Wielerlegende Eddy Merckx blaast vandaag 75 kaarsjes uit. De Kannibaal, in de jaren 60 en 70 goed voor 525 overwinningen, wordt beschouwd als de grootste Belgische sportman aller tijden. Toen Michel Wuyts zijn 1e stappen in de wielerwereld zette, mocht hij enkele keren vertoeven aan de zijde van Merckx. "Het werd een onvergetelijk feestje."
"Het Italiaanse gekwetter verstomde toen Merckx binnenkwam"
Toen ik in het vak van wielerreporter terechtkwam, mocht ik in 1991 voor de allereerste keer mee naar Milaan-Sanremo.
Ik mocht toen dubbellopen met Wouter Vandenhaute. Onze baas Marc Stassijns zei: “Er gaat nog iemand mee en je zal echt versteld staan: het is Eddy Merckx.”
Ik zat samen met Eddy Merckx in een privévliegtuigje en ik durfde hem niet eens aan te kijken. Toen ik af en toe schalks een blik wierp, zag ik iemand met veel humor, die gewoon deed en op zijn Brussels babbelde.
We zochten een plaats om te eten in de haven van Sanremo. Maar al die restaurants zaten boordevol. Merckx zei: “Dan gaan we hier toch gewoon binnen."
Dat typisch Italiaanse gekwetter verstomde meteen toen Merckx de gelagzaal betrad. De monden vielen open en er was niet 1 plek vrij. Wij waren met een groep van een man of 5.
De patron kwam van achter zijn toog, kwam Merckx goeiedag zeggen, keek in het rond, ging naar een tafel van Italianen die bijna gedaan hadden met eten en gebood die mensen om op te staan. Merckx kwam nog tussenbeide en zei: “Maar dat hoeft voor mij niet.” Maar de patron zei: “Het moet.”
We hebben ons aan die tafel neergezet en hebben gegeten. Het was een uniek moment: luisteren naar Merckx, die Italiaans sprak en om de haverklap op de foto moest en handtekeningen moest uitdelen. Ik ben er niet meer helemaal zeker van, maar ik meen mij te herinneren dat we op het einde niet mochten betalen.
De patron van het restaurant kwam van achter zijn toog, zei Merckx goeiedag, keek in het rond, ging naar een tafel van Italianen die bijna gedaan hadden met eten en gebood die mensen om op te staan.
Wat ik me ook nog herinner, is dat we met dat privévliegtuigje weer geland zijn op Zaventem, weliswaar dicht bij Melsbroek. Merckx had het geklaard dat zijn vrouw met haar auto op de tarmac mocht komen om ons op te pikken, zodat we op tijd in de VRT waren om die montage te maken.
Toen we de auto instapten, had ik wat schroom. Merckx zette zich achteraan in de auto en ik kwam plots tot de vaststelling dat ik vooraan moest zitten.
Ik zei dat ik graag in zijn plaats achteraan wou zitten. Maar Merckx zei: “Neen, jong, laat maar zo. Je zit daar goed. We zullen maken dat we op de VRT zijn, zodat jullie jullie werk kunnen doen.”
"Merckx zong volledig lied van Gilbert Bécaud toonvast"
Mijn volgende reis met Merckx was een trip in 1994 voor de werelduurrecordpoging van Miguel Indurain in Bordeaux.
Ik zat hopeloos vast in een ochtendfile op de autosnelweg. Om de vlucht nog te halen heb ik toen 20 kilometer op de pechstrook gereden.
Toen ik veel te laat het luchthavengebouw in Zaventem betrad, werd er omgeroepen dat de passagier Michel Wuyts zich zonder inchecken mocht begeven naar de gate. Merckx had dat allemaal geregeld. Toen ik aankwam bij de gate, zei hij: “Awel, ge zijt nen schonen. Dan mag je een keer op stap met Merckx en ben je te laat."
Na de geslaagde recordpoging van Indurain werden we naar een feestje uitgenodigd door het bestuur van Indurains team Banesto. Merckx had me binnengeloodst onder het mom van: “Dat is mijn manager.”
Er kwam een hostess op ons af en die stelde zichzelf voor. Het was een Française, die voor Banesto werkte. Ik vroeg haar hoe ze heette. “Nathalie”, zei ze.
Ik was nog niet dronken, maar ik zei: “Ik ken een liedje over u.” En ik begon dat lied van Gilbert Bécaud te zingen. Maar ik kende enkel het refrein en liep vrij snel vast.
Merckx kwam tussenbeide en zei: “Is dat alles, kameraad? Wacht, ik zal dat eens zingen.” Merckx zong dat lied van a tot z. De mensen vroegen om een bisnummer en Merckx deed dat direct.
Merckx had me op een feestje van Banesto binnengeloodst onder het mom: "Dat is mijn manager." Het werd een onvergetelijk feestje.
Dat is een onvergetelijk feestje geworden. Ik heb Merckx toen verschillende keren gesmeekt om op tijd naar het hotel te gaan. Om 12 uur, om 1 uur… We zijn uiteindelijk om half 2 vertrokken, sukkelden ons hotel binnen om 2 uur en moesten om half 6 opstaan.
We moesten de eerste vlucht naar Brussel hebben. Toen we aankwamen in de luchthaven, zagen we dat de vlucht vertraging had opgelopen. Merckx heeft zich toen neergelegd op een bank en begon te slapen. “Maak me op tijd wakker”, zei hij.
3 uur later zijn we opgestegen. Tijdens de vlucht hadden we er niets beter op gevonden dan een Merckx-quiz te organiseren. Marc Ghyselinck (van HLN), Merckx en ikzelf stelden om de beurt een Merckx-vraag. Maar ik zal niet vertellen wie de quiz gewonnen heeft.
"Ik wens Eddy een goede gezondheid en familiegeluk"
Voor zijn 75e verjaardag wens ik Eddy een heel goede gezondheid, met toch nog wat ruimte voor het drinken van een goed glas rode wijn. En van nog groter belang, wens ik hem familiegeluk.