Tom Pidcock mocht vandaag de gouden medaille in het mountainbike in ontvangst nemen. In Studio Tokio nam hij de tijd om na te kaarten over zijn zege. Hij vergat niet zijn coach Kurt Bogaerts te bedanken, die met de 21-jarige Brit een race tegen de tijd beleefde na zijn aanrijding op training.
Olympisch kampioen zijn. Hoe voelt dat als 21-jarige renner? "De laatste uren waren tamelijk rustig", reageert Pidcock. "Ik heb wat cake gegeten en champagne gedronken, maar uitbundig feesten zit er nu niet in."
"Ik was erg emotioneel na de finish, maar het team heeft nog wedstrijden in het vooruitzicht. Ik ga nog even de voetjes op de grond houden en stevig vieren wanneer we terug thuis zijn."
De Brit nam de tijd om zijn mentor te bedanken. Kurt Bogaerts stond voor een uitdaging om Pidcock fit in Tokio te krijgen na zijn sleutelbeenbreuk in juni.
"Sinds we met elkaar werken, hebben we grootse dingen gepresteerd. Na mijn blessure stak hij al z'n energie in mijn training in Andorra. Dat allemaal om er te staan op de Spelen. Dit is een overwinning voor het team."
Kurt Bogaerts: "Tom maakt deel uit van mijn familie"
"We hebben een innige band. De afgelopen vier jaar hebben we heel nauw samengewerkt. Hij is kind aan huis en is onderdeel van onze familie. Het betekent enorm veel als hij zo'n doel kan bereiken."
Begin juni brak Pidcock zijn sleutelbeen. De Ronde van Zwitserland liet de Brit aan zich voorbij gaan. Een zegen met het oog op de Olympische Spelen?
"Dat was zeker geen zegen, maar heeft het moeilijker gemaakt. Het was een test van ons kunnen en welke knowhow we hebben om dat tot een goed eind te brengen."
De revalidatie van Tom was een test van ons kunnen met het oog op de Spelen.
"Na de wereldbekermanche in Nove Mesto voelden we dat we een kans hadden om goud te pakken. Dan kwam een periode van rust. Als je net na een rustperiode valt, wordt het een hele klus om dat doel nog te bereiken."
En toch klaarde zijn poulain vandaag de klus. Kurt Bogaerts pakt zo zijn tweede gouden medaille op de Spelen. Op dag 1 verrastte Carapaz vriend en vijand door aan de haal te gaan met de hoofdprijs.
"Ook met Richard Carapaz heb ik een hechte band. We hebben hem afgelopen week wat begeleid, want hij was hier alleen. Wat hij bereikt heeft voor een klein land als Ecuador is misschien nog wel een grotere prestatie", besluit Bogaerts.
