Wie dacht dat Tom Saintfiet na zijn stunt met Gambia in de Afrika Cup een week lang feest vierde onder de zon, heeft het helemaal mis. In onze podcast De Tribune kwam hij vertellen over zijn Afrikaanse avonturen, de ontmoeting met Samuel Eto'o en zijn ongewone carrière als trainer.
Spelers gemotiveerd met video's van Europees kampioen Griekenland
Dat Gambia de kwartfinales tegen Kameroen bereikte op de Afrika Cup was een stunt en een complete verrassing. In de studio van De Tribune vertelde Tom Saintfiet dat hijzelf en zijn spelers dat toch anders zagen.
"Iedereen was ontgoocheld na de nederlaag tegen Kameroen. Spelers zaten te wenen op het veld en ik heb dagenlang een pijnlijk gevoel overgehouden aan de nederlaag. In ons hoofd was het toernooi echt een week te vroeg gedaan."
Saintfiet had vooraf toch gezegd dat Gambia als debutant op de Afrika Cup naar het toernooi ging om te leren? "Naar de buitenwereld zei ik dat, dat klopt."
Intern vertelde de trainer een ander verhaal, verklapte hij. "Binnen de groep spraken we uit dat we voor de titel gingen. We wisten wel dat die ambitie eigenlijk niet realistisch was, maar zo hebben we stelselmatig het zelfvertrouwen opgebouwd in de groep."
"We toonden video's van de eindzeges van Denemarken in 1992 en Griekenland in 2004 op het EK en van Zambia op de Afrika Cup in 2012. Allemaal onverwachte kampioenen."
Binnen de spelersgroep spraken we uit dat we voor de hoofdprijs gingen.
Geen feestelijke ontvangst in Gambia
In de uren en dagen na de uitschakeling werd in Gambia vol ongeduld gewacht op de spelers van de nationale ploeg. Een heldenontvangst was voorzien, maar kwam er niet.
Zeker niet voor Tom Saintfiet. Door omstandigheden kreeg hij de enthousiaste Gambiaanse fans in hoofdstad Banjul niet te zien. Wel zijn grootste fan in zijn woonplaats Mol.
"We dachten na de uitschakeling op zaterdag dat we zondag naar Gambia zouden vliegen en dat er een huldiging zou zijn. Zo werd het ons ook verteld."
"Alleen, zondag zaten we te wachten op een vliegtuig en hetzelfde scenario op maandag. Het leek wachten op Godot. Ik had al een vliegticket om maandagavond naar België te vliegen, maar de voorzitter zei me dat ik absoluut mee moest naar Gambia."
"Uiteindelijk vertelde de voorzitter dat het 95 procent zeker was dat we dinsdagmorgen zouden vliegen. Dus ik besloot nog te wachten, maar dinsdag was er op de middag nog altijd geen vlucht en heb ik een ticket naar België geboekt. Daar wachtte mijn vijfjarige dochter op me."
"Een paar uur later op dinsdag kwam er dan toch een vlucht, maar ik ben niet meer van gedachten veranderd."
"De spelers kwamen uiteindelijk 's nachts aan en de festiviteiten bleven door het late uur beperkt."
"Eto'o vroeg mij om een foto"
Een feestelijke ontvangst in Gambia kwam er dus niet voor Tom Saintfiet, maar hij maakte wel iets anders mee wat weinig mensen kunnen zeggen. Samuel Eto'o, sinds kort voorzitter van de voetbalbond van Kameroen, vroeg Saintfiet om een foto.
"Samuel Eto'o had gevraagd om een gesigneerd shirt van al onze spelers. Waarom weet ik niet, maar ik ben het hem zelf gaan overhandigen en toen vroeg hij om een foto met mij en het shirt."
"Ik sta met veel mensen op de foto ondertussen, maar met een grootheid als Eto'o is het toch altijd een extra eer."
Nooit een kans in België
Dat hij nooit trainer is geweest in het Belgische profvoetbal en zijn geluk als coach enkel in het buitenland heeft beproefd, noemt Tom Saintfiet zelf een kwestie van geen andere keuze.
"Ik heb wel gesolliciteerd bij clubs als Cercle Brugge, Beveren of STVV, maar dan kreeg ik vaak te horen dat ik het Belgische voetbal niet goed genoeg kende omdat ik al te lang in het buitenland had gewerkt. Waarna ze dan een Spanjaard of een Israëliër aanstelden, die nog nooit in België was geweest en de taal niet sprak."
"Dat is een beetje een rode draad in mijn carrière, maar op dit moment ben ik best tevreden met wat ik heb bereikt. Al zal het altijd een blinde vlek blijven als ik die kans nooit krijg."
Clubs als Cercle Brugge, Beveren of STVV zeiden me dat ik het Belgische voetbal niet goed genoeg kende. Daarna werd een Spanjaard of een Israëliër aangesteld.
"Ik heb geen probleem met buitenlandse trainers. Aad de Mos had bij Ajax gewerkt en kwam terecht bij KV Mechelen, maar nu halen we een jeugdtrainer uit Duitsland (Alexander Blessin) of een trainer uit het vrouwenvoetbal uit Oostenrijk (Dominik Thalhammer). Zijn er dan echt geen Belgen met een beter CV?"
"Blessin deed het uitstekend bij KVO met leuk voetbal, maar toen het er om ging brak hij geen potten in de play-offs en dit seizoen had hij geen antwoord op alle vertrokken spelers. Voor mij past een goede trainer zijn filosofie aan aan de kwaliteit van spelers die hij heeft."
"Zijn gemiddeld aantal punten lag uiteindelijk lager dan dat van Yves Vanderhaeghe bij KVO en Vanderhaeghe haalde ook nog de finale van de beker (in 2017). Toch zie je dat Blessin nu trainer is in de Serie A en dat Vanderhaeghe werkloos thuis zit."
