Coronatips van Michel Wuyts: "Elk jaar leg ik de cellosuites van Bach op"

• "De kakkerlak" (Ian McEwan): een boekje van 120 bladzijden dat lekker snijdt en kerft. De Britse grootmeester schreef een verrukkelijke satire op de Brexit. Hij hakt de hogere politieke orde aan spaanders en giet over de humor een stevige gekruide saus van ernst. Een kakkerlak ontpopt zich tot mens en ontwaakt in de gedaante van Brits premier. Zijn ingrepen worden steeds hallucinanter. Uit deze tijd gegrepen.

• "Liefde in tijden van cholera" (Gabriel Garcia Marquez): één van de topwerken van wijlen de Colombiaanse Nobelprijswinnaar. Verwant aan de nu-tijd met een ultravirus, zo dacht ik. Hoe Colombianen ruim een eeuw geleden met cholera omgingen, kom je nauwelijks te weten. Over de liefde des te meer. In heerlijke omschrijvingen van zoeken naar en beleven van liefdestaferelen vertelt Marquez dat 60 jaar wachten op de enige echte toch kan lonen.

• "Rauw en alsof" (Valerie Tack): debuutroman van deze West-Vlaamse belofte. Tack sluit met haar directe stijl aan bij de golf jonge vrouwen die hun publiek rauw de waarheid tonen: een onverteerd jeugdtrauma leidt naar een getormenteerd leven en een fatale daad. Tack zet haar hoofdpersonage neer in tijdblokjes van nu en weleer. Resultaat is een puzzel waarin het grondig zoeken is. Intrigerend.

• "Nieuwjaar" (Juli Zeh): Zeh is dé Duitse pen van de nieuwe eeuw. "Nultijd" en "Ons soort mensen" waren al meesterwerken. "Nieuwjaar" sluit daar bij aan. Henning, het hoofdpersonage, fietst op Lanzarote een steile berg op. Tijdens het afzien en op de top realiseert hij zich dat hij hier eerder was. Hij liet er een onverwerkt trauma achter. Dat blijft niet zonder gevolgen. Het boek zindert van de spanning en Zeh laat in haar prettige gestrengheid niet na de samenleving te hekelen.

• "A Black and White Night" (Roy Orbison & Friends): een portret van Orbison op Canvas zette me er toe aan de beste vocalist van zijn tijd opnieuw te beluisteren. Orbison had namelijk naast een onwaarschijnlijk stemorgaan de gave van het componeren. Hij was een vernieuwer. Weg met het gedoe strofe-refreintje. Orbison stak van wal bij het nulpunt en klom in een diagonaal naar orkaankracht.
  
  De bewuste Black and White Night in 1988 is een ode aan de man en zijn evergreens: Running Scared, In Dreams, It's over, Blue Bayou, Only the Lonely. Hij kreeg in zijn bezetting de steun van een arsenaal mega-artiesten: Bruce Springsteen, Elvis Costello, Tom Waits, Jackson Brown, k.d. Lang, Bonnie Raitt en James Burton. Ze hadden één ding gemeen: adoratie voor de bescheiden artiest.

• Zes Cellosuites van Bach (Pieter Wispelwey): ze liggen thuis al jaren op het rek. In de winter of in het voorjaar leg ik ze op. Eén na één. Om na zoveel tijd nieuwe facetten, details te ontdekken. De Nederlander Wispelwey is een uitmuntend Bach-vertolker. Niet te bombastisch, strak waar het moet, alles perfect in evenwicht. Vóór Bach was geen componist groter, erna wellicht ook niet.

Ik ben geen verstokt reeksenkijker, maar Chernobyl had me snel te pakken. Setting en intriges zijn grandioos. Het contrast tussen regimesmeerlappen en weldenkenden doet doordenken. Mensen zonder normen, we geraken er nooit van af.