"Over 10 jaar zijn er in België geen renbanen voor windhonden meer"

Door de vergrijzing staat het voortbestaan van heel wat verenigingen in België op de helling. Ook de Belgische windhondenrenbanen hebben er last van. Vrijwilligers en trouwe windhondenliefhebbers blijven zich inzetten voor hun club, maar zonder nieuwe leden ziet het er niet goed uit voor de sport.

"Windhondenrennen is net zoals de duivensport een oude sport", zegt Philippe Halleux, voorzitter van renbaan C.N.B.C.L. Awans . "Jongeren zijn niet meer geïnteresseerd in deze sporten. Je moet veel tijd steken in je windhond als je  hem of haar wil laten racen."

"Net zoals met elke hond moet je gaan wandelen met je windhond, maar als je hem wil laten racen, moet je hem ook vaak meenemen naar de renbaan. Zeker als je blessures wil vermijden."

Windhonden worden vanwege hun snelheid al millennialang ingezet in de jacht of sportcompetities. Zo waren ze in het Oude Egypte al grote fan. Het hoofd van een van hun goden, Anubis, lijkt zelfs op de kop van een windhond. Er bestonden ook zware straffen voor elke Egyptenaar die een windhond mishandelde.

Tijdens de Middeleeuwen mochten zelfs enkel mensen van adel een windhond bezitten. Vandaag de dag worden windhonden vooral ingezet voor races op een renbaan die speciaal voor hen ontworpen is.

De honden worden in starthokken geplaatst en wanneer de hokken opengaan, spurten ze achter een gemechaniseerde haas aan. De hond die als eerste over de finish sprint, wint uiteraard de race.

In het Verenigd Koninkrijk is de sport nog zeer populair. Je kan zelfs spreken van een ware Greyhound Racing Industry, want Britten mogen nog steeds gokken op windhondenraces.

In België mag je niet gokken op de races, maar ondanks het niet-commerciële karakter in ons land hebben veel mensen een negatief beeld over de sport.

In het Verenigd Koninkrijk zorgt het gokken op de races wel voor heel wat onsmakelijke uitwassen. Zo "verdwijnen" elk jaar duizenden greyhounds, omdat ze de strenge selecties van een ideale racehond niet halen.

De verzorging van deze honden die "niet goed genoeg zijn" kost greyhoundtrainers immers veel geld. Geld dat ze liever willen spenderen aan bestaande en toekomstige kampioenen. Daardoor worden duizenden honden geëuthanaseerd op zeer jonge leeftijd. Anderen worden koelbloedig afgemaakt en gedumpt in de natuur.

Honden die de selecties wel haalden, zijn na hun racecarrière ook niet zeker van hun toekomst. Adoptieverenigingen zoeken voor zoveel mogelijk honden een nieuwe thuis, maar er zijn gewoon te veel honden, waardoor velen toch geëuthanaseerd worden.

Veel mensen zien de races zelf ook als iets barbaars. Ze geloven dat eigenaars windhonden laten racen voor geld, terwijl de honden het risico lopen op blessures of zelfs dodelijke ongevallen.

"Die professionele races in het Verenigd Koninkrijk kun je niet vergelijken met de Belgische windhondenrennen", vertelt Halleux. "Wij zien de sport als een hobby en niet als een manier om geld te verdienen."

"Onze honden vinden het leuk om te rennen op de renbaan maar ’s avonds als we terug thuis komen, zijn ze  gewoon weer gezelschapsdieren. Ze mogen dan lekker uitrusten op de zetel."

"In België gebeuren er zelden ongevallen. Af en toe verstuikt een hond zijn poot, maar na dertig jaar ervaring herinner ik mij maar twee dodelijke ongevallen."
Ook Henk Hendricks, een vrijwilliger bij windhondenrenbaan K.V.W. Beringen benadrukt dat de Belgische rennen allesbehalve commercieel zijn. "Mensen komen met hun honden naar de renbaan, omdat winhonden niets liever doen dan rennen", zegt Hendricks.

"Windhonden zijn gemaakt om te lopen. Dat zit in hun instinct en dankzij hun gestroomlijnde lichaamsbouw kunnen ze hoge snelheden halen. Greyhounds behalen topsnelheden van 72 km/uur, maar ook de kleinere whippets kunnen snelheden van 56 km/u halen."

"In vergelijking met de races in het Verenigd Koninkrijk is er in België geen sprake van prijzengeld voor de winnaars. Baasjes krijgen als prijs doorgaans een beker, rozet of tegoedbon mee naar huis. En meer moet dat ook niet zijn."

"De meeste liefhebbers zijn tevreden als hun hond gezond en wel zijn of haar races heeft kunnen afwerken. Mensen die toch iets ambitieuzer zijn laten hun hond bij hen thuis op de loopband lopen, maar voor de rest mogen ze lekker luieren."

Net zoals Philippe Halleux vreest Henk Hendricks dat er over 10 jaar geen windhondenrennen meer zullen zijn in België. "Zonder nieuwe leden is er geen toekomst voor onze sport", zegt Hendricks.

"Door de vergrijzing binnen onze clubs zijn er steeds minder vrijwilligers om het terrein te onderhouden. Het vinden van nieuwe vrijwilligers valt ook niet mee, omdat het trainen van de honden al zoveel tijd in beslag neemt. Jonge mensen hebben die tijd niet meer en dat begrijp ik wel. Zeker als je werkt en kinderen hebt, is het puzzelen om deze sport te kunnen beoefenen."

"Tijdens de coronacrisis merkten we een lichte stijging van het aantal leden, maar jammer genoeg zijn dit er niet genoeg om de sport te redden."

"Ik zou het vooral jammer vinden voor de honden als de renbanen hun deuren moeten sluiten", zucht Hendricks. "Deze pistes zijn speciaal opgericht zodat windhonden zich er veilig kunnen uitleven."

"Op een gewoon weilandje kun je die veiligheid niet garanderen. Door de oneffen ondergrond kunnen ze sneller hun poten verstuiken of zelfs breken. Ook prikkeldraad kan voor ernstige verwondingen zorgen en dat is natuurlijk het laatste wat je wil meemaken als  baasje."

"Als er dus niet dringend nieuwe leden bijkomen, zullen er over tien jaar geen renbanen meer in België zijn waar windhonden écht windhonden kunnen zijn."