Voor Lotte Kopecky stond 2024 in het teken van de Olympische Spelen. In Parijs schreef de leading lady van het Belgische vrouwenwielrennen geschiedenis met haar bronzen medaille in de wegrit. Missie Medaille zat in het spoor van Kopecky in de Franse hoofdstad en registreerde alle emoties.
Lotte Kopecky stond met ambitie aan de start van de olympische tijdrit, maar regendruppels en een schuiver gooiden roet in het eten. Ze werd 6e.
"Het vermogen dat ik in die tijdrit heb behaald, heb ik nog nooit kunnen leveren in een tijdrit", getuigt ze in Missie Medaille.
"Het is iets dat ik meeneem naar de toekomst van mijn carrière. Ik ben heel blij dat ik dat gevoel er aan kan overhouden en het biedt misschien opportuniteiten voor de toekomst."
Een week later is ze misschien wel de topfavoriete in de wegrit. De druk is aanwezig, want een dag eerder heeft Remco Evenepoel een nummertje opgevoerd. "Ik koers toch liever de dag voor de mannen", grijnst Kopecky.
"Het was speciaal om dat moment te zien, maar je denkt anderzijds: "Beter dan dit kan ik niet doen. Ik hoop dat ik die medaille pak, want anders heb ik gefaald." Maar de mannen hebben het goed gedaan en dan kan ik niet achterblijven."
Het was speciaal om Evenepoel in de wegrit te zien, maar je denkt anderzijds: "Beter dan dit kan ik niet doen."
Kopecky stelt zoals gewoonlijk niet teleur, maar de spanning is wel om te snijden. Kristen Faulkner snelt naar het goud, Kopecky pakt brons na een prangende sprint met Marianne Vos en Kata Blanka Vas.
Papa Kopecky is bloednerveus aan de finish en vreest de uitkomst van de millimetersprint. De ontlading is uiteraard groot als Kopecky toch naar het podium mag. Het vleugje geschiedenis weekt veel emoties los. Bij vader én dochter.
"De droom van Lotte is uitgekomen", weet vader Kopecky. "Nu zijn wij een olympische familie."
Het duo valt elkaar in de armen in Parijs. "Ik ben zo blij dat je gewonnen hebt", zegt de vader. "Dat heb ik niet, hé", lacht de bronzen medaille. Waarna ze allebei de tranen de vrije loop laten.
Dankwoord voor grootouders
In België kijken de grootouders met veel interesse en spanning of Kopecky op de slotdag van de Spelen tijdens het omnium een tweede medaille kan veroveren. Dat lukt niet, maar dat verandert niets aan de trotse gevoelens die overheersen.
Daags na de Spelen reist Kopecky - met kleine oogjes na een korte feestnacht en 2 uurtjes slaap - door naar Wilrijk voor een acte de présence op het lokale dernycriterium.
Haar grootouders kunnen ginds haar olympische plak voor het eerst bewonderen. "Het is geen cadeau voor jullie, hé", grapt Kopecky.
"Als ik mijn grootouders niet had gehad, had ik nooit op de Spelen gestaan en had ik geen medaille behaald", beseft de wielerkampioene.
"De laatste jaren is hun directe bijdrage misschien minder groot geweest, maar als ik kijk naar hoe alles begonnen is en wat ze voor mij betekend hebben in dat hele proces, dan hebben ze een zeer groot aandeel in deze medaille."
