Is er een obstakel dat ultraloper Karel Sabbe niet kan overwinnen? De extreme Barkley Marathons was lang het antwoord, maar ook die heeft de 34-jarige "ultra-ultraloper" nu op zijn indrukwekkende palmares kunnen zetten. Maak kennis met de tandarts die marathons aaneenrijgt om de stress van de dag te vergeten.
"Van alle Galliërs zijn de Belgen de dappersten. 2.000 jaar later schuilt er nog altijd wat waarheid in."
Een historische quote die bij een historische prestatie past.
Karel Sabbe schreef de gevleugelde woorden op Instagram, nadat hij in 2018 het record had verpulverd op de Appalachian Trail in de VS: 3.525 km over onherbergzaam terrein in 41 dagen, 7 uur en 31 minuten.
"Ik kwam, ik zag en ik overwon."
Misschien kan Julius Caesar nog eens als inspiratie dienen voor Sabbe, want de 34-jarige tandarts heeft afgelopen nacht nog eens geschiedenis geschreven. Hij is de 18e finisher in 35 jaar van de mythische Barkley Marathons.
5 lussen van 32 kilometer in zestig uur tijd. En dat op een parcours met 18.000 hoogtemeters. Waanzinnig.
Uit de hand gelopen passie
Sabbe blinkt uit in een niche van het duurlopen: geen marathons, geen ultralopen, maar ultra-ultralopen. Dagen- en wekenlang kilometers malen in de wilde natuur.
Al van kindsbeen af trok Sabbe eropuit met zijn ouders in de zomer. Maar wat begon als een passie voor de "wereld ontdekken", liep in Nieuw-Zeeland helemaal uit de hand. Een trektocht waar de meesten vier dagen voor nodig hebben, legde Sabbe in één dag af.
Een talent dat hij wel eens wou testen in "Fastest Known Time" - kortweg FKT - een aparte discipline in het ultralopen. Daarbij probeer je een langeafstandsroute in een zo snel mogelijke tijd af te leggen.
Met de Marathon des Sables in de benen - een zesdaagse ultraloop in de woestijn van Zuid-Marokko - zette Sabbe zijn zinnen op de 4.300 kilometer Pacific Crest Trail in het westen van Noord-Amerika.
Eigenlijk stond die route op zijn bucketlist om te wandelen, maar een halfjaar tijd had de West-Vlaming niet. Lopen dus maar.
Het werd een loodzware uitdaging door uitputting en slaaptekort, maar Sabbe slaagde er wel in om 22 uur beter te doen dan het vorige wereldrecord op de Pacific Crest Trail.
In het spoor van onze voorouders
Vier maanden lang voelde Sabbe daarna zijn voeten niet. Toch had hij de smaak te pakken: hij deinsde niet meer terug voor twee marathons in één dag.
Het bleek de ideale uitlaatklep na zijn lange uren in zijn tandartspraktijk. "Door een druk leven bouw ik stress op, door te lopen geraak ik die kwijt", vertelde hij aan De Tijd. "In de bergen krijg je een externe blik op je leven en besef je: zo erg is het allemaal niet."
Met het Kluisbos in de Vlaamse Ardennen als zijn speeltuin stoomde hij zich al klaar voor zijn volgende uitdaging: de Appalachian Trail. Met succes, nu had Sabbe zelfs overschot en verpulverde hij het record met vier dagen.
Het geheim van Sabbe? Mentale veerkracht. Hij gelooft in de theorie dat mensen geboren zijn om te lopen. Onze voorouders legden als nomaden al gigantische afstanden af, dus moeten we dat nog steeds kunnen.
Mentaal volhouden is de belangrijkste voorwaarde. En dat kan Sabbe als de beste. Dat bewees hij in 2020 al tijdens de Big's Backyard Ultra, waarbij je elk uur 6,7 km moet lopen tot je als laatste overblijft. Sabbe hield het 75 rondjes vol - meer dan drie dagen op een rij - en kroonde zich tot wereldkampioen met 502 km op de teller.
Voor de kick doet Sabbe het evenwel niet. "Ultralopers zijn geen adrenalinejunkies", vertelt hij bij Bloovi. "Mijn belangrijkste drijfveer is nog altijd dezelfde als toen ik begon met deze sport: buiten zijn, in de natuur. Niet op platgetreden wandelpaadjes, maar in de ruwe, onherbergzame natuur. Ik loop op de mooiste plekken op deze planeet. Dat is mijn kick.”
Gerelateerd:
Derde keer, goede keer
Zijn er dan geen grenzen waar Sabbe op kon botsen? Wel dus. Met de mythische Barkley Marathons, een loodzware ultraloop in Tennessee, bleek hij dan toch een te zware uitdaging te hebben gevonden.
160 kilometer? Dat lijkt toch een peulenschil voor iemand met wereldrecords op 3.525 en 4.300 kilometer? Niet als je weet dat je er maar 60 uur voor hebt en ook nog eens 18.000 hoogtemeters moet overwinnen. Het verklaart waarom in 35 jaar maar 15 personen de finish haalden.
Bij zijn eerste poging was Sabbe nog de "last man standing", maar kwam hij tijd tekort. Bij zijn tweede poging werd hij hallucinerend van het parcours gehaald door de politie.
"Nooit meer", had Sabbe afgesproken met zijn vrouw. De voorbereidingen hadden veel geëist en de combinatie met zijn gezin - ze hebben samen een zoontje Jack -was niet evident.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Al snel bereidde de 34-jarige tandarts zich toch nog eens voor op zijn derde poging. Hij moest en zou de code kraken van "The Race That Eats its Young".
En de derde keer was ook de goede keer. Met "microslaapjes" als geheime wapen - een power nap op het parcours tot je wakker wordt van de koude - haalde Sabbe nu wel de streep, als 18e ooit.
In 2019 werd al een berg in Gent naar hem genoemd - de oude skiheuvel van de Blaarmeersen. Benieuwd welk plein in de Arteveldestad binnenkort zijn naam draagt.
