De tafelschikking en team sfeerbeheer als titeltroef: de (gezellige) revolutie in de kleedkamer van Anderlecht

Waren ze u zondag ook opgevallen?

De ochtend na de felbevochten zege tegen Antwerp verscheen Anderlecht met een uitgebreide delegatie aan de start van de Ronde van Vlaanderen.

Aanvoerder en notoir wielerliefhebber Jan Vertonghen genoot zichtbaar in het gezelschap van ploegmaats Yari Verschaeren, Colin Coosemans en meerdere stafleden. Stuk voor stuk gingen ze met plezier op de uitnodiging van voorzitter en Flanders Classics-eigenaar Wouter Vandenhaute in.

Je zou nochtans vermoeden dat ze in de kleedkamers van de meeste ploegen ondertussen een beetje op elkaar uitgekeken zijn. En de (feest)dag na de match liever met de familie doorbrengen dan weer met de voetbalcollega's.

Bij Anderlecht denken ze daar anders over.

"Nooit was de samenhorigheid binnen de spelersgroep groter dan nu", verzekert iemand die het kan weten.

Uiteráárd spelen de uitstekende resultaten dit seizoen daar een grote rol in. Maar bij paars-wit valt te horen dat het ook de verdienste is van meerdere voortrekkers in de kleedkamers.

Onder meer Jan Vertonghen, Mats Rits en Colin Coosemans zijn de patrons van team sfeerbeheer. De voorbije maanden organiseerden zij al meerdere activiteiten om de onderlinge banden nog wat hechter aan te halen.

Voor het uitstapje naar de Ronde van Vlaanderen was er al eens het klassieke middagje lasershooten, maar evengoed waagde Anderlecht zich al aan een gesmaakte curlingsessie in Zemst. En wist u dat een groepje met onder meer Vertonghen in november per bus naar Ajax - Brighton trok? Door files miste het gezelschap ruim een uur van de match, maar dat deerde de pret allerminst.

Het zijn activiteiten die - naast bijvoorbeeld een familiequiz georganiseerd door de club - geheel vrijblijvend zijn, maar zeer gesmaakt worden. Vaak ontstaan ze ook spontaan. Zo liet Thorgan Hazard eens het ballonnetje op om samen iets te gaan eten en was de respons overweldigend.

"Zulke zaken smeden een echte groep", merkt een speler. "We willen allemaal net die extra stap zetten voor elkaar door de onderlinge vriendschappen."

Onderscheid tussen spelers en staf wordt overigens niet gemaakt - iedereen is welkom. Al laat trainer Brian Riemer iedereen het liefst zijn gang gaan zonder zich te mengen.

Hoe zou je als coach zelf zijn met zo'n droomgroep?

Ook de invulling van de kleedkamer maakt trouwens dat Anderlecht dit seizoen over een ijzersterk collectief beschikt.

Onmogelijk te negeren is het feit dat de Brusselaars veel natuurlijke en ervaren leidersfiguren tellen.

Jan Vertonghen vanzelfsprekend voorop. Maar daarnaast zijn er ook Kasper Schmeichel, Thomas Delaney, Mats Rits en Colin Coosemans.

Die laatste valt misschien wat uit de toon door zijn sportieve bijrol, maar op Neerpede is Coosemans door zijn sociale skills en positiviteit een onmisbare pion.

In het tijdperk-Kompany waren er veel minder jongens die hun mond durfden open te trekken wanneer het minder liep. Of dat op de verkeerde manier deden.

Daarbij komt dat bovengenoemde leiders over een grote status beschikken, maar níét over een ongezond ego - in het voetbal gaan die twee vaker wel dan niet hand in hand.

In het verleden liepen er vedetten rond - denk bijvoorbeeld aan Wesley Hoedt - die zichzelf belangrijk moesten voelen/maken. Zulke uitschieters zijn er nu niet meer.

Loopt het geweldig? Dan voelt niemand de nood om met de pluimen te gaan lopen.

Gaat het slecht? Dan wordt evenmin een zondebok gezocht.

Door die relatief vlakke hiërarchie in de kleedkamer durft iedereen - zelfs de jongeren - zaken duidelijk benoemen. Kritiek wordt immers niet als een persoonlijke aanval beschouwd.

"Want spelers weten dat het met de juiste bedoeling gebeurt", aldus een staflid. "Iedereen beseft dat het team op de eerste plaats komt."

Eén voor allen, allen voor één.

Veel minder dan de voorbije jaren krijg je bij dit Anderlecht het gevoel dat er passanten zonder ambitie tussen lopen. Iedereen speelt met het doel om de recordkampioen zijn glans terug te geven.

Zelfs huurlingen als Ludwig Augustinsson en Thomas Delaney - zij worden extra voortgestuwd door eergevoel nadat ze elders hun basisplaats kwijtgeraakt waren.

Tot slot nog een vaststelling over de kern van paars-wit.

Er vallen enkele duidelijke 'stromingen' te onderscheiden: de Neerpede-boys, de ervaren Vlamingen, de Scandinaviërs en enkele Spaanstaligen. Het is allerminst een mengelmoes van 25 verschillende nationaliteiten.

"Bovendien mixen de groepjes goed in elkaar", klinkt het. "Het zijn geen aparte eilandjes."

Daar zit een opmerkelijke tafelschikking tijdens het eten misschien voor iets tussen.

Bij Anderlecht moet er namelijk niet gewacht worden tot iedereen aanwezig is voor er aan de maaltijd begonnen kan worden. Het zorgt ervoor dat spelers kiezen voor de eettafel waar er al iemand zit in plaats van steeds met dezelfde 8 bij elkaar te zitten. Vandaag zit Hazard pakweg naast Vazquez, morgen naast Delaney.

Zou het woordje titel daar ondertussen steeds vaker vallen?