Een mooie droom die uitmondt in een nachtmerrie. De Belgian Cheetahs lagen op koers voor een medaille, maar blijven ondanks een indrukwekkende verbetering van het Belgische record met lege handen achter. "Ik vecht tegen de tranen."
"Ik vind het jammer voor de ploeg, de rest was te snel"
Vier jaar geleden kwamen de Belgian Cheetahs bij hun eerste grote toernooi op het EK in Berlijn als vierde over de finish. Maar dezelfde vierde plaats in München smaakt veel minder zoet. "Weer vierde, dat is wel zuur", verwoordde Hanne Claes het.
Helena Ponette gaf als eerste de stok door aan slotloopster Camille Laus, maar die kon de leidersplaats niet vasthouden. "Ik ben heel ontgoocheld. Ik probeerde snel te starten, maar het was niet genoeg. Ik wist dat er snelle vrouwen achter mij kwamen."
"Na 300 meter hebben ze me gepasseerd en ik kon niets doen. Ik vind het jammer voor de ploeg, maar de rest was te snel voor mij vandaag. Ik moet leren om als eerste te lopen. Het is een mooie ervaring, maar heel frustrerend", geeft Laus toe.
We waren niet hier voor een Belgisch record, maar wel voor een medaille. Ik ben meer ontgoocheld, dan tevreden.
"Jammer dat we zo dichtbij komen", zegt Claes. "Ik voel ontgoocheling, frustratie, maar ook trots voor het nationale record. Het vorige was op de Spelen op een heel snelle piste, dus dit was een enorm sterke prestatie."
Met een mix van trots en ontgoocheling reageerde ook Cynthia Bolingo. "Ik vecht tegen de tranen. We hebben het geweldig gedaan en kunnen onszelf niets verwijten. Onze prestatie was super, maar de andere landen waren gewoon iets sterker. Maar de vierde plaats is frustrerend."
De harde conclusie van Laus: "We waren niet hier voor een Belgisch record, maar wel voor een medaille. Ik ben meer ontgoocheld, dan tevreden."
"We zetten enorme stappen. Ooit staan we op het podium"
Ondanks de ontgoocheling van de vierde plaats mogen de Cheetahs ook trots zijn op het Belgische record. "We zetten enorme stappen", beseft Claes. "Het is fijn om te zien at dit team bijna 4 seconden sneller loopt dan 4 jaar geleden in Berlijn."
Wat je niet doodt, maakt je sterker, luidt een gezegde. "Je moet het positief bekijken en deze frustratie gebruiken", zegt Bolingo. "En hopen dat we nog sterker terugkeren. Ooit staan we op het podium."
De indrukwekkende prestatie van Helena Ponette is alvast hoopgevend. Ze rukte zowaar op van plaats 4 naar 1. "Voor een medaille wist ik dat ik Camille zo goed mogelijk moest afzetten, want zij moest tegen al die sterke meisjes lopen. We hadden voorsprong nodig."
"Ik had vertrouwen, maar het is superjammer dat we net geen podium halen. We hebben heel sterk gepresteerd en dat wordt niet beloond", vertelt de 22-jarige benjamin van de Cheetahs. "Ik ben wel verbaasd over mijn prestatie. Ik hoop volgend jaar individueel te verbeteren, maar de Cheetahs blijven het hoofddoel."
