Op 70-jarige leeftijd heeft Georges Leekens een streep getrokken onder zijn lange carrière in het voetbal. Leekens had de reputatie een jobhopper te zijn, maar Franky Van der Elst - die met hem samenwerkte bij Club Brugge en de Rode Duivels - schetst een meer genuanceerd beeld.
"Georges Leekens heeft als speler een heel mooie carrière gehad, maar zeker ook als trainer", zegt Franky Van der Elst aan Sporza. "Ik heb hem leren kennen begin jaren 90 bij Club Brugge. We wonnen de beker en de titel (de enige uit Leekens' carrière), maar na 2 jaar was hij al weg naar KV Mechelen."
"Dat was typisch voor Georges. Telkens als hij ergens een nieuwe uitdaging zag, vertrok hij. Het was toen zeker nog niet op tussen Georges en de spelers, maar misschien was hij zelf rap op iets uitgekeken? Zijn honger naar meer en beter, zowel sportief als financieel, was groot."
Leekens was vooral een resultaatcoach. "Hij stond voor direct spel, met lange ballen. Bij Club speelden we ook met 3 centrale verdedigers. Dat was niet het mooiste voetbal, maar dat werkte wel bij ons. Het publiek wil graag aantrekkelijk voetbal, maar als je wint, wordt er veel vergeven en vergeten."
Die aanpak werkte nog beter bij "kleinere" clubs, zoals Moeskroen of Kortrijk, waar Leekens soms mirakels mee verrichtte. "Hij kon dat soort ploegen een nieuwe schwung geven, hij kon hen reanimeren. Leekens leverde altijd goed werk bij de kleinere clubs."
"Hij heeft wel met enkele grote spelers gewerkt, maar hij kon toch beter om met spelers die normaal deden dan met de grote vedetten. Soms botste het wel eens, zoals met Scifo (op en na het WK 1998). Maar als trainer moet je beslissingen nemen, ook al zijn die onpopulair of begrijpt de buitenwereld die niet. Dat durfde hij wel."
"Georges was echt niet altijd die vrolijke frans"
De grootste kracht van Leekens was het people management, ook al praatte hij zijn spelers niet altijd naar de mond. "Georges was vooral een motivator, maar hij was niet te beroerd om spelers weg te sturen waar hij het niet in zag, ook bij Club Brugge."
"Zijn omgang met de spelers was goed, maar hij was bij ons wel anders dan in de media. De buitenwereld zag niet de echte Georges, hij was echt niet altijd de vrolijke frans. Hij kon die dubbele rol spelen."
Die rol van vrolijke frans bracht Leekens ook wel eens in de problemen. Zijn 90%-uitspraak bleef hem in de herfst van zijn carrière achtervolgen.
"Ik vond het ook geen gelukkige keuze dat hij de nationale ploeg verliet voor Club Brugge. Hij heeft toen iets gezegd dat wellicht grappig bedoeld was, maar soms gaat een grapje eens de mist in. Wie doet er nooit eens een vreemde uitspraak? Maar nu nog zijn er flauwe plezantes die dat meteen weer oprakelen. "Jongens, alsjeblieft", denk ik dan."
"Hij haalde mij terug bij de nationale ploeg"
Van der Elst vindt het spijtig dat door die kleine smet op zijn blazoen, het hele blazoen van Leekens uit het oog wordt verloren door de buitenwacht. "Het is nu bon ton om op Georges af te geven en dat vind ik jammer."
"Georges verdient meer lof dan hij krijgt. Zoals iedereen met een lange carrière heeft hij goeie en minder goeie dingen gedaan, maar hij heeft het toch tot zijn 70e volgehouden. Daar moet je respect voor hebben."
"Kijk maar naar wat hij bij de nationale ploeg heeft gedaan. Hij nam over toen de kans op deelname aan het WK 1998 heel klein was, maar we gingen winnen in Wales en in Turkije en wonnen ook nog de barrages tegen Ierland en mochten toch gaan."
"Georges heeft er ook voor gezorgd dat ik mijn hoofdstuk bij de Rode Duivels toch nog positief heb kunnen afsluiten. Ik was eigenlijk al gestopt, maar hij nodigde mij bij hem thuis uit - we wonen niet ver van elkaar - en heeft me overtuigd om terug te keren. Met succes, want samen gingen we naar Frankrijk."
"Ik heb eigenlijk altijd goed met Georges samengewerkt, zowel bij Club Brugge als de nationale ploeg. Daarom vind ik het jammer dat nu soms te veel de nadruk ligt op het negatieve in de beoordeling van zijn trainerscarrière. Ik kan niet negatief zijn over hem."
