De cirkel is rond. Dat heeft Olivier Deschacht zelf besloten. Op zijn 20e debuteerde de verdediger in het eerste elftal van Anderlecht. 20 jaar later zet hij een punt achter zijn carrière. Een carrière van vallen, vechten tegen hoongelach en opstaan. Maar vooral een carrière om trots op te zijn.
Tussen 2001 en 2018: 603 wedstrijden voor Anderlecht
Olivier Deschacht is geboren in Gent. Zijn eerste voetbalschoenen loopt hij als jeugdspeler kapot in Oost-Vlaanderen bij onder meer AA Gent en Lokeren. Pas op zijn 16e komt hij bij Anderlecht aan. Daar blinkt hij aanvankelijk niet uit op het middenveld. Het is jeugdtrainer Frank Vercauteren die Deschacht omschoolt tot linksachter. En dat loont.
In de zomer van 2001 neemt Aimé Anthuenis de 20-jarige Deschacht op in de A-kern. Op een donkere decemberavond in Beveren volgt een eerste mijlpaal. Hij mag in het slot van de wedstrijd Bertrand Crasson vervangen. Wedstrijd nummer 1 voor paars-wit is een feit.
15 jaar later in 2016 volgt nog een mijlpaal. Deschacht evenaart het record van clubicoon Paul Van Himst als hij in de Europa League-match tegen Mainz begint aan zijn 566e wedstrijd. "Ik ben nog niet de helft van wat Paul was voor Anderlecht", relativeert Deschacht.
De teller zal in 17 seizoenen oplopen tot 603 wedstrijden voor Anderlecht, waarvan 99 in Europa. Een absoluut clubrecord.
Deschacht viert zijn eerste landstitel in 2004 met paars-wit haar
Altijd moeten vechten voor zijn plaats
Olivier Deschacht is na 17 seizoenen trouwe dienst, 8 landstitels en 1 Beker van België een clubicoon van Anderlecht en toch was hij doorheen de jaren zelden een onbetwistbare titularis van de ploeg.
Michal Zewlakow, Behrang Safari, Diogo, Jan Lecjacks, Ivan Obradovic, Jelle Van Damme, jaar na jaar trok Anderlecht spelers aan om de concurrentie met Deschacht aan te gaan. "Toen Van Damme kwam had ik schrik om mijn plaats te verliezen. Maar ik speelde zo goed dat Frank Vercauteren Jelle op het middenveld moest zetten”, zei Deschacht ooit lachend.
"Spelers uit de eigen jeugdopleiding kent een club zo goed, dat ze vaak alleen de gebreken nog zien. Bij spelers die ze aantrekken, zien ze enkel de kwaliteiten. Zo gaat het gewoon vaak in het voetbal", zegt Ariel Jacobs ons. Jacobs werkte 5 jaar met Deschacht op Anderlecht.
"Olivier had die hete adem in zijn nek ergens ook wel nodig. Hij was zeker niet altijd de meest makkelijke en keerde zich soms in zichzelf ten aanzien van zijn trainers als er concurrentie was, maar chapeau voor de gretigheid en de passie waarmee hij zo tot zijn 40e is blijven spelen."
"Wat ook een rol heeft gespeeld is dat het aantal linksvoetige verdedigers niet dik gezaaid is. Dat heeft Olivier altijd optimaal uitgespeeld. Zijn allergrootste kwaliteit was dat hij perfect wist wat hij kon en wat hij niet kon."
De Wilde en piepjonge Deschacht blunderen in debuutseizoen
Altijd moeten vechten tegen het publiek
Olivier Deschacht debuteerde bij Anderlecht in de tijd dat Aruna Dindane, Alin Stoica en Nenad Jestrovic het publiek in vervoering brachten. Ook later stak zijn voetbalstijl af tegen Mbark Boussoufa, Vincent Kompany, Romelu Lukaku of Youri Tielemans.
Ondanks al zijn verdiensten zorgde dat vaak voor negatieve reacties bij supporters. Zowel bij de eigen fans als bij de fans van de tegenstanders. Een triest dieptepunt in de relatie met de eigen fans kwam er in 2011. Deschacht besloot zijn aanvoerdersband af te staan aan Lucas Biglia na aanhoudende fluitconcerten.
"In principe had Deschacht niet het Anderlecht-DNA", zegt Ariel Jacobs. "Maar een voetbalploeg kan niet opgebouwd worden met 11 balkunstenaars. Iemand als Marcin Wasilewski had ook niet de stijl van het huis, maar werd na die horrorblessure wel op handen gedragen. Olivier probeerde het zich niet aan te trekken en als dat wel zo was, dan zal hij dat zeker voor zich hebben gehouden."
Niet enkel de eigen fans, ook de fans van de tegenstanders van Anderlecht zagen in Deschacht al te vaak een mikpunt van spot. Van Brugge over Mechelen tot in Luik. "Ik herinner me hoe hij anderhalfuur werd uitgejouwd door de fans van KV Mechelen. Dat zal niet makkelijk geweest zijn, maar het siert hem dat hij zelden of nooit gereageerd heeft op die provocaties."
In principe had Deschacht niet het Anderlecht-DNA. Hij probeerde het zich niet aan te trekken en als dat wel zo was, dan zal hij dat zeker voor zich hebben gehouden.
Lokeren en Zulte Waregem
In 2017 tekende de 35-jarige Olivier Deschacht nog een contract van een seizoen bij Anderlecht, maar een jaar later was een vertrek niet meer uit te stellen. In 2018 verhuisde Deschacht naar Lokeren.
Als in een perfect filmscenario scoorde hij bij zijn eerste terugkeer naar het Astrid Park de 0-1 voor Lokeren. Het Anderlecht-publiek applaudiseerde zowaar nu wel. De match eindigde op 1-1.
Zulte Waregem bood Deschacht na de degradatie van Lokeren een kans om zijn carrière nog wat te verlengen. Ook in Waregem speelde hij zich vast in de ploeg. Francky Dury sprak dit seizoen nog expliciet zijn hoop uit dat Deschacht na dit seizoen zou voort doen.
Dat was sinds een aantal seizoenen niet langer als linkerflankspeler, maar als centrale verdediger. "De positie van flankspeler is moeilijker en fysiek veeleisender", zegt Ariel Jacobs.
"Zijn voornaamste kwaliteiten waren een-tegen-een-situatie, zijn snelheid, het feit dat hij weinig geblesseerd was en zijn kopbalsterkte. Een werkpunt vond ik zijn positiespel. Hij was soms impulsief en nam dan niet de goede beslissing."
20 caps voor de Rode Duivels
Olivier Deschacht is ook 34 keer opgeroepen voor de Rode Duivels. In totaal kwam hij 20 keer in actie. Zijn allereerste interland was op 30 april 2003 tegen Polen. Niet toevallig onder bondscoach Aimé Anthuenis, de man die hem ook bij Anderlecht had gelanceerd.
Deschacht scoorde geen doelpunt in het shirt van de Rode Duivels en speelde ook nooit een groot eindtoernooi.