Afscheid van een reus: Jo-Wilfried Tsonga zegt het tennis vaarwel op Roland Garros

"Het gaat emotioneel, heel emotioneel worden." Zo sprak Jo-Wilfried Tsonga.

37 jaar is hij en vorige maand kondigde hij aan dat hij afscheid zou nemen van het tennis tijdens het toernooi van zijn hart: Roland Garros.

Na Yannick Noah  (de winnaar van Roland Garros in 1983)  was Jo-Wilfried Tsonga de

voorbije 20 jaar zonder twijfel de meest geliefde Franse tennisser.

Kort samengevat die carrière van de "Mohammed Ali" van het tennis. Vader ex-profhandballer, oudere broer professioneel basketbal gespeeld.

En Jo-Wilfried, die zowel voetbal als tennis speelde, en die al snel opgemerkt werd in de jeugdcategorieën van het tennis en zo opgepikt werd door de federatie.

Als junior won hij de US Open, maar blessures - toen al - stonden een snelle doorstoot naar de top in de weg. 

Als prof kwam Jo-Wilfried Tsonga voor het eerst echt op het voorplan in 2008, toen hij de finale speelde op de Australian Open. Op weg naar die finale schakelde hij onder anderen Rafael Nadal uit, Nadal, die toen al drie keer Roland Garros had
gewonnen. En Nadal had het achteraf over een niet te stuiten stormram.

Raar maar waar, Melbourne 2008 (verlies tegen Novak Djokovic) was de eerste en de laatste grandslamfinale voor Tsonga. Hij bereikte wel nog 2 keer de halve

finales op Wimbledon en in Parijs en nog 1 keer in Melbourne.

Tussen 2008 en 2019 was Tsonga, ondanks handenvol blessures en operaties een vaste waarde aan de top, de subtop. Hij won 18 toernooien. Daarbij twee Masters 1000-toernooien en verder onder andere Antwerpen, Rotterdam, Tokio, Wenen en 4 keer Metz. Beste klassement: plaats 5 in 2012.

Tsonga was ook een sleutelfiguur in het Franse Daviscupteam. Hij dwong mee 4 finales af. In 2019 was er de enige keer winst, tegen België nog wel.

Eén indrukwekkende statistiek nog. Niet één speler kan een winstratio zoals Tsonga voorleggen in ontmoetingen met de "Big 3". Hij verloor wel vaker dan hij won, maar Tsonga klopte wel 6 keer Djokovic, 6 keer Federer en 4 keer Nadal. 

Tsonga maakte overal waar hij speelde indruk met zijn aanvallende, agressieve tennis. Smashes, serve-and-volley, indrukwekkende opslag en forehand. Humor en interactie met het publiek was nooit ver weg. Fair play ook, op en naast de baan.

Straks is het voorbij en dat valt Jo-Wilfried Tsonga zwaar. "Ik ben geen specialist van de gemalen baksteen, maar ik speelde hier wel twee halve finales", vertelt hij voor Roland Garros.

"Alles was hier speciaal. Specialer dan eender welk toernooi. Het publiek, de ballen, de banen. Ik heb hier een deel van mijn jeugd ook doorgebracht, samen met Gilles Simon, Richard Gasquet en Gaël Monfils. Zij zijn mijn vrienden, aan mijn tijd met hen bewaar ik de beste herinneringen."

"Maar kijk, het lichaam wil nu al een tijdje niet meer mee. De passie was er wel altijd, maar met ook nog eens covid heb ik de jongste drie jaar amper matchen gespeeld."

"En met toptalent Casper Ruud tref ik niet meteen een makkelijke tegenstander. Ik hoop dat ik er een goede, spannende match van kan maken en dat zoveel mogelijk vrienden en familie kunnen komen kijken."

Het afscheid van Jo-Wilfried Tsonga staat eigenlijk ook voor het nakende einde van
een hele generatie Franse topspelers, de generatie van de "quatre mousquetaires", van de 21e eeuw dan toch.

Op het einde van het jaar stopt Gilles Simon, net als Tsonga 37 jaar. Simon won 14 enkeltitels en piekte op een 6e plaats op de wereldranglijst.

Richard Gasquet, “l’enfant prodige”, wordt straks 36 jaar. Gasquet was goed voor 15 titels in enkel en klom naar plaats 7 in de wereld.

En dan is er Gaël Monfils, nog een paar maanden 35 jaar. Na zijn huwelijk met Jelena Svitolina nieuwe energie gevonden, maar door een blessure nu zelfs niet aan de start kunnen komen van Roland Garros.

Het aanstaande wegvallen van het viertal betekent een aderlating voor het Franse tennis, dat in hét thuistoernooi van het jaar zelfs geen enkel reekshoofd meer heeft bij de mannen en de vrouwen. Sinds 2000 is dat nooit gebeurd.

Bij de mannen heeft de nieuwe generatie met Corentin Moutet, Hugo Gaston en Ugo Humbert voorop het moeilijker dan gedacht en voorspeld om vaste voet aan de grond te krijgen. En bij de vrouwen zijn Alizé Cornet en Caroline Garcia niet meteen wissels op de toekomst.

Er wordt nu met de vinger gewezen naar zowel spelers als federatie. De FFT (Féderation Française de Tennis) zou te lang geteerd hebben op de successen van de musketiers en te weinig goed doordachte structuren hebben voorzien in de omkadering van de spelers. Die zouden dan zelf ook wel te gemakzuchtig zijn geweest en verblind zijn door de successen van hun voorgangers.

Aan ex-speler en sinds februari 2021 de voorzitter van de Franse federatie Gilles Moretton de zware taak om het Franse tennis uit het slop te halen.