Tijdens Roland Garros deelt onze tennisreporter Dirk Gerlo zijn ervaringen vanuit Parijs. Gisteren waren onze zuiderburen aan de beurt, vandaag onze noorderburen.
Als u zou denken dat David Goffin nog altijd de beste (hoogst gerangschikte) tennisser is van de Lage Landen, dan hebt u het echt wel fout. Nederland heeft met Botic van de Zandschulp een speler die hoger staat op de wereldranglijst en begin mei stond Tallon Griekspoor ook nog hoger dan David Goffin.
Nederland heeft door de jaren heen altijd wel goede tennissers gehad, bij de mannen en de vrouwen. Zo was Kea Bouman hier op Roland Garros in 1927 de eerste Nederlandse grandslamkampioene. Zoals dat in die periode wel vaker gebeurde, was Bouman een multitalent, want ook hockey-international en Nederlands kampioene golf.
Betty Stöve was in 1977 finaliste op Wimbledon, ze verloor die wel, maar pakte samen met de legendarische Billie Jean King wel dubbelspeltitels op Roland Garros en Wimbledon.
In de jaren 90 van de vorige eeuw was Brenda Schultz top 10. Ze was de vrouw met de hardste opslag van het hele vrouwencircuit.
Heel recent behoorde Kiki Bertens gedurende ruim 5 jaar tot de wereldtop met onder andere een halve finale op Roland Garros. Fysieke problemen lagen aan de basis van haar afscheid vorig jaar.
Tom Okker, Richard Krajick en Martin Verkerk
Bij de mannen doet in deze periode van RG de naam Martin Verkerk mogelijks wel een belletje rinkelen. Verkerk speelde hier in 2003, een beetje vanuit het niets, de
finale tegen, jawel, de huidige coach van Carlos Alcaraz, Juan Carlos Ferrero. Een mooie carrière lag in het verschiet, maar blessures beslisten er anders over.
Het duo Paul Haarhuis/Jaco Eltingh won 6 grandslamtitels. Richard Krajicek toonde zijn grote talent door in het begin van de jaren 90 de halve finale te bereiken op de Australian Open. Door een schouderblessure kon hij die niet spelen.
Blessures waren de rode draad in de carrière van Krajicek, die in 1996 wel furore maakte door Wimbledon te winnen. Op weg naar de titel schakelde hij in de kwartfinale Pete Sampras uit, Sampras die de vorige 3 en volgende 4 edities zou winnen.
De absolute nummer 1 is in mijn ogen "Flying Dutchman" Tom Okker in de jaren 60 en 70
De absolute nummer 1 van het Nederlandse tennis is in mijn ogen nog altijd wel Tom Okker. Alleen al voor de bijnaam "Flying Dutchman". Okker won in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw dan wel geen grandslamtitel, hij speelde halve finales in Parijs, Wimbledon en Melbourne.
Hij bereikte de finale op de US Open tegen de legendarisch Arthur Ashe en verloordie 5 in sets. Okker won 40 toernooien en was dubbelspelkampioen in Parijs en New York.
Okker is nu 78 jaar en is al meer dan 30 jaar actief in de kunstwereld. Samen met zijn zoon opende hij de "Okker Art Gallery" in Amsterdam en Hazerswoude-Dorp.
De nieuwe lichting
Na het wegvallen van Robin Haase uit de top 100 in 2019 leek het Nederlandse mannentennis helemaal op de dool te zijn. Oudgedienden Paul Haarhuis en Richard Krajicek luidden dan ook de alarmbel. Ze zagen niet genoeg "innerlijke drive" en energie die je bijvoorbeeld wel zag bij de jongens uit de Balkan.
De Nederlanders zouden elkaar ook meer moeten motiveren. Ze moesten vlieguren maken, ervaring opdoen op het hogere niveau om zo ook de zenuwen beter onder controle te krijgen.
Het duo zag wel het potentieel van het duo Van de Zandschulp en Griekspoor om op termijn een plaats in de top 100 te veroveren. En kijk, de boodschap kwam wel over.
Zo werd 2021 het jaar van de doorbraak van het duo. Griekspoor, die ruim 5 jaar in België werd begeleid door ex-speler Kristof Vliegen, zette op het Challengerniveau een onwaarschijnlijke reeks van 8 toernooi-overwinningen op een rij neer.
Zo klom hij van een plaats ver uit de top 100 naar plaats 57 begin dit jaar. Na een paar moeilijke aanpassingsmaanden op het allerhoogste niveau lijkt de nu 25-jarige Griekspoor helemaal zijn draai te hebben gevonden.
Hier in Parijs versloeg hij in de eerste ronde de Spaanse gravelspecialist Davidovich Fokina: “Dit is echt een belangrijke overwinning“, zegt Griekspoor. “Belangrijk voor het vertrouwen, want ik versla een gravelspecialist die in vorm was en hoger geklasseerd is. Hier kan ik verder op bouwen. Ik besef dat ik hier thuishoor.”
Ik heb het gevoel dat ik sta waar ik thuishoor. De toppers willen met me trainen om te zien hoe ik speel. Tegen het einde van het jaar wil ik graag nog een paar plaatsen hoger staan.
Botic van de Zandschulp, 26 jaar, heeft als reekshoofd nummer 26 nog grotere stappen gezet dan Griekspoor. In 2019 deed hij al enorm veel ervaring op in de Future- en Challengertoernooien.
Na coronajaar 2020 forceerde hij de doorbraak op het ATP-circuit. Hij plaatste zich langs de kwalificaties voor de grandslamtoernooien en zorgde voor de stunt van de US Open door vanuit de kwalificaties door te stoten naar de kwartfinales.
Hij versloeg onder meer Casper Ruud en Diego Schwarzmann en in kwart had de latere winnaar Daniil Medvedev 4 sets nodig om voorbij Van de Zandschulp te geraken.
De voorbije maanden liet van de Zandschulp overwinningen noteren tegen onder andere Roeblev, Auger Aliassime en Korda. In Parijs was de Rus Kotov niet tegen hem opgewassen.
Een overwinning tegen de Italiaanse veteraan Fognini levert zo goed als zeker een duel op tegen Rafael Nadal in de derde ronde: “Ik heb het gevoel dat ik sta waar ik thuishoor. De toppers willen met me trainen om te zien hoe ik speel. De aandacht voor mij wordt op alle vlakken groter. Ik doe het wel stap voor stap. Tegen het einde van het jaar wil ik graag nog een paar plaatsen hoger staan."
Nog dit, sinds september van vorig jaar brengt de Nederlandse Tennisbond de beste jeugdtennissers (14 tot 18 jaar) samen in het Utrechtste Doorn. Daar trainen, studeren en wonen ze samen. Op die manier hoopt Nederland een klimaat te creëren waarin het aanwezige talent de kans krijgt om optimaal te groeien.
