Commentator Dirk Gerlo keek reikhalzend uit naar opnieuw een spetterend tennisjaar, maar de heisa rond Novak Djokovic zorgt op voorhand al voor een bitter smaakje.
We hebben 2021 afgesloten met het onverkwikkelijke verhaal van Peng Shuai dat het tennisnieuws overheerste - where's Peng Shuai? we weten het nog altijd niet - en we beginnen het nieuwe jaar opnieuw met extrasportieve zaken die overheersen.
Eigenlijk zou de focus op dit moment moeten liggen op sportieve zaken. Naar wie kijken we uit in het nieuwe seizoen? Wat mogen we verwachten van de comeback van Osaka? Dat soort zaken.
Maar het is het verhaal rond Djokovic dat het wereldnieuws haalt, en dat nog minstens tot maandag, wanneer de rechter een uitspraak doet over zijn zaak.
Het is een politiek en diplomatiek spel geworden, bol van polarisatie. Alle interviews die tennissers nu krijgen, gaan maar over 1 ding en dat is de zaak-Djokovic. Dat is jammer.
De zaak overstijgt ook de sport, want het opent het debat hoe we als wereld omgaan met niet-gevaccineerden in een pandemie.
Ook Tennis Australia heeft boter op het hoofd
Intussen komt er steeds meer informatie naar buiten over hoe het is misgelopen. Naar verluidt zouden de papieren van de entourage van Djokovic wel in orde geweest zijn, maar zijn ze nogal nonchalant omgesprongen bij het invullen van de documenten van Djokovic zelf, die een medische uitzondering heeft gekregen om het land binnen te komen.
Eigenlijk kan Djokovic nauwelijks iets voorleggen om dat te bewijzen. Dat is ook een deel de schuld van Tennis Australia. De federale overheid in Australië had Tennis Australia tot twee keer op papier bevestigd dat een bewijs dat je Covid hebt gehad in het voorbije jaar niet volstaat om quarantainevrij het land binnen te mogen.
De minister heeft ook benadrukt dat je twee keer een erkend vaccin gekregen moet hebben om als volledig gevaccineerde beschouwd te worden. Tennis Australia heeft nagelaten om de spelers hierover in te lichten. Dat is wellicht iets wat de advocaten van Djokovic maandag zullen aanhalen bij hun pleidooien.
Maar er spelen nog andere factoren. Zo zou premier Scott Morrison met zijn harde standpunt - Djokovic naar huis dus - zijn populariteit willen opvijzelen, want die is niet meer zo goed.
Djokovic en zijn entourage zijn nogal nonchalant omgesprongen met het invullen van de documenten.
Vervuild water zuiveren dankzij gebed
Een complete verrassing dat dit juist Djokovic overkomt, is het niet, want de Serviër is geen onbeschreven blad. In het begin van zijn carrière leek hij vooral aandacht te zoeken. Hij wou sympathie verkrijgen, bijvoorbeeld met zijn imitaties van collega's.
Maar er waren ook de woede-uitbarstingen, met als klapper zijn diskwalificatie op de US Open.
Daarnaast heeft hij een aparte kijk op gezondheid. Hij gelooft niet in medicatie, maar vindt dat het lichaam zichzelf moet genezen. Het dieptepunt kregen we hiervan twee jaar geleden, toen hij verklaarde dat je met gebed vervuild water kunt zuiveren.
Tijdens de coronacrisis organiseerde hij ook een tennistoernooi in eigen land, waar losjes werd omgesprongen met de maatregelen. Hij doet ook geheimzinnig over zijn vaccinatiestatus en over het feit of hij al dan niet corona gehad heeft.
Dat is allemaal erg jammer, want het leidt de aandacht af van het feit dat hij de beste tennisser ter wereld is.
Hoe zal het publiek reageren als hij toch mag spelen?
Er zijn nu 2 mogelijke uitkomsten: ofwel mag Djokovic effectief niet deelnemen aan de Australian Open en dan is dat een aderlating. Ik kan me ook voorstellen dat jongens als Medvedev, die hem versloeg in de finale in New York, liever een toernooi willen winnen waar de nummer 1 van de wereld aanwezig is.
Als hij wel mag spelen, vraag ik me af in welke gemoedstoestand dat zal zijn. Zal hij de komende 2 weken wel deftig kunnen trainen als hij in quarantaine moet blijven?
En dan is er nog de vraag hoe het publiek zal reageren. De mensen in Melbourne hebben 262 dagen in quarantaine doorgebracht. Hoe zullen zij Djokovic verwelkomen als die fluitend de baan opkomt?
Dirk Gerlo
