In de Eén-reeks "Sport/vrouw" werd gisteren ingezoomd op "mijn coaches, mijn team". In voorbereiding van een topprestatie staat er een heel team klaar dat de verschillende atletes in een optimale positie moet brengen. Opvallend is wel dat de omkadering ook in vrouwensport nog altijd hoofdzakelijk uit mannen bestaat.
In het eerste deel van de reportage zijn de ouders de steunpilaren van de jonge atletes. Als die er niet zijn of waren geweest, dan is of was er ook geen atlete. Ze spenderen uren met hun kinderen om hen naar de verschillende trainingen en wedstrijden te brengen.
Ruben Van Gucht stelt de vraag aan de vader van Jolien D'hoore, voormalig wielrenster, op het WK ploegentijdrijden tussen Knokke en Brugge.
"Hoeveel uren heb je gespendeerd aan Jolien?" Luc D'hoore - vader van Jolien - antwoordt vrijuit: "Een stuk van mijn leven, denk ik. Een paar auto's en voor de rest heel veel emoties."
"En als ons verlof ging daar naartoe", vult de moeder van Jolien aan. "Mochten we het nog een keer doen, dan deden we hetzelfde", zeggen de ouders in koor.
Ook staan de ouder(s) in voor de dagelijkse opvoeding, waarbij het eten maken en kleren wassen ook niet over het hoofd mogen gezien worden, zeker bij een atlete.
"Als ik dat allemaal erbij zou moeten doen, dan had ik geen tijd om te rusten", aldus atletiektalent Rani Rosius. "Daar ben ik mijn mama heel dankbaar voor."
"Mijn trainer is een man, mijn kinesist, mijn dokter....allemaal mannen"
In het tweede deel van de reportage gaat het over het feit dat de omkadering in de vrouwensport - bij de meeste sporten - hoofdzakelijk uit mannen bestaat.
"Mijn trainer is een man, mijn kinesist, mijn dokter....allemaal mannen", vertelt Rani Rosius. Ook Red Flame Janice Cayman kan dat bevestigen. "Het is aan het verbeteren, maar het is en blijft een mannenwereld."
Enkel bij paralympisch atlete Gitte Haenen zijn het allemaal vrouwen. "Ik heb een vrouwelijke coach, mijn sportpsychologe, mijn kinesiste, krachtcoach zijn allemaal vrouwen."
Is er een verklaring voor? "Misschien dat vrouwen meer interesse hebben in de paralympische atleten en dat engagement hebben om ook met ons te werken", besluit Haenen.
Misschien gaan mannen er te licht over hoe vrouwensport in elkaar zit en beseffen ze maar half waar ze in stappen als ze voor de vrouwensport kiezen.
"Er is een verschil hoe je moet omgaan met je speelsters en je ploeg", vertelt Belgian Cat Emma Meesseman.
"Als je bij mannen een conflict hebt, gaan ze de volgende dag samen een pint drinken en het is vergeten", vertelt ze verder. "Bij vrouwen gaat het veel langer aanslepen. Als je dat als coach niet uitwerkt, dan heeft hij een probleem."
De psychologische rol van een coach moet even belangrijk zijn - of misschien nog meer - dan het fysieke aspect
In het derde deel van de reportage gaat het over het feit dat je trainer niet alleen je fysieke trainer moet zijn, maar ook een coach. Je moet voor alles terecht kunnen bij hem/haar en als het niet lukt, dan is dat vaak een moeilijk verhaal.
"Ik denk dat een goede coach weet op welke manier hij/zij het beste uit zijn atleten kan halen", zegt olympisch kampioene Nina Derwael.
De psychologische rol van een coach moet even belangrijk zijn - of misschien nog meer - dan het fysieke.
Zo zie je het verhaal van de Belgische turnploeg juist voor de Olympische Spelen in Tokio, waar sommige atletes getuigden dat ze mentaal gekraakt werden door de coaches Marjorie Heuls en Yves Kieffer. Zij weerlegden hun vermeend machtsmisbruik.
"Ik ga u heel eerlijk zeggen, als ik op dat moment had moeten veranderen van coaches, had ik die (gouden) medaille niet gehaald", getuigt Derwael.
