"De vrees van Felice Mazzu is helemaal uitgekomen"

De nederlaag van Union kwam toch onverwacht, als je kijkt naar wat ze hebben gedaan dit seizoen. Maar coach Mazzu had gewaarschuwd voor decompressie tegen een kleine ploeg, na die geweldige 10 op 12 tegen vier topclubs. Zijn vrees is helemaal uitgekomen. 

Sint-Truiden deed wat het onder Hollerbach wel vaker doet: massaal in blok verdedigen en er heel snel uitkomen. Dat deden ze een paar keer met heel goed voetbal. Union had er geen antwoord op. Opeens hadden ze 68 procent balbezit, dat is niet wat ze gewend zijn en ze wisten zich er geen raad mee. 

Te veel bepalende spelers waren niet op niveau, onzichtbaar of slordig aan de bal. Wat Mazzu ook vaststelde: er was niet de intensiteit van anders. Union heeft al vaak indruk gemaakt dit seizoen, maar hun gretigheid, collectiviteit en intensiteit zijn daarvoor wel onvervangbare waarden. Het heeft Union ook al wel vaker meegezeten, zoals de penalty tegen Genk. Nu ging die penalty van Vanzeir over doel. 

De concurrentie hoopt dat dit een keerpunt kan zijn, zodat ze kan bijsluiten. Het zou zomaar kunnen dat de komende maand - tegen nog wel meer bescheiden tegenstanders - een nog wel moeilijker examen blijkt dan dat wat ze hebben gehad. De vorige nederlaag tegen OHL thuis volgde ook na de herfsttitel, daarna volgden 8 zeges in 10 wedstrijden. 

Ik las overigens dat het al drie jaar geleden is dat Union nog eens twee keer op rij verloor in de competitie. Dat mag de leider toch vooral niet doen, zaterdag in Charleroi, want dan beginnen wij ons weer vragen te stellen en dan wordt de druk bij Union toch een beetje onaangenaam.

De vele wissels van coach Schreuder waren tegen AA Gent geen goed idee gebleken. Nu liep het tegen Charleroi natuurlijk ook beter en de score vroeg ook niet om veel wissels. De coach had begrepen dat zijn dambordcoaching van de vorige week niet voor herhaling vatbaar was. 

Hij had na afloop wel opnieuw een correcte analyse klaar. Hij was niet ineens euforisch na de overwinning, die toch iets moeizamer was dan de score deed uitschijnen. Met de ruimtes klein in de eerste helft was Club voor de rust aan één kans geraakt dankzij de klasse van De Ketelaere, die altijd weer komt bovendrijven, en een doelpunt op de counter. 

Dat doelpunt maakte ook wel een beetje dat het gemompel dat af en toe te horen was bij de heel geduldige opbouw van Club Brugge geen boegeroep werd. De vaststelling was er ook dat Club bij de 2-0 nog te veel kansen weggaf. Mignolet moest toch een paar keer uitblinken om de onrust weg te houden. 

Dus wat de coach aangaf: het was verre van volmaakt. Hij zal toch gaan kijken of dit elftal de komende weken kan blijven staan. Met Odoi, die echt goed was als verdedigende middenvelder, De Ketelaere voorin dicht bij de goal en Rits hoger op het veld, die daar weer de Rits kon zijn van vroeger. 

Maar ook zonder Vormer en zonder Dost, al was die laatste nu wel geblesseerd. Philippe Clement had dat eerder ook al beslist, rond het bankzitterstatuut van Vormer. 

Hij kreeg daar toen wel veel kritiek over, daar was nu veel minder rond te doen. Maar na het tussendoortje in Eupen – met respect gezegd – volgt Antwerp de week nadien. Tegen dan moet Club toch weer een heel stuk verder staan.

Mechelen heeft nu 9 op 9 behaald, weliswaar tegen Standard, Beerschot en KVO, dat nu niet bepaald de ploegen in geweldige doen zijn. Maar ze staan nu op zes punten van Anderlecht en op dit moment – tenzij het BAS Leuven alsnog gelijk geeft en die verbijsterende beslissing ongedaan maakt – mag Mechelen nog twee keer spelen. 

Virtueel staan ze dus vierde. Dat zou nog eens wat zijn, play-off 1 met KV Mechelen en Union. Deze week wordt KVM alvast grondig gewogen, met duels tegen Genk en Antwerp. Maar los daarvan - en los van die onverdedigbare actie in Leuven - is KV Mechelen toch al een tijd een fris geluid op het veld, met positief aanvallend voetbal. 

Goed, het was de eerste helft tegen Oostende niet goed, maar de intentie is er wel altijd. En er is ook een Belgische inslag: bescheiden onopvallende jongens die hard werken en waarvan er een paar geweldig kunnen voetballen. Rob Schoofs is daar wat mij betreft de exponent van. 

Het was blijkbaar zijn 150e wedstrijd in het shirt van KV Mechelen. Hij knoopt daar zelf een mooie strik omheen met die geweldige goal. Het is een echte clubman, zoals we ze niet vaak meer zien, maar zoals ze dat Achter De Kazerne wel graag hebben. 

Hij toont altijd honderd procent inzet en is toch ook emotioneel verbonden met de club: hij is mee gezakt en dan weer mee gepromoveerd, hij heeft de beker gewonnen, enzoverder. Met Cuypers hebben ze nog wel zo iemand voorin lopen die alles heeft om een KVM-clubman te worden. 

Chapeau voor Schoofs en gefeliciteerd met zijn jubileum. We zijn benieuwd of KV Mechelen over een week nog altijd stiekem van achter de hoek staat te lonken naar play-off 1.

Er werd wat raar opgekeken bij de aanstelling van Vanderhaeghe, dat komt natuurlijk door het profiel van Vanderhaeghe – trainers worden toch altijd wat in een hokje gestopt – dat honderd procent haaks staat op de filosofie van de Red Bull-school van de bazen van KVO. 

Het is wat mij betreft een aanstelling die toch wat argwaan wekt. Vooral de uitleg die CEO Ganaye gaf: hij vertelde dat ze Vanderhaeghe van zeer nabij hadden gevolgd toen hij bij Cercle zat en dat ze onder de indruk waren geweest van zijn werk; de pressing waarmee hij zijn elftal liet voetballen, wat toch ook bij Oostende de basis is. 

Dan is het toch raar dat ze er eerst nog een hele maand over gedaan hebben om die coach van hun dromen aan te stellen, dat laat toch vermoeden dat ze eerst overal iets anders hebben gezocht. 

Ik vind het heel goed voor alle duidelijkheid dat KVO met Vanderhaeghe opnieuw een Belgische keuze heeft gemaakt en dat Vanderhaeghe na dat oneerlijke ontslag bij Cercle opnieuw aan de slag kan. Maar ik ben wel benieuwd of het een echte en eerlijke kans is met het oog op volgend seizoen.

Het is ook een kans voor hem om mee te evolueren als coach, mee te wandelen in die datafilosofie van Oostende en daar een goed evenwicht in te brengen met ook de menselijke aanpak waarvoor hij staat. Hij kan misschien wat motivatie en een beetje intuïtie aan de computer toevoegen, zoals ook Mazzu dat doet bij Union. 

Ik ben benieuwd, want Yves Vanderhaeghe verdient het om niet zomaar een wegwerpinterimaris te zijn in afwachting van alweer een databuitenlander.