Para-amazone Manon Claeys : "Sinds mijn val kijk ik anders naar het leven"

In 2007 veranderde het leven van Manon Claeys plots drastisch, toen ze bij het uitstappen van het paard van haar toenmalige vriend met haar rug op beton viel. “Het was een heel stomme val, die er wel voor gezorgd heeft dat drie wervels in mijn rug verbrijzeld waren”, vertelt de 35-jarige Claeys.

“Ik moest binnen de 24 uur geopereerd worden of ik was blijvend verlamd. Nu heb ik zenuwschade rechts opgelopen, zowel in mijn arm als in mijn been. Dat houdt in dat ik eigenlijk nog maar 30% kracht heb aan de rechterzijde van mijn lichaam.”

Maar Claeys vindt ondanks alles eigenlijk niet dat ze beperkt is. “Ik heb een beperking, maar ik ben niet beperkt”, benadrukt ze. “Ik heb het geluk dat ik niet in een rolstoel beland ben. Ik kan nog doen wat ik graag doe en dat is voor mij het belangrijkste.”

Ze vindt het wel jammer dat ze eerst een tegenslag nodig had om te beseffen dat ze dankbaar mag zijn voor alles wat ze wel nog kan. “Wat vroeger belangrijk was voor mij, telt nu niet meer. Ik heb een andere kijk gekregen op het leven en ik apprecieer de kleine dingen nu veel meer.”

Op de vraag of Claeys uitkijkt naar de Paralympische Spelen in Tokio antwoordt ze enthousiast: “Ja, want het zijn mijn eerste Spelen. Ik ben blij dat ik met mijn paard San Dior kan deelnemen, want ik vertrouw hem blindelings. Hij heeft mij al twee zilveren medailles en een bronzen medaille bezorgd op een EK. Het is een moeilijk paard, maar hij gaat door het vuur voor mij.”

“Ik vind het wel heel jammer dat niet iedereen van mijn team mee kan. Ik ben ook een beetje bezorgd, want ik denk dat we nog lang niet van het coronavirus af zijn.”

Daarom vindt Claeys dat ze als atleet extra haar verantwoordelijkheid moet opnemen. “Ik ben gevaccineerd en ik ga voor de Spelen in quarantaine. Ik zou niet willen dat ik door het virus niet naar Tokio zou kunnen gaan.” 

Het betekent veel voor Claeys om mee te kunnen doen met de Paralympische Spelen. “Het is toch iets waar elke atleet naartoe werkt”, vindt ze. “Het is jammer dat er geen publiek aanwezig is. Ik weet dat iedereen het nu zal volgen op de televisie, maar dat is toch net iets anders dan als ze er live bij zouden zijn. Dan kun je iedereen een dikke kus en knuffel geven na je proef. Nu zal dat hopelijk bij thuiskomst gebeuren.” (lees voort onder Instagram)

Haar team is erg belangrijk voor Claeys en dat zal ze dus moeten missen op de Spelen. “Heel vaak wordt alleen de atleet in de kijker gezet voor de 10 minuten prestatie die hij met zijn paard neerzet. Maar teamwork makes the dream work. Alle mensen in mijn team zijn belangrijk”, zegt Claeys. “Tenslotte dragen ze allemaal bij aan mijn prestatie. Een atleet is maar een atleet. Zonder paard en zonder team stond ik nergens.”

De belangrijkste schakel in haar team is haar partner Samuel De Pauw. Haar hele levensstijl draait rond paarden, De Pauw moet haar daar maar in volgen. “Gelukkig weet hij ook veel over paarden. Hij is hoefsmid en kan zelf paardrijden. Hij werkt hele dagen met paarden”, verklaart Claeys.

Toch was De Pauw nog niet de hoefsmid van Claeys toen ze elkaar leerden kennen. Ze begonnen elkaar berichtjes te sturen, nadat Claeys hem een gelukkige verjaardag had gewenst. “Vanaf toen ben ik ook haar paarden beginnen te beslaan”, zegt hij.

“Eigenlijk merk ik niets van de beperking van Manon. Als je haar zo ziet, merk je het amper. Ik vergeet het soms zelfs. Als ze moe is, heeft ze het wel wat moeilijker. Maar dan hou ik daar ook rekening mee.”

“Door corona mag ik niet mee naar de Spelen. Dat is jammer, want ik denk wel dat het een mooie ervaring geweest zou zijn. Of Manon er klaar voor zal zijn? Zeker. Ze is heel goed bezig. We zijn nu nog de puntjes op de i aan het zetten, maar we rekenen op een goeie prestatie."