Huilende Tom Paquot reed 100 km voor bezemwagen in Parijs-Roubaix: "Bus kwam niet af"

"Ik ben volledig knock-out", zegt Tom Paquot daags na zijn avontuur in Parijs-Roubaix. "Mijn verhaal heeft veel losgemaakt op sociale media en dat heb ik meegenomen naar bed. Ik had een verschrikkelijke nacht."

Tom Paquot, een 22-jarige neoprof uit de provincie Luik, wou in zijn eerste Parijs-Roubaix absoluut in de vlucht van de dag zitten.

"Maar het ging razend snel in het 1e uur, we reden gemiddeld 50 km/u. Toen er gevallen werd net voor de 1e kasseistrook, verzeilde ik helemaal in de achtergrond."

"Ik heb nog 2 à 3 kasseistroken in een groepje gereden met Tom Devriendt en Aimé De Gendt (allebei van Intermarché-Wanty-Gobert). Maar na een tijdje reed ik moederziel alleen."

"Ik reed enorm voorzichtig op de kasseien. Want als ik een mechanisch probleem zou hebben, was mijn koers voorbij. Er waren namelijk geen ploegauto's meer in de buurt om mijn fiets eventueel te depanneren", legt Paquot uit.

"Enkel de bezemwagen hield me nog gezelschap. Ik mocht dus zeker niet lek rijden."

Op een gegeven moment kwam de bestuurder van de bezemwagen poolshoogte nemen bij de eenzame Paquot. "Qu'est-ce que tu fais?", vroeg hij.

"Ik antwoordde dat ik het nog niet wist, want het was nog ver. Maar in mijn hoofd had ik de knoop al doorgehakt. Als ik een ploegauto zou zien van om het even welk team, zou ik erin kruipen om zo snel mogelijk in Roubaix te geraken."

"Plots zag ik de auto van Movistar staan. Ik vroeg of ik mee mocht. Maar ze zeiden dat ze nog aan het wachten waren en dat ze niet rechtstreeks naar Roubaix zouden rijden. Dus reed ik maar door."

Paquot zag even later toch licht aan het einde van de tunnel. "De bestuurder van de bezemwagen zei dat er een bus op komst was die naar Roubaix zou rijden. Maar die bus is nooit afgekomen."

"Op 50 kilometer van de streep heb ik de knop omgedraaid. Ik vertelde de man van de bezemwagen dat het me allemaal niks meer kon schelen. Ik wou koste wat kost doorfietsen tot de Vélodrome in Roubaix."

Paquot werd vooruitgestuwd door een massa toeschouwers langs de kant. "Het was ongelooflijk, precies een voetbalstadion. Alle mensen applaudisseerden voor mij en riepen me bemoedigende woorden toe. Sommigen gaven me een duwtje."

"Toen ik op grondgebied Roubaix kwam, namen de emoties de bovenhand. Ik dacht aan alle mensen die me gesteund hadden langs de weg, maar ook aan de mensen die me liefhebben en thuis keken op tv. Ik wist dat ze trots zouden zijn en zat te huilen op mijn fiets."

Ruim 40 minuten na de sprint tussen Sonny Colbrelli, Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel bereikte Paquot de Vélodrome in Roubaix. Als allerlaatste en buiten tijd.

"Er waren nog achtergebleven toeschouwers in de Vélodrome die de podiumceremonie bijgewoond hadden en mij een applaus gaven. Kippenvel."

"Toen ik aankwam, heb ik 5 minuten lang mijn emoties de vrije loop laten gaan in de armen van mijn soigneur."

Na afloop was Paquot een wrak. "Ik had de moed niet meer om naar de iconische douches te wandelen. Zo kapot was ik."

"Ik had mijn hoogtepunt in die douches enkele dagen voordien al beleefd. Na de verkenning van de Hel liepen we daar Tom Boonen tegen het lijf. Hij was mijn 1e koersherinnering aan Parijs-Roubaix."

"Ik zal mijn eigen Parijs-Roubaix in elk geval nog lang blijven herinneren. Als ze me over 50 jaar vragen om die dag nog eens te beschrijven, zal ik mijn verhaal tot in het detail kunnen vertellen."

Hoe heeft Paquot zijn memorabele dag in de Hel gisteren afgesloten? "Met een goed pak friet. Belgische frieten, dat had ik wel verdiend na 7 uur op de fiets."