Het regent verrassingen op Roland Garros, maar het mooiste sprookje is dat van de Italiaanse Martina Trevisan. Tenniscommentator Dirk Gerlo vertelt haar opmerkelijke verhaal.
Metamorfosi
Neen, ook al volg ik het tennis van redelijk nabij, voor Roland Garros had ik nog nooit gehoord van Martina Trevisan. Maar wat er straks ook gebeurt in de kwartfinale - een nederlaag tegen de Poolse Iga Swiatek is absoluut mogelijk - dan nog is het verhaal van Martina Trevisan, voor mij hét verhaal van Roland Garros 2020.
Martina is nu 26 jaar, dochter van een moeder die tennisles gaf en een vader die voetballer was uit de Italiaanse Serie B. Niks speciaals, sportieve genen, dat wel.
Martina trok toen ze 4 jaar was al met haar moeder naar de Circulo Tennis Perignano, de lokale tennisclub in de buurt van Pisa. Martina sloeg haar eerste balletjes tegen de oefenmuur, na mama zorgde Matteo Catarsi (hij komt straks opnieuw aan bod in het verhaal) voor de grote stap vooruit.
Martina was zo goed dat ze internationaal mocht gaan tennissen. Als juniore bereikte ze de halve finales van het dubbelspel op Roland Garros en Wimbledon. Maar dan ging het helemaal fout.
In een erg persoonlijke blog doet Martina haar verhaal onder de titel Metamorfosi. Toen ze volop in haar puberjaren zat voelde Martina de druk om te presteren almaar groter worden. Er was in haar geïnvesteerd, de drang van de buitenwereld om te beginnen oogsten nam toe.
Thuis zat Martina met een lastige situatie. Haar vader was op de sukkel met een slepende spierziekte, haar moeder vond ergens anders de liefde.
In haar blog lezen we: “Ik zat met een verantwoordelijkheidsgevoel. Alsof ik een remedie moest zijn voor de problemen thuis, alsof ik voor de genezing van het gezin moest zorgen. Ik trainde veel, ook als ik eigenlijk beslist had om iets anders te doen, om te rusten of om tijd door te brengen met de vriendinnen.”
Anorexia
En dus ontspoorde Martina. Ze wou een leven zoals meisjes van 15 en 16 dat hadden. Geen regels meer, geen schrik meer hebben om te laat thuis te komen omdat ze de volgende dag een wedstrijd had.
Martina raakte haar racket niet meer aan. Ze stopte met tennis, de relatie met haar moeder werd een haat/liefde-relatie. Omdat ze haar vader zodanig achteruit zag gaan, at ze zelf nog nauwelijks. Ze woog nog 46 kilogram.
"Ik was boos op alles en iedereen, op iedereen die te grote verwachtingen in mij had gehad. Ik haatte mijn gespierde lichaam. ’s Ochtends at ik nog 30 gram ontbijtgranen en ’ s avonds 1 stuk fruit. Genoeg om te overleven."
"Ik zie mijn moeder nog in de tuin naar de perzikboom lopen zodat ik toch nog iets zou eten. Ik had de indruk, paradoxaal genoeg, dat de mensen me alleen nog zouden zien, me konden helpen, door zelf te proberen verdwijnen."
Kliniek
Net op tijd besefte Martina dat het point of no return bereikt was. Via een vriendin kwam ze terecht in de lokale Clinica Stella Maris. Daar leerde ze opnieuw eten.
Ze herinnert zich dat ze de eerste dag haar bord met vlees en erwten onaangeroerd liet staan, dat ze zelfs haar bestek niet aanraakte en dat de dokter haar toch bedankte. Maar met de begeleiding kwam de zin in het eten en gaandeweg ook de sport terug.
Martina werd opnieuw met open armen in haar lokale tennisclub ontvangen. Eerst gaf ze er les aan de kinderen en de recreanten, dan kwam de zin om competitief te tennissen terug.
Op 25 februari 2014 schreef ze op haar Facebookpagina: "Let’s start a new beginning". De comeback verliep eerst vlekkeloos met een handvol toernooizeges op gravel in de kleinere ITF-toernooien. De top 200 kwam in zicht.
Maar dan volgden blessures, want te hard erin gevlogen. Martina hernieuwde de samenwerking met haar allereerste coach Matteo Catarsi. Begin dit jaar overleefde ze de kwalificaties op Australian Open. In de eerste ronde van de hoofdtabel werd ze verslagen door de latere winnares Sofia Kenin.
Forza
En nu is er dus het sprookje op Roland Garros. Met de kwalificaties erbij al 7 matchen gewonnen, onder andere een waanzinnige wedstrijd ook tegen de Amerikaanse tienerbelofte Coco Gauff.
In die match ontnam de stoelscheidsrechter haar onterecht een eerste matchbal. Trevisan bleef kalm en won een paar games later toch nog.
Trevisan weet dat ze met haar kwartfinale tegen Swiatek al zeker haar doel voor 2020 bereikt heeft, een plaats in de top 100.
Je ziet haar genieten van de herwonnen spelvreugde. Ze ligt er niet wakker van dat tegenstanders zich soms ergeren aan haar luide ‘Forza’ als ze een zware rally winnend afsluit.
Coach Matteo Catarsi ziet nog veel ruimte voor verbetering: “Martina plukt al de vruchten van haar harde werk, ze moet zeker nog werken aan haar opslag en haar volley, ook het overzicht houden als ze in de baan komt kan veel beter."
Het slotwoord is voor Martina Trevisan. Dit vertelde ze in de Corriere dello Sport: “Ik ben blij dat ik anorexie heb overwonnen. Ik had een worm in mijn lichaam en ik wist niet waarom. Ik durfde niet te vertellen wat er in me omging. Als ik dat vroeger gedaan had was ik misschien niet ziek geworden. Maar het ging allemaal zo snel en ik was een tiener."
"Hulp vragen was het belangrijkste. Erkennen dat je het niet alleen kunt doen. Ik had het geluk iemand te vinden die me steunde elke keer dat ik dacht dat ik het niet zou redden.”
Dirk Gerlo
