"Dromer en losbol" Julie Vanloo over glansrol op gouden EK met de Cats: "Iedereen moest schrik hebben van mij"

"Het is een van de mooiste jaren in mijn leven en carrière geweest", vertelt Julie Vanloo over het jaar waarin ze op tram 3 gesprongen is, maar vooral het jaar waarin ze Europees kampioen werd met de Belgian Cats.

Spring-in-'t-veld Vanloo is geen type dat lang ter plaatse blijft trappelen. "Ik leef in een rush en heb nooit echt tijd om na te denken of om te genieten. Ik heb hier nu van geproefd, maar ik wil meer. De focus ligt al op het volgende doel."

Dat doel heeft in augustus uiteraard een Frans accent en bouwt voort op die meer dan geslaagde EK-zomer.

"We maakten meteen een statement door die gigantische verschillen in onze matchen, maar het was wel een EK in stijgende lijn. We toonden vanaf de eerste match dat we klaren waren om ver te geraken."

"Zelf vond ik de kwartfinale tegen Servië hét moment. In het verleden was het tegen hen niet gelukt, maar nu hadden we geleerd uit onze fouten."

Na Servië ging Frankrijk in de halve finales voor de bijl en uiteindelijk werd ook Spanje geklopt. "Ik had meer stress voor die halve finale dan voor de finale. Dan zouden we weten of we voor brons zouden spelen of eindelijk de finale."

"Tegen Spanje begonnen we ook gigantisch slecht. Dat was eigenlijk onze minst goeie match. We moesten constant achtervolgen, maar Emma Meesseman heeft toen een fantastische speech gegeven in de rust."

"We mochten geen spijt hebben van onze aanpak, want we waren onszelf niet. Het ging niet, er was geen passie en vuur. Het was nu of nooit."

"Na de rust zijn we op karakter teruggekeerd. We gingen erop en erover en hebben niet meer achteruit gekeken."

Julie Vanloo en co veroverden het Europese goud na een 58-64-zege. "We hadden vooraf ook uitgesproken dat we de titel wilden. Emma is daar rustiger in, ik droom luidop en zeg dat dan ook. We wilden gewoon beter doen dan in het verleden en dat is ook gelukt."

Vanloo ervaart naar eigen zeggen niet snel stress, koestert geen rituelen en plukt de dag. "Ik doe wat op dat moment goed voelt. Routine geeft me net meer stress. Die finale was voor mij dus een match als een andere wedstrijd."

Maar Vanloo drukte er haar stempel, net als tijdens het volledige EK. "Ik kreeg zelf mijn kans en ik heb die gegrepen", haalt ze de schouders op. "Waarom het nu wel gelukt is? Omdat ik die kans vroeger nooit gekregen heb."

"Ik had verschillende rollen bij de Cats: vanaf de bank, als joker, als back-up. Maar ik was gewoon zo klaar en dat heb ik ook gezegd tegen de coach. Ik wilde dat iedereen schrik zou hebben van mij."

"Ik was al jaren aan het wachten op die kans. Geef me gewoon die belangrijke rol! Ik verlangde er zo hard naar", legt ze vol overgave uit. "Mijn hart staat in vuur en vlam voor de Cats. Mentaal en fysiek was ik top."

Volgens insiders zou Vanloo op haar 30e meer volwassen zijn. "Dat kan", aarzelt ze. "Maar ik ben nog altijd die losbol die de perfecte balans vindt tussen basketbal en het gewone leven. Bij de Cats mag ik nu gewoon mezelf zijn. De coach en de ploeg geven me de vrijheid om te zijn wie ik ben."

Julie Vanloo herinnert zich door de rush niet meer echt wat er in de eerste minuten na het verlossende fluitsignaal gebeurd is, maar dat ze een plekje kreeg in de All Star 5, roept nog steeds kippenvel op.

"Emma had voor het EK tegen mij gezegd dat ik bij de 5 beste speelsters kon geraken. Als Emma zoiets zegt, meent ze dat. Achteraf kwam ze naar me en zei ze: "Zie je wel, ik had het je toch gezegd?""

Honger typeert Vanloo en begin februari wacht in Antwerpen het olympisch kwalificatietoernooi. "De timing is heel moeilijk, zo midden in het seizoen. Iedereen zit op zijn tandvlees en hopelijk blijven we fit."

"Het wordt speciaal met het thuispubliek in Antwerpen. Had je me een paar jaar geleden gezegd dat de Cats zouden spelen in het Sportpaleis..."

Tegenstanders zijn Nigeria, Senegal - "Dat wordt chaosbasketbal, niet te onderschatten." - en uiteraard de VS. "Waarom niet?", gniffelt Vanloo over de Belgische kansen tegen de supermacht.

"Misschien denken de Amerikanen dat ze alles aankunnen. Ik geloof er wel in. Het zou een statement zijn. Ik ben een dromer, hé. Ook al loop ik soms eens tegen de muur. We kunnen hen pakken, waarom niet?"

Al blijft Vanloo ook realistisch. "Wat we op de Spelen kunnen doen, is een moeilijke vraag. We willen beter doen dan die pijnlijke exit in Tokio, maar we moeten er eerst geraken. Als we ons kwalificeren, mag je me die vraag nog eens stellen in al mijn extase."