Het nieuws dat Tom Dumoulin tijdelijk stopt met koersen, is het grote wielerverhaal van de dag. Radiocommentator en wielerexpert Christophe Vandegoor geeft zijn kijk op de beslissing van de 30-jarige Nederlander.
"Dumoulin is sinds eind 2017 zoekend als persoon en renner"
Mijn eerste reactie was: vanwaar komt dit? Maar gisteren heb ik toevallig Code Geel nog eens bekeken, de documentaire van Jumbo-Visma achter de schermen in de Tour.
Tegen het licht van wat in die documentaire te zien is, verrast het me niet dat Dumoulin deze beslissing genomen heeft.
Ik vind dat Dumoulin dat heel rustig, volwassen en in goede bewoordingen uitlegt in zijn verklarend filmpje. De verwachtingen bij een topcoureur zijn helemaal niet te onderschatten.
Sinds eind 2017 is Tom Dumoulin een zoekend iemand en een zoekende renner. Hij is niet meer Tom Dumoulin, die jongen uit Maastricht die heel goed kan fietsen. Neen, plots na die Giro-zege in 2017 werd hij de bekende Nederlander Tom Dumoulin. Hij is het bezit van iemand anders geworden, de hele natie.
Dumoulin kroonde zich tot de eerste Nederlandse groterondewinnaar sinds Joop Zoetemelk. Dat is wel wat.
Aanslepende blessure en gejammer in de Tour
Het feit dat Dumoulin Team Sunweb in 2019 na al die succesvolle jaren verliet, was achteraf bekeken ook wel een teken dat hij het daar gezien had. Hij was op zoek naar iets nieuws. Maar dat overkomt wielrenners wel vaker.
Sinds zijn tweede plaatsen in de Giro en de Tour in 2018 is het vooral kommer en kwel geweest bij Dumoulin. Die aanslepende blessure in 2019 zorgde ervoor dat hij 14 maanden aan de kant stond.
In de documentaire Code Geel zag je in de eerste 12 dagen van de Tour ook een jammerende en (aan het zitvlak) geblesseerde Tom Dumoulin, die boos was op zichzelf en huilde in de bus.
Dumoulin uitte kritiek op zijn ploegmaten in koers. "We rijden tactisch niet goed alsof we de Tour al gewonnen hebben", was zijn mening. Ik vond zijn kritiek volledig terecht.
Aan al die dingen zag je dat Dumoulin een zoekend iemand is bij wie het evenwicht weg is.
In de documentaire Code Geel zag je in de eerste 12 dagen van de Tour een jammerende en geblesseerde Dumoulin, die boos was op zichzelf en huilde in de bus. Hij was een zoekend iemand die het evenwicht kwijt was.
Al moet ik daar wel aan toevoegen dat Dumoulin vorig jaar in de Tour bewezen heeft dat de kampioen in hem allesbehalve dood is.
Na zijn zitvlakblessure en het gejammer kon hij zich voor de laatste tijdrit zodanig opladen dat hij 2e werd na Pogacar op La Planche des Belles Filles. Dan ben je mentaal wel sterk.
"Bijzonder knap dat hij die beslissing genomen heeft"
Dumoulin komt ook uit een ander milieu dan de koers. Zijn vader werkt in het ziekenhuis van Maastricht. Misschien speelt dat ook mee.
Dumoulin is belezen. Voelt hij zich al een hele tijd minder goed in dat wielermilieu? Dat weet ik niet.
In zijn verklaring zegt Dumoulin ook dat hij de laatste jaren geleefd heeft naar verwachtingen van anderen en niet naar zichzelf.
Ik vind het bijzonder knap dat hij die beslissing genomen heeft in een topsportwereld, waarin hij bijzonder veel verdient.
Dat Dumoulin deze stap als mens zet terwijl hij op het allerhoogste niveau aanbeden wordt, vind ik enorm groots.
