In 2015 verraste Iljo Keisse in Milaan het peloton in de slotrit van de Giro. Hij klopte kompaan Luke Durbridge. "Ik herinner me het nog alsof het gisteren was, al is het bijna 5 jaar geleden", zegt de Deceuninck-Quick Step-renner.
De Ronde van Italië 2015 verliep niet goed voor de ploeg van Patrick Lefevere. "We waren aan de Giro begonnen met grote ambities: Rigoberto Uran ging voor een goed klassement en met Tom Boonen mikten we op ritzeges", vertelt Keisse.
"Maar het liep niet zoals gepland. We verloren enkele renners door valpartijen en zo stonden we bij de slotrit maar met 5 renners aan de start in Turijn. Het was de laatste rit, maar met 200 kilometer was het een lange rit."
"Ploegleider Davide Bramati had vooraf gezegd dat we niet zomaar mochten uitgaan van een massasprint, omdat de plaatselijke ronde heel technisch was. De smalle straten en vele bochten zouden het moeilijk maken voor de ploegen van de sprinters om zich goed te organiseren."
"Ik was zenuwachtig, maar kon het gelukkig afmaken"
Een ritzege moest de Giro van het toenmalige Etixx-Quick Step redden. "Vier dagen lang zaten we al met die slotrit in ons hoofd. We moesten het juiste moment kiezen om aan te vallen en op 30 kilometer van de finish dacht ik dat dat moment gekomen was."
"Ik kreeg het gezelschap van Luke Durbridge en we werkten goed samen", herinnert Keisse nog. "Bij het ingaan van de slotronde was onze voorsprong amper 30 seconden, maar mijn ploegmaat Fabio Sabatini slaagde erin om de achtervolging wat te ontregelen."
"Op enkele kilometers van de finish begon ik erin te geloven. Toen ben ik beginnen te pokeren en probeerde ik me een beetje te sparen. Ik moet toegeven dat ik zenuwachtig was, maar gelukkig kon ik het ook afmaken." Het peloton kwam te laat en Keisse vloerde Durbridge in het sprintje.
De zus van Wouter was in Milaan en mijn vader was er ook. Het was een heel speciaal moment voor ons allemaal.
"Het was een heel emotioneel moment"
Keisse moest natuurlijk denken aan zijn overleden vriend Wouter Weylandt. "Het was een heel emotioneel moment. Op het moment dat ik over de finish reed, was er net het liedje van Kings of Leon te horen dat ook gespeeld was op de begrafenis van mijn beste vriend Wouter Weylandt in 2011."
"De zus van Wouter was in Milaan en mijn vader was er ook. Het was dus een heel speciaal moment voor ons allemaal. Het is nu al bijna 5 jaar geleden, maar ik herinner me het nog alsof het gisteren was."
"Dat komt misschien ook omdat ik niet zo vaak win. Dus elke zege is heel speciaal voor mij. Voor mij was het de grootste overwinning uit mijn carrière. Het leek onmogelijk om een sprint te ontlopen, maar het is toch gelukt."