die komt er steeds vaker omdat heel wat kampen - door de passiviteit - de vaste tijd overschrijden."
"Ik durf zelfs te zeggen dat het judo veel minder spectaculair is geworden."
Zo azen heel wat spelers ook op een teveel aan bestraffingen voor hun tegenstander in plaats van zelf in de aanval te trekken.
Ze wilden de sport duidelijker maken, maar dat is niet gelukt.
Judoka Mina Libeer wil haar sport niet bestempelen als "onaantrekkelijk", maar kaart wel een andere moeilijkheid aan.
"De evolutie in het reglement is er gekomen omdat ze de sport duidelijker wilden maken voor de kijker, maar dat is niet gelukt. Integendeel. Mijn ouders gaan elke wedstrijd mee en vertellen me dat het moeilijk is om vanuit de tribune nog te volgen."
"Het ene moment wordt er een bestraffing uitgedeeld. En een halve minuut later gebeurt eigenlijk dezelfde situatie en wordt er niks gedaan. Je kunt dus wel zeggen dat de sport niet in zijn opzet geslaagd is."
Gekleurde arbitrage
Komt daar nog bij: "op het WK verzamelen ze scheidsrechters van over de hele wereld, ook uit landen die niet echt een judocultuur hebben", maakt Dedecker nog een kanttekening.
"Dat heeft een impact op de kwaliteit van de arbitrage, die ook wel eens gekleurd kan zijn. Het verloopt niet altijd even zuiver. Nationalisme durft wel eens zijn effect te hebben op de arbitrage. Maar dat hoort nu eenmaal bij de sport, denk ik."
Mina Libeer en scheidsrechter De Moor geloven niet in gekleurde arbitrage, maar onderstrepen wel het belang van een scheidsrechter in de sport. Zo zal ook Casse op de nakende Spelen opnieuw afhankelijk zijn van wie er zijn kampen jureert.
"De beslissingen blijven altijd een beetje subjectief", vertelt Libeer. "Het gevoel, moment of zelfs camerabeeld zullen steeds van tel zijn in het keuzeproces."
Casse is alvast gewaarschuwd: in Parijs zal hij niets aan interpretatie mogen overlaten.
