Dat de rode lataarn van de afgelopen Tour de France Femmes, Kim de Baat, de Tour heeft uitgereden, is een klein mirakel. Na een sleutelbeenbreuk juist voor de Tour, haalde ze nét de deadline voor de Tour-selectie. Bart Aerts ging voor Vive le Vélo op bezoek bij De Baat, die spreekt over de hoogtes en laagtes tijdens de Tour.
Kim de Baat (Plantur-Pura) was twijfelachtig voor de Tour de France Femmes. Nadat ze Belgisch kampioene was geworden, viel ze een paar dagen later zwaar op hoogtestage en brak ze haar sleutelbeen en meerdere ribben.
"Het is een heel dubbel gevoel om met de Belgische driekleur in de Tour te mogen rijden", vertelt onze 31-jarige landgenote. "Enerzijds ben je trots dat je hem mag dragen. Vooral in de ritten dat je vooraan rijdt, is het heel leuk."
In de bergritten reed De Baat constant als een van de laatste rensters van het peloton.
"Het publiek was heel positief en ze moedigen je aan, maar dan rij je in driekleur achteraan", vertelt de Belgische kampioene. "Soms dacht ik dat het een onmogelijke missie was, maar dan moet je jouw verstand op nul proberen te zetten."
"Er zijn gewoon momenten dat je denkt: "waar ben ik in godsnaam mee bezig?". Dan kom je aan de laatste klim en dan zie je het bordje staan: 13 kilometer omhoog", vertelt de rode lantaarn neerslachtig.
Lees verder onder tweet.
"Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam wil gewoon niet meer"
Van de val op hoogtestage in La Plagne herrinnert ze zich weinig tot niets meer.
"Bij mij is het een zwart gat, totdat ik in het ziekenhuis was", vertelt De Baat. "Ik ben direct geopereerd aan mijn sleutelbeen."
"Mijn lichaam ziet enorm af", vertelt De Baat. "Mijn hoofd wil echt nog wel, maar mijn lichaam wil gewoon niet meer."
"Mijn ribben en schouder doen enorm veel zeer. Dat kost echt wel veel energie."
Heidi Van De Vijver, ploegleidster van Plantur-Pura, heeft nog niet zo lang geleden de diagnose slokdarmkanker gekregen.
"Het relativeert het leven weer", getuigt De Baat. "Als je een slecht dag hebt, dan kijk je er wel anders naar."
"Zonder laagtes heb je ook geen hoogtes. Je houdt je altijd vast aan die hoogtes. Het is een zalig gevoel en dan vergeet je ook de laagtes."
