Joran Vliegen in de finale van het gemengd dubbelspel, Elise Mertens op weg naar de finale bij de vrouwen, Joran Vliegen en Sander Gillé verliezende finalisten in het dubbel op Roland Garros. Fijne resultaten van de Belgen in een discipline die tegenwoordig helemaal in de schaduw staat van het enkelspel. Een beetje onterecht, vindt tenniscommentator Dirk Gerlo. Want het is tennis op topniveau en vaak zelfs boeiender en spectaculairder dan het enkelspel.
Voor wie eraan zou twijfelen, er wordt al van in het prille begin van het tennis ook dubbelspel gespeeld.
Zo was er op de US Open in 1881 zowaar eerst een competitie in het dubbelspel, een paar jaar later pas in het enkelspel. En in tegenstelling tot nu namen tot pakweg dertig jaar geleden vedetten uit het enkelspel ook met grote regelmaat deel aan het dubbelspel.
Voorbeelden? Kort na de Eerste Wereldoorlog domineerden de Franse Musketiers, het kwartet René Lacoste, Jacques Brugnon, Henri Cochet en Jean Borotra met handenvol titels op de Grand Slams in zowel het enkel- als het dubbelspel.
In de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw zagen we eenzelfde fenomeen. De Australiërs met een Fred Stolle, John Newcombe, Neale Fraser, Tony Roche en de legendarische Rod Laver grossierden in titels in enkel en dubbel.
De zussen Venus en Serena Williams zijn de laatsten van een uitstervend ras enkeltoppers die tot voor kort ook scoorden in het dubbelspel.
Nog wat later combineerden een Billie Jean King, John McEnroe, Martina Navratilova met opvallend gemak en succes de beide competities. McEnroe won met Peter Fleming bijvoorbeeld 4 keer Wimbledon en 3 keer de US Open.
En over Martina Navratilova dit. Ze won niet alleen 18 grandslamtitels in het enkelspel, ze won er ook 31 in dubbel vrouwen en 10 in dubbel gemengd. Ze pakte haar laatste dubbeltitel net voor ze 50 jaar werd. Niemand doet beter!
Nog een paar grandslamkampioenen die tot begin deze eeuw succes hadden in zowel enkel als dubbel: Steffi Graf, Arantxa Sanchez, Stefan Edberg, Yevgeni Kafelnikov, Lleyton Hewitt. De zussen Venus en Serena Williams zijn de laatsten van een uitstervend ras enkeltoppers die tot voor kort ook scoorden in het dubbelspel.
Al doen nu bij de vrouwen Jessica Pegula en Coco Gauff met hun eerste plaats op de wereldranglijst in dubbel wel een poging om dubbelspel populairder te maken. En bij de mannen is Nick Kyrgios op dit moment de enige topper die met graagte aantreedt in dubbel met zijn buddy Kokkinakis.
Veranderende stijl en overvolle agenda's
Uiteraard zijn er verschillende oorzaken voor de aanwezigheid van vroeger en de afzijdigheid van vandaag van de enkeltoppers.
In een ver verleden waren er om te beginnen een pak minder toernooien. Je kon niet week in week uit van het ene naar het andere toernooi reizen. Inschrijven voor het dubbelspel gaf met andere woorden kans op een welgekomen extra inkomen, ook al omdat enkelspel lang niet zo lonend was als nu.
Het tennis was toen ook fysiek minder veeleisend en er werd toch ook anders getennist. Spelers hadden veel meer baat bij technieken uit het dubbelspel. Serve en volley, ‘chip and charge’ met het bal blokkeren, in de baan stappen en oprukken naar het net. Dat zag je veel meer in het enkelspel en daar kon dus ook op getraind worden in het dubbelspel.
Nu al ruim 25 jaar is tennis bij mannen en vrouwen geëvolueerd naar veel meer pure kracht en snelheid, vanop de achterlijn vooral. De lengte, de duur van de balwisselingen is toegenomen. Er zijn ook meer toernooien, er wordt veel meer gereisd van het ene continent naar het andere.
Daardoor is de impact op het lichaam ook zoveel groter en is de nood aan meer rust en recuperatie ook toegenomen. Ook al vinden enkeltoppers het dubbelspel leuk, de combinatie met soms twee wedstrijden op één dag is gewoon nog nauwelijks haalbaar.
Dat het dubbelspel op korte tijd veel minder populair is geworden heeft ook veel van doen met het gebrek aan de ‘star power’. Vroeger verkochten toernooien makkelijk kaarten aan supporters die duo’s zoals McEnroe/Fleming, Navratilova/Shriver of Paes, Mark Woodforde/Todd Woodbridge (The Woodies) of de tweelingbroers Mike en Bob Bryan aan het werk wilden zien.
Nu hebben de fans nog nauwelijks teams om zich mee te identificeren, ook al omdat spelers echt wel vaak van partner veranderen. Op dat vlak zijn Vliegen/Gillé, nu al 10 jaar samen de uitzondering op de regel.
Belangrijk bijkomend aspect, in het enkelspel is het prijzengeld veel sneller gestegen dan in het dubbel, wie denkt zijn boterham goed te kunnen verdienen in het enkelspel gaat niet naar de dubbelcompetitie overschakelen of die erbij nemen.
Komen we bij de visibiliteit. Toernooi-organisatoren liggen niet wakker van dubbelmatchen op hun centre court, zeker niet in de beginfase van het toernooi. Het gebeurt wel vaker dat op het circuit alleen de finale op de hoofdbaan wordt afgewerkt.
En tv zit ook niet te wachten op het dubbelspel. Hoe vaak zie je de specialisten van het dubbel aan het werk? Zelden of nooit. Het gevolg, je moet al een echte fan zijn om naar een dubbelmatch te gaan kijken.
Als u naar een toernooi gaat kijken, neem de moeite om een keertje een dubbelmatch mee te pakken.
Jammer deze evolutie. Want dubbel heeft veel te bieden. De entertainmentwaarde moet niet onderdoen voor die van het enkelspel.
Dubbelspelspecialisten halen een heel hoog niveau aan het net. Hun opslagen, lobs, volley, hun reflexen zijn vaak even goed of beter dan die van de enkelspeler. Tactisch heeft dubbelspel vaak meer te bieden dan enkel. Je zit ook met het teamaspect wat het voor de kijker vaak interessanter maakt.
Je ziet ook iets minder stress op de baan wat niet zelden voor de extra lach, de meer ontspannen sfeer kan zorgen. Kortom, als u naar een toernooi gaat kijken, neem de moeite om een keertje een dubbelmatch mee te pakken.
U zult er geen spijt van hebben.
