De blessure te veel: hoe tennisreus Milos Raonic de worsteling met zijn lichaam verloor

Flashback naar Wimbledon 2016. David Goffin leidt in de achtste finale met 2-0 in sets tegen zijn Canadese leeftijdsgenoot Milos Raonic. Maar de 1,96 meter grote Raonic, een opslagkanon met een agressieve speelstijl, kan het tij nog keren en wint uiteindelijk in 5 sets.

Na winst tegen Roger Federer in de halve finale stoomt hij zelfs door naar de finale. Daar zal Andy Murray finaal te sterk blijken. Die verloren finale zou het hoogtepunt worden uit de carrière van de Canadees met Montenegrijnse roots.

Raonic speelde deze week met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zijn allerlaatste Wimbledon. De oorzaak: de onwaarschijnlijke opeenhoping van blessures die tennissen op hoog niveau nu al een paar jaar zo goed als onmogelijk maakt.

Na zijn wonderjaar 2016 met een halve finale op de Australian Open en zijn finale op Wimbledon, bekroond met een derde plaats op de wereldranglijst, sukkelde Raonic van de ene blessure in de andere.

Af en toe is er nog een opflakkering met bijvoorbeeld, net voor corona toesloeg in 2020, een kwartfinale op de Australian Open. Maar titels winnen is er niet meer bij. 

De waslijst van de voorbije jaren vermeldt onder andere blessures aan zijn rug, elleboog, achillespezen, rechterenkel, rechterkuit en rechterknie, schouder en lies. Zo ongeveer overal in zijn lichaam liep Raonic spierscheuren op. 

Op 29 juli 2021 leek het einde nabij. Raonic verloor op halve kracht in Atlanta een wedstrijd tegen Brandon Nakashima. Raonic kondigde zijn afscheid dan wel niet officieel aan, in intieme kring sprak hij er wel over.

Maar Raonic gaf nog niet op en beraamde een eerste poging tot comeback. Zonder succes. Raonic brak een teen en kon 2 maanden geen schoen aantrekken. Uiteindelijk raakte de Canadees ruim een jaar geen racket meer aan.

Vorig jaar in de zomer smeedde hij een nieuw plan voor een comeback. Raonic trok naar de gymzaal en werkte zich behoorlijk losgeslagen uit de naad. De spiermassa groeide angstaanjagend snel, veel cardio deed Raonic niet. Maar een spierscheur in zijn kuit en covid hielden hem opnieuw aan de kant. De kilo's vlogen er weer bij.

In de lente van dit jaar ging Raonic weer wat tennissen. Zijn doel: met zijn beschermde klassement (hij stond op plaats 849 op de wereldranking) deelnemen aan Wimbledon en de Canadian Open - in Toronto, zijn ouderlijke stad - in augustus.

Maar Raonic moest dan wel ruim 20 kilogram vermageren. Hij deed dat op een manier die niet echt aan te raden is, maar vooral omdat geen enkel ander dieet werkte.

“Ik dronk alleen nog water en at elke dag een biefstuk. Niks meer, niks minder. Ik besef dat het ongezond was, maar het was dat of niet meer kunnen deelnemen. Vooral mentaal was het heel zwaar. Ik had het balgevoel kwijtgespeeld. Het tennis was ook geëvolueerd, zoveel sneller en krachtiger weer."

In juni maakte Raonic, zo goed als pijnvrij, zijn comeback in het Nederlandse Rosmalen. Hij versloeg er meteen de Serviër Kecmanovic (ATP-41). En hier op Wimbledon versloeg hij in de eerste ronde de Oostenrijker Dennis Novak, die uit de kwalificaties kwam. 

De tweede ronde tegen de Amerikaan Tommy Paul (ATP-15) was er echter te veel aan. Paul won in 4 sets: 6-4, 7-6, 6-7 en 6-4. "De score geeft niet correct de waardeverhoudingen weer. Ik moest stappen tussen de punten, mijn knie was beginnen op te zwellen", sprak Raonic achteraf.

"Ik nam na de tweede set een toiletbreak. Ik geraakte bijna de trap niet meer op en ook mijn schouder deed pijn. Eerlijk gezegd, het was geen competitieve match. Het was echt geen fijne situatie, ik heb ervan gemaakt wat ervan te maken was.”

En dus was de editie 2023 zo goed als zeker de laatste Wimbledon waaraan Raonic deelnam. “Ik zal hier nog wel naartoe komen om te genieten van het tennis, maar dat zal dan ongetwijfeld niet meer als tennisser zijn."

"Als mijn lichaam het houdt, dan sta ik nog op de startlijst in Toronto. En daarna? Een leven in de schaduw, weg van de schijnwerpers, want daar heb ik nooit echt van genoten."

"Ik heb tijdens mijn afwezigheid op het circuit gemerkt dat het aan de andere kant ook best oké is. En mijn toekomst, ik doe er geen uitspraken over, maar hopelijk beland ik in een totaal andere wereld dan de tenniswereld."