Offensieve Remco Evenepoel charmeert, maar Jonas Vingegaard pareert en Tadej Pogacar profiteert

"Van mij mag er een ontsnapping wegrijden", liet Pogacar gisteren optekenen. Die woorden werkten als een rode lap op een stier. Op de Col de Braus spatte het peloton onder een spervuur aan aanvallen uit elkaar. Mas, Kelderman en Armirail kwamen als sterksten uit de schermutselingen.

Op de slopend lange Col de Turini kwamen in twee schuifjes nog zeven renners bij hen aansluiten, met daarbij een heel sterke Stuyven. Carapaz maakte ook de oversteek en stelde op die manier zijn bolletjestrui veilig.

Ondertussen verraste Soudal-Quick Step door een treintje op kop te zetten. Evenepoel had nochtans gezegd dat hij zich vooral richtte op de tijdrit van morgen. Pogacar liet zich glimlachend meedrijven, en in de kopgroep voelden ze al nattigheid. Het was duidelijk dat de tien vluchters een flinke bonus zouden nodig hebben voor de slotklim.

Mas en Carapaz namen op die Col de la Couillole snel afscheid van hun kompanen, maar konden het onvermijdelijke niet afwenden. Na inleidend werk van Hirt en Landa plaatste Evenepoel twee versnellingen. De tweede was de goeie, maar niet voor hemzelf. Vingegaard riposteerde gevat, Pogacar wipte mee.

Met z'n tweeën rolden de tenoren Mas en Carapaz op. In de sprint stond er geen maat op Pogacar, die zich definitief tot Zonnekoning van deze Tour de France kroonde. Evenepoel bolde uiteindelijk een kleine minuut na de Sloveen over de meet.